Οι «αιώνιοι» στο μεταίχμιο

Κι αυτό γιατί δεν ανήκουν ούτε στις ομάδες που έχουν ξεχωρίσει από τον «σωρό», αν και θα μπορούσαν, ούτε στις ομάδες που δείχνουν να έχουν μείνει πίσω.

Στην πρώτη κατηγορία βρίσκονται ουσιαστικά τρεις ομάδες, η πρωταθλήτρια Ευρώπης ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Ιτούδη, η οποία, έχοντας αποβάλει το τεράστιο ψυχολογικό βάρος της απαίτησης κατάκτησης του τροπαίου, φέτος είναι ακόμη καλύτερη από πέρυσι, παίζει με σιγουριά και άνεση και δύσκολα δεν θα παραμείνει πρώτη μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου. Οι άλλες δύο είναι η περσινή φιναλίστ Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς και η Ρεάλ Μαδρίτης του Λάσο, η οποία φρόντισε φέτος να εμπλουτίσει το ρόστερ της με παίκτες ειδικών αποστολών που της έλειψαν πέρυσι. Όσο πλησιάζουμε στα κρίσιμα, βέβαια, η απώλεια του Σέρχι Ροντρίγκεθ θα έχει τον αντίκτυπό της. Το σίγουρο είναι πως ούτε η Ρεάλ ούτε η Φενέρμπαχτσε θα λείψουν από την οκτάδα των πλέι οφ και το πιθανότερο πως θα έχουν και πλεονέκτημα έδρας. 

Στο γκρουπ των ομάδων που έχουν μείνει πίσω και είναι απίθανο να βρεθούν σε κάποια φάση σε θέσεις πρόκρισης ανήκουν η (καλή και σκληροτράχηλη κατά τα άλλα) Μπρόζε, η Ούνιξ Καζάν, η Γαλατασαράι και η Ζαλγκίρις, ενώ σταδιακά στο συγκεκριμένο γκρουπ θα προστεθεί και ο Ερυθρός Αστέρας, πιθανότατα και η Αρμάνι Μιλάνο. Θα πάρουν νίκες στα μεταξύ τους ματς, θα εξελιχθούν σε ρυθμιστές με κάποιους, απολύτως αναμενόμενους λόγω της νέας δομής της διοργάνωσης, θριάμβους της μίας βραδιάς, αλλά ως εκεί. 

Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα γκρουπ επτά ομάδων, οι οποίες έχουν πάρει νίκες που πρέπει και έχουν χάσει παιχνίδια που… δεν πρέπει, σε αυτή τη φάση η μεταξύ τους διαφορά είναι οριακή και θα παλέψουν για τις πέντε εναπομείνασες θέσεις της οκτάδας, εκ των οποίων μία ή δύο θα δίνουν και πλεονέκτημα έδρας. 

Πρόκειται για τις Μπασκόνια, Νταρουσάφακα, Μακάμπι, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Μπαρτσελόνα και Αναντόλου Έφες. Η Μπασκόνια, παρά την αφαίμαξη που υπέστη το καλοκαίρι, μετά την τρελή πορεία που την οδήγησε στο φάιναλ φορ, σχημάτισε και πάλι ένα πολύ ανταγωνιστικό ρόστερ και μένει να φανεί αν μπορεί να ακολουθήσει ανάλογη με την περσινή πορεία σε μια πολύ πιο απαιτητική από πλευράς αντοχής και βάθους ρόστερ διοργάνωση. Η Νταρουσάφακα του Ντέιβιντ Μπλατ ξεκίνησε έχοντας το κοκαλάκι της νυχτερίδας αλλά πλέον δείχνει να έρχεται σε βαθμολογική ισορροπία αναλογικά με την ποιότητα του ρόστερ της. Το παιχνίδι της Παρασκευής κόντρα στον Παναθηναϊκό θα ήταν πολύ κρίσιμο για αμφότερους, καθώς για την Νταρουσάφακα μια νίκη στο ΟΑΚΑ θα σήμαινε και αλλαγή επιπέδου και στόχευσης στη φετινή διοργάνωση. Αντιστοίχως, για τον Παναθηναϊκό μια πιθανή ήττα θα σήμαινε το ίδιο αλλά… προς τα κάτω. 

