Ένα ντέρμπι που… δεν θα κρίνει πολλά

Όταν ξεκίνησε η περίοδος των ντέρμπι για τον Ολυμπιακό ο Παναθηναϊκός ήταν πρώτος στη βαθμολογία και άφηνε πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια, ενώ οι πρωταθλητές δεν είχαν συνέλθει ακόμα από το πολύ δύσκολο καλοκαίρι τους, είχαν χάσει στη Λάρισα και εντός έδρας από τον ΑΠΟΕΛ, νικούσαν με μεγάλη δυσκολία. 

Το κυριακάτικο ντέρμπι του Καραϊσκάκη σηματοδοτεί το τέλος των ντέρμπι του α’ γύρου για τον Ολυμπιακό και την αρχή των διαδοχικών ντέρμπι για τον Παναθηναϊκό. Στο διάστημα που μεσολάβησε η εικόνα αντιστράφηκε πλήρως: ο Ολυμπιακός βρίσκεται στο +4 από τον Παναθηναϊκό και παράλληλα έχει σχεδόν εξασφαλίσει την παρουσία του στους «32» του Europa League. Για τους δε «πράσινους» το ντέρμπι «αιωνίων» έχει εξελιχτεί σε μια πολύ πρόωρη τελευταία ευκαιρία για να μην χαθεί από τις αρχές Νοεμβρίου μια χρονιά που ξεκίνησε με πολλές ελπίδες και αισιοδοξία. 

Μετά την βαριά εντός έδρας ήττα από την Σταντάρ Λιέγης ο Παναθηναϊκός έχει ουσιαστικά αποκλειστεί από τη συνέχεια του Europa League. Άφησε μεν καλές έως πολύ καλές εντυπώσεις, δεδομένου ότι πρόκειται για μια νέα ομάδα, στις τρεις πρώτες αγωνιστικές, ωστόσο το γεγονός παραμένει ότι μετά από τέσσερις αγωνιστικές έχει μόλις έναν βαθμό, αδυνατεί να κερδίσει εντός έδρας εδώ και τέσσερα χρόνια, έχει δεχτεί περισσότερες κάρτες από κάθε άλλη ομάδα στη διοργάνωση, έχει καταρρεύσει στο δεύτερο ημίχρονο και των τεσσάρων αναμετρήσεων, ενώ, όπως και πέρυσι, χάνει το μυαλό του πολύ εύκολα μόλις του στραβώσει κάτι σε ένα παιχνίδι, βγάζοντας είτε εκνευρισμό είτε παραίτηση. 

Στα παραπάνω πρέπει να συνυπολογίσουμε και το τι έγινε με τον Μπεργκ στο παιχνίδι με την Σταντάρ: προέρχεται από τραυματισμό, νιώθει ενοχλήσεις στην προθέρμανση αλλά λέει στο προπονητικό τιμ ότι θέλει να δοκιμάσει, του το επιτρέπουν παρ’ ότι ακολουθεί ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, εμφανώς δεν πατάει καλά από το ξεκίνημα και στο 30’ γίνεται αναγκαστική αλλαγή. Θλάση και απουσία από το ντέρμπι. 

Εφόσον συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές πως ο Παναθηναϊκός πολύ γρήγορα πέρασε από τον εκνευρισμό στον πανικό και πάει από λάθος σε λάθος. Και πλέον υπάρχει και τεράστια πίεση από την εξέδρα: μετά το τέλος του αγώνα με την Σταντάρ οι οπαδοί απαίτησαν νίκη στο Καραϊσκάκη επί του Ολυμπιακού ή να μην ξαναπατήσουν οι παίκτες στη Λεωφόρο. Είναι προφανές πως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται πλέον μια βαλβίδα αποσυμπίεσης: θα μπορούσε να είναι η νίκη στο Καραϊσκάκη, πολύ πιθανότερο όμως να είναι η αλλαγή προπονητή.

Όπως έχει αποδειχτεί μέχρι τώρα, ο Στραματσόνι ξέρει να διαλέγει παίκτες, όπως επίσης και προετοιμάζει σωστά την ομάδα του για κάθε αναμέτρηση, δηλαδή συνήθως διαβάζει σωστά τον αντίπαλο και στήνει την ομάδα του αναλόγως. Από την άλλη πλευρά δεν έχει… ενθουσιάσει ακριβώς με το εντός αγώνα κοουτσάρισμά του, κάτι όμως που δεν επηρεάζει καθοριστικά την πορεία μιας ομάδας. 

Πολύ σημαντικότερο είναι το γεγονός πως έχουμε φτάσει μέσα Νοεμβρίου και ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να μένει από δυνάμεις νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο των υψηλού επιπέδου αγώνων του. Παράλληλα, τα προβλήματα νοοτροπίας των τελευταίων ετών δεν έχουν θεραπευτεί, ενώ πλέον δείχνει να χάνεται και η πειθαρχία, όπως αποτυπώνεται από τις πολλές κάρτες που δέχονται οι «πράσινοι» αλλά και το γεγονός πως μετά το 1-0 παράτησαν το παιχνίδι με την Σταντάρ, με αποτέλεσμα να έρθει μια ήττα με 3-0 που έκανε πολύ χειρότερη την κατάσταση.

Επιπλέον, ο Στραματσόνι, όπως και οι παίκτες του, δεν απέφυγε τον πειρασμό της διαρκούς ενασχόλησης με τη διαιτησία: έχει πολλάκις αποδειχτεί ότι όταν προπονητής και παίκτες «τρώγονται» με τη διαιτησία, δικαίως ή αδίκως, είναι ό,τι χειρότερο για μια ομάδα: χάνουν τον στόχο και παράλληλα βρίσκουν βολικό άλλοθι. Η διαιτησία είναι αρμοδιότητα της διοίκησης, όχι της ομάδας. 

Από εκεί και πέρα, ένα ακόμη στοιχείο που μπορεί να χρεωθεί στον Στραματσόνι είναι το γεγονός πως πήρε καλούς παίκτες αλλά δεν δημιούργησε ένα ισορροπημένο ρόστερ. Η έλλειψη τουλάχιστον ενός ακόμη ποιοτικού κεντρικού μέσου (τη στιγμή μάλιστα που ο Λεντέσμα είναι 34 ετών) έχει γίνει κάτι παραπάνω από προφανής στα τελευταία παιχνίδια, από τη στιγμή δηλαδή που έλειψαν ταυτόχρονα οι Λεντέσμα και Ζέκα. Για την ακρίβεια το γεγονός ότι έλειψαν ταυτόχρονα αποτυπώνει και την επιβάρυνσή τους από το γεγονός πως έπαιζαν ακατάπαυστα. Και ο Στραματσόνι στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου προτίμησε έναν ακόμη ακραίο μεσοεπιθετικό, τον Εμποκού, και όχι έναν κεντρικό μέσο. 

Όλα τα παραπάνω αποτελούν προβλήματα που μπορούν να λυθούν σταδιακά. Το μεγάλο πρόβλημα για τον Στραματσόνι και το οποίο σχεδόν νομοτελειακά θα οδηγήσει στην αποχώρησή του στη διάρκεια της σεζόν, είναι πως πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια. Ο Παναθηναϊκός είναι τέσσερις βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό και έχει τα δύσκολα μπροστά του. Αντιθέτως, ο Ολυμπιακός πέρασε τα δικά του δύσκολα –προετοιμασία εν μέσω επίσημων αγώνων από Μπέντο, ντέρμπι και δύσκολες έδρες, όπως Νέα Σμύρνη και Περιστέρι, πριν και μετά από ευρωπαϊκά παιχνίδια- και πλέον έχει αρκετά εύκολο πρόγραμμα μπροστά του μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου. 

Ο Ολυμπιακός, βέβαια, πέρασε τα δύσκολα και με τη βοήθεια της διαιτησίας σε καθοριστικές στιγμές, όπως για παράδειγμα στο γεγονός ότι δεν επετράπη σε Πανιώνιο και Ατρόμητο να προηγηθούν και δευτερευόντως στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Το γεγονός παραμένει πως, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, ακόμη και να κερδίσει ο Παναθηναϊκός το ντέρμπι του Καραϊσκάκη το πιθανότερο είναι ότι το τέλος του πρώτου γύρου θα τον βρει περισσότερους από τέσσερις βαθμούς πίσω από τους πρωταθλητές. 

Υπάρχει βέβαια και μια ειδοποιός διαφορά που αφορά τον Ολυμπιακό, που φέτος έχει τη χειρότερη άμυνα της σύγχρονης ιστορίας του αλλά από τη μέση και μπροστά έχει διαφορά κλάσης από τους αντιπάλους του. Σε αντίθεση με προηγούμενα χρόνια, δίνει δικαιώματα. Κερδίζει μεν αλλά επιτρέπει σε μικρούς και μικρομεσαίους να ελπίζουν πως κάτι μπορούν να πάρουν από το παιχνίδι. 

Κάτι που έχει διπλή ανάγνωση: αφενός υπάρχει η αισιοδοξία πως μόλις παίξει και καλύτερα θα φτάσει σε μια πολύ εύκολη κατάκτηση του τίτλου. Αφετέρου υπάρχει η αισιοδοξία… των διωκτών του για τον τίτλο πως μπορεί να χάσει βαθμούς σε κάποιο «ανύποπτο» παιχνίδι, εκεί που ποτέ δεν θα έχανε τα προηγούμενα χρόνια. 

Δύσκολα όμως κάτι τέτοιο θα διαφοροποιήσει την ισορροπία δυνάμεων σε ό,τι αφορά στη μάχη για την κατάκτηση του τίτλου. Ο Ολυμπιακός παρ’ ότι ακόμα πασχίζει να βρει τον καλό του εαυτό έχει αποκτήσει διαφορά από τους συνδιεκδικητές του τίτλου και τους έχει μεταφέρει την πίεση.  

Ο ίδιος έχει διαχειριστεί επί σειρά ετών με επιτυχία τη θέση στην οποία βρίσκεται τώρα. Και οι υπόλοιποι διεκδικητές έχουν αποτύχει ξανά και ξανά να διαχειριστούν σωστά την σημερινή τους θέση...