Όταν η ποδοσφαιρική λογική εκδικείται

Δηλαδή στη διεξαγωγή ενός σε μεγάλο βαθμό αδιάφορου ντέρμπι παρ’ ότι βρισκόμαστε ακόμη στη μέση της σεζόν. 

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας, ισόβαθμος με τον Πανιώνιο και την Ξάνθη στους 25 βαθμούς, τρεις περισσότερους από τον ΠΑΣ Γιάννινα και 12 πίσω από τον πρώτο και σχεδόν βέβαιο πρωταθλητή Ολυμπιακό. Έχει αλλάξει τόσο προπονητή, με τον Ουζουνίδη να διαδέχεται τον Στραματσόνι, όσο και σχεδιασμό και φιλοσοφία, καθώς η αλλαγή προπονητή συνοδεύτηκε από γενικότερες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. 

Η ΑΕΚ βρίσκεται στην 6η θέση, ισόβαθμη με τον Ατρόμητο στους 21 βαθμούς και 16 βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό: απέχει περισσότερο από τον Ολυμπιακό απ’ ό,τι από τον Ηρακλή, που βρίσκεται στην τελευταία θέση με 7 βαθμούς. Έχει ήδη αλλάξει μία φορά προπονητή (και τεχνικό διευθυντή), με τον Μοράις να διαδέχεται τον Κετσπάγια, και ετοιμάζεται να αλλάξει και δεύτερη, πιθανότατα αμέσως μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. 

Κι όλα αυτά σε μία σεζόν που ξεκίνησε με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για τις δύο ομάδες: όχι χάρη στα δικά τους πεπραγμένα, αλλά, κυρίως, χάρη στα πεπραγμένα του κυρίαρχου του ελληνικού ποδοσφαίρου Ολυμπιακού. Ενός Ολυμπιακού που για πρώτη φορά επί Μαρινάκη έδειχνε «μπόσικος». Έκανε κακή επιλογή όταν χρειάστηκε να αντικαταστήσει τον Μάρκο Σίλβα μόλις δύο μέρες μετά την έναρξη της προετοιμασίας, αποκλείστηκε τραυματικά από τον γ’ προκριματικό γύρο του Champions League και άλλαξε εκ νέου προπονητή πριν ολοκληρωθεί η προετοιμασία, μπερδεύτηκε και άργησε να πραγματοποιήσει τις μεταγραφές του. Κι όμως κανείς από τους τρεις διεκδικητές του τίτλου (προσθέτοντας και τον ΠΑΟΚ) δεν μπόρεσε να κρατήσει τον τίτλο του «διεκδικητή» για περισσότερους από 2-3 μήνες. 

Μπορεί ο Ολυμπιακός να έκανε κακές επιλογές αλλά δεν έχασε την οργάνωσή του, την πίστη στο σχέδιό του ή την νοοτροπία νικητή. Στοιχεία που σε συνδυασμό με την ποιότητα κάποιων ποδοσφαιριστών του (οι ανταγωνιστές του δεν διαθέτουν στην ίδια ποσότητα ή και καθόλου ανάλογης ποιότητας παίκτες), έκαναν τη διαφορά ακόμα και φέτος σε μια κακή κατά τα άλλα σεζόν του μέχρι στιγμής. Γιατί τα παραπάνω στοιχεία που θεωρούνται αυτονόητα για τον Ολυμπιακό λείπουν από τους βασικούς ανταγωνιστές του. Στοιχεία που σε μεγάλο βαθμό ορίζουν τη λεγόμενη ποδοσφαιρική λογική. 

Οι ομάδες που λειτουργούν με ποδοσφαιρική λογική ανταμείβονται: το αποδεικνύει (και) η φετινή πορεία της Ξάνθης, του Πανιωνίου, του ΠΑΣ Γιάννινα, οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