Η Μακάμπι είναι μια ομάδα γεμάτη ποιοτικούς Αμερικανούς, που παίζει ένα άναρχο μπάσκετ που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί αν δεν της κοπεί εξαρχής η φόρα και η οποία, επιπλέον, στη μεγάλη της νίκη στο ΣΕΦ επί του Ολυμπιακού έδειξε πως και άμυνα μπορεί να παίξει και  να εστιάσει στις αδυναμίες του αντιπάλου. Ανάλογη είναι η εικόνα και για την Έφες, η οποία είναι μια ομάδα που μπορεί να παίζει σε πολύ υψηλό ρυθμό και τώρα αρχίζει να βρίσκει τον βηματισμό της. Με το που άρχισαν οι επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις πάντως, δεν δείχνει όσο καλή φάνταζε το καλοκαίρι. 

Από την πλευρά της η Μπαρτσελόνα θα δυσκολευτεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως στην κανονική περίοδο, καθώς για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια έχει νέο προπονητή στον πάγκο της, τον Γιώργο Μπαρτζώκα, και ταλαιπωρείται από τρομερά προβλήματα τραυματισμών. 

Για τον Ολυμπιακό η εικόνα έχει highlights αλλά και ανορθογραφίες. Πήρε ένα μεγάλο «διπλό» επί της Μπασκόνια και ένα τεράστιο, για όλους τους… ειδικούς λόγους, στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού, ενώ κέρδισε Μπαρτσελόνα και Παναθηναϊκό μέσα σε τρεις μέρες. Από την άλλη ηττήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τη Γαλατασαράι, ηττήθηκε στο ΣΕΦ από την Μακάμπι, ενώ έχει και μία ακόμη εντός έδρας ήττα, από την ΤΣΣΚΑ. Στα καλά του είναι μια ομάδα που τρομάζει τον αντίπαλο με το υψηλού ρυθμού παιχνίδι της, το διάβασμα του αντιπάλου, τη νοοτροπία της και την τρομερή ικανότητα των παικτών της στις οριακές καταστάσεις. 

Υπάρχουν όμως και τα άσχημά της, που αναδεικνύουν τις αδυναμίες της. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο «εκτός προγράμματος» ήττες του Ολυμπιακού προήλθαν από αντιπάλους ανάλογου στυλ, δύο αθλητικές ομάδες με απολύτως άναρχο παιχνίδι στην επίθεση, τις Γαλατασαράι και Μακάμπι, στις οποίες επέτρεψε να βρουν ρυθμό στο ξεκίνημα και μετά έτρεχε και δεν έφτασε. Ιδίως στο παιχνίδι με την Μακάμπι, στο οποίο ο καλά μαρκαρισμένος Πρίντεζης, ίσως και κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια της προηγούμενης εβδομάδας, όπως και ο Σπανούλης, δεν μπόρεσε να αποτελέσει το.. σύνολο της επιθετικής απειλής του Ολυμπιακού μέσα στη ρακέτα, όπως συνήθως, το πρόβλημα έγινε απολύτως ευδιάκριτο: ο Ολυμπιακός χρειάζεται ενίσχυση στη θέση του σέντερ. 

Ο Μπιρτς έχει ξεκινήσει καταπληκτικά και κάνει πάρα πολλές δουλειές (με το παιχνίδι με πλάτη, όμως, να μην είναι μία εξ αυτών), ωστόσο είναι απελπιστικά μόνος. Ο Μιλουτίνοφ έχει αποδείξει τη χρησιμότητά του και φέτος, αλλά αυτή περιορίζεται στα παιχνίδια που η αντίπαλη ομάδα έχει σέντερ στα κυβικά του. Απέναντι σε αθλητικούς σέντερ έχει τεράστιο πρόβλημα. Όπως τεράστιο αποδεικνύεται και το ψυχολογικό πρόβλημα του Γιανγκ μετά τον περσινό σοβαρότατο τραυματισμό του, τον οποίο έχει ξεπεράσει σωματικά αλλά εξακολουθεί να του «χαλάει» το μυαλό, καθιστώντας τον ουσιαστικά ανενεργό. Στο παιχνίδι κόντρα στην Μακάμπι που ήταν απαραίτητη η παρουσία του ήταν καταστροφικός για την ομάδα του. 

Χωρίς παιχνίδι μέσα στη ρακέτα και με τον Σπανούλη σε κακή βραδιά, μοναδική λύση απέμεινε το τρίποντο. Ο Ολυμπιακός ήταν τρομερά άστοχος και έτσι παρ’ ότι το πάλεψε πολύ το ματς η ήττα ήρθε φυσιολογικά. Υπάρχει και ένα ακόμη… ψυχολογικό θεματάκι που ταλαιπωρεί τον Ολυμπιακό και έχει να κάνει με τον Παπανικολάου, ο οποίος ακόμη δεν έχει ξαναβρεί την αυτοπεποίθησή του μετά το αποτυχημένο πέρασμά του από το ΝΒΑ. Στο παιχνίδι με την Μακάμπι ο εκνευρισμός του για την αστοχία του δεν άργησε να επηρεάσει και τους υπόλοιπους. 

Πολύ πιο σύνθετη είναι η κατάσταση στον Παναθηναϊκό, παρ’ ότι συνολικά η γρήγορη αλλαγή προπονητή δείχνει να τον έχει ωφελήσει. Το βασικό πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό είναι πως και τα τέσσερα παιχνίδια που έχει χάσει θα μπορούσε να τα έχει κερδίσει, οπότε τώρα θα ήταν… καβάλα στο άλογο: κάλλιστα θα μπορούσε να έχει κερδίσει  και στη Μόσχα και στη Μαδρίτη και στην Κωνσταντινούπολη της Έφες και στο ΟΑΚΑ τον Ολυμπιακό. Όπως επίσης κάλλιστα θα μπορούσε να έχει χάσει από Μπρόζε και Μακάμπι. Το προφανές συμπέρασμα είναι πως… αν είχε τον Διαμαντίδη αυτή τη στιγμή θα ήταν στο γκρουπ των πρώτης ταχύτητας ομάδων. 

Από την άλλη πλευρά μόνο μέσα από τέτοιες καταστάσεις θα αναδειχθεί ο επόμενος που θα κάνει την σωστή επιλογή στο τέλος. Όχι απαραίτητα το τελευταίο σουτ, υπάρχουν τέτοιοι παίκτες στο «πράσινο» ρόστερ, αλλά αυτός που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα τελευταίο σουτ με καλές προϋποθέσεις. Κάτι που δύσκολα θα κάνει ο Καλάθης, καθώς όταν έχει την μπάλα στο τέλος η επιλογή είναι εύκολη για την αντίπαλη άμυνα, του αφαιρούν όλες τις υπόλοιπες επιλογές πλην του σουτ.

Η αλλαγή προπονητή είχε και μία επιπλέον θετική επίδραση στον Παναθηναϊκό, καθώς η επιλογή του (υπηρεσιακού) Βόβορα στη Μόσχα με τον Καλάθη και τέσσερις Αμερικανούς έδωσε στον Πασκουάλ τον… μπούσουλα πάνω στον οποίο βασίζεται στο ξεκίνημά του, ενώ ακόμη βρίσκεται στην προσπάθεια να ενσωματώσει και τους υπόλοιπους σημαντικούς παίκτες του ρόστερ, όπως ο Μπουρούσης και ο Παππάς, στο εν λόγω πλάνο. Η επιστροφή του Τζέιμς θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση (πιθανότατα και στις οριακές καταστάσεις στο τέλος), μένει να φανεί πόσο θα την αλλοιώσει όμως η πολύμηνη απουσία του Γκιστ, του παίκτη που είχε τον ρόλο της… κόλλας στη συγκεκριμένη ομάδα και λογική, ενώ ο Γκάμπριελ, που αποκτήθηκε, είναι ένας παίκτης με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. 

Σε κάθε περίπτωση ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε στάδιο αναδημιουργίας της ομάδας του σε πολύ απαιτητικές συνθήκες. Θα δυσκολευτεί, ίσως και να μην προλάβει φέτος, αλλά θα σκληραγωγηθεί και θα χτίσει χαρακτήρα. Κάτι απαραίτητο στη μετα-Διαμαντίδη εποχή.