Ευρωλίγκα: Δυναμική απάντηση «αιωνίων» στα μεγάλα ερωτηματικά

Η χρονιά ολοκληρώθηκε με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό να έχουν κερδίσει το πλεονέκτημα έδρας αλλά να μην καταφέρνουν να προκριθούν στο φάιναλ φορ, τον Παναθηναϊκό να κατακτά το πρωτάθλημα επειδή έκανε καλύτερες επιλογές ξένων –καλοκαίρι και χειμώνα, χαρακτηριστική η σύγκριση Τζέιμς και Μπράουν, που αποκτήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα–, αλλά και μεγάλα ερωτηματικά να συνοδεύουν αμφότερους.

Για τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό το μεγαλύτερο ερωτηματικό ήταν αν τη νέα σεζόν θα συμμετείχε στην Ευρωλίγκα ή στο Champions Cup. Όλα τα υπόλοιπα εξαρτιόνταν από αυτό. Για τον Ολυμπιακό το βασικό ερώτημα ήταν το αν θα συνέχιζε με την ίδια φιλοσοφία που χαρακτήρισε την πιο επιτυχημένη περίοδο της ιστορίας του ή θα προσαρμοζόταν στις νέες ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί από τη στιγμή που Σπανούλης και Πρίντεζης βρίσκονται πλέον στη δύση της τεράστιας καριέρας τους.

Τα ερωτηματικά απαντήθηκαν και από τις δύο διοικήσεις με άκρως ενθαρρυντικό τρόπο, έδειξαν πως θα παραμείνουν στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η επιλογή Μπλατ

Αποχαιρετώντας τον Σφαιρόπουλο ο Ολυμπιακός συμφώνησε με συνοπτικές διαδικασίες με τον πλέον περιζήτητο από τους διαθέσιμους προπονητές του φετινού καλοκαιριού, τον Ντέιβιντ Μπλατ. Έναν προπονητή που έχει κοουτσάρει τον ΛεΜπρόν Τζέιμς και έφτασε στους τελικούς του ΝΒΑ, έχει κατακτήσει Ευρωλίγκα, κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ του 2007 με τη Ρωσία μέσα στην Ισπανία. Έναν προπονητή με βαθιά γνώση της αμερικανικής αγοράς, ο οποίος αποτελεί κίνητρο για τον κάθε, κυρίως νεαρό, Αμερικανό να προτιμήσει τον Ολυμπιακό έναντι κάποιας άλλης ομάδας. Αποδείχθηκε και στην περίπτωση του Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος, ενός πλέι μέικερ με χαρακτηριστικά που λείπουν από τον Ολυμπιακό και που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στην πρώτη ευρωπαϊκή του σεζόν, ο οποίος προτίμησε τον Ολυμπιακό του Μπλατ παρά τις «σειρήνες» από Μόσχα, Κωνσταντινούπολη, Βαρκελώνη, Κάουνας.

Η πρώτη κίνηση του Ολυμπιακού επί Μπλατ ήταν η ανανέωση του Σπανούλη με σαφώς μειωμένο συμβόλαιο, κάτι που αποδεικνύει κατ’ αρχάς το τεράστιο κίνητρο που συνεχίζει να ορίζει τις επιλογές ενός παίκτη-θρύλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Θα μπορούσε να απαιτήσει περισσότερα λεφτά από τον Ολυμπιακό, θα μπορούσε να τα βρει σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα με υψηλούς στόχους και γεμάτο πορτοφόλι. Προτίμησε να συμβάλει στη δημιουργία μιας καλύτερης ομάδας, με υψηλότερο διαθέσιμο μπάτζετ για τους υπόλοιπους, στην οποία ο ίδιος θα μπορεί να έχει διαφορετικό ρόλο: να μπαίνει για να κάνει τη διαφορά, όχι να τα περιμένουν όλα από αυτόν, όπως κατέληξε και η σεζόν που μόλις ολοκληρώθηκε, παρ’ ότι ξεκίνησε με άλλη προοπτική. Ακολούθησε η ανανέωση του Παπανικολάου για τρία χρόνια και αναμενόταν και η απάντηση του Παπαπέτρου, για τον οποίο υπάρχει και έντονο ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ολυμπιακός διατηρεί τον πυρήνα του ελληνικού του κορμού (Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης) και πλέον όλα για την επόμενη σεζόν θα κριθούν στις επιλογές των ξένων. Το βασικό πρόβλημα της περσινής (και της προπέρσινης) ομάδας δεν ήταν ο ελληνικός κορμός αλλά η μετριότητα ή αδυναμία προσαρμογής των ξένων. Σε μεγάλο βαθμό τις συγκεκριμένες επιλογές «πλήρωσε» και ο Σφαιρόπουλος, του οποίου κατά τα άλλα η δουλειά ήταν εξαιρετική. Πιθανότατα αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που «χρυσοπληρώθηκε» (αναλογικά με όσα έχει συνηθίσει ο Ολυμπιακός να δίνει για προπονητή την τελευταία δεκαετία) ο Μπλατ.

Τα δύο κομμάτια του παζλ

Από την πλευρά του, ο Παναθηναϊκός φαίνεται να έχει προχωρήσει σε μια σιωπηρή «κατάπαυση πυρός με την Ευρωλίγκα». Δικαιολογημένη η δυσαρέσκεια του Παναθηναϊκού, δικαιολογημένη βέβαια και η έντονη αντίδραση της Ευρωλίγκας για τις εκτός θεσμικού πλαισίου αντιδράσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, καλοί και οι ηρωισμοί τύπου «θα σηκωθούμε να φύγουμε, να πάμε αλλού», αλλά είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να διατηρήσει το σημερινό του στάτους εκτός Ευρωλίγκας. Η Ευρωλίγκα θα δεχόταν ένα βαθύτατο πλήγμα αν αποχωρούσε ο Παναθηναϊκός, αλλά θα επιβίωνε. Ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε πλέον να είναι ο ίδιος αν αποφάσιζε να αποχωρήσει.

Στη συνέχεια ο Δ. Γιαννακόπουλος έδωσε το κάτι –πολύ– παραπάνω για να κρατήσει τον Καλάθη, τον ηγέτη της μετα-Διαμαντίδη εποχής, και οι υπόλοιπες κινήσεις θα είναι στο πνεύμα της περσινής σεζόν. Η συνεργασία με τον Ρίβερς ολοκληρώθηκε –λογική εξέλιξη έτσι όπως ολοκληρώθηκε η σεζόν και με Αντετοκούνμπο και Λοτζέσκι να συνεχίζουν–, οι Βουγιούκας, Λεκαβίτσιους, Ντένμον παραμένουν, ο Μήτογλου θα έχει σαφώς αναβαθμισμένο ρόλο, ο (36χρονος μεν, αλλά με εξαιρετική παρουσία πέρυσι και διαφοροποιημένο στυλ παιχνιδιού) Λάσμε επέστρεψε για να δώσει στοιχεία που έλειψαν από τον περσινό Παναθηναϊκό στη θέση του σέντερ, ενώ παραμένει ερωτηματικό ο Παππάς, αν και μοιάζει δύσκολο να μη συμφωνήσουν τελικά.

Η περαιτέρω ενίσχυση μοιάζει με εξίσωση, η οποία… δεν θα βγάλει αποτέλεσμα πάνω από έξι ξένους, όπως πέρυσι, με όλη την ανισορροπία που αυτό επέφερε. Αν τυχόν δεν τα βρει ο Παπαπέτρου με τον Ολυμπιακό και συμφωνήσει στη συνέχεια με τον Παναθηναϊκό, προφανώς και θα λύσει τα χέρια στον Πασκουάλ. Όπως και αν ελληνοποιηθεί ο Γκιστ. Από κει και πέρα, αυτή τη στιγμή έχουν αποχωρήσει –χωρίς να έχουν κλείσει κάπου αλλού, κάτι που αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα– τα δύο από τα τέσσερα βασικά γρανάζια της περσινής μηχανής, ο Σίνγκλετον και ο Τζέιμς. Σε μεγάλο βαθμό αυτά είναι και τα δύο κομμάτια του παζλ που θα κρίνουν την επιτυχία του εγχειρήματος, ποιος θα αντικαταστήσει (αν θα αντικαταστήσει) τους Σίνγκλετον και Τζέιμς.

Σε κάθε περίπτωση, οι «αιώνιοι» έχουν ήδη απαντήσει στα μεγάλα ερωτηματικά που συνόδευσαν το τέλος της προηγούμενης σεζόν. Απομένουν οι καθοριστικές πινελιές, που θα κρίνουν το αν θα καταφέρουν να επιστρέψουν στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Γιατί σίγουρα θα είναι «κάπου εκεί» όταν θα πλησιάζει το τέλος της διαδρομής της επόμενης σεζόν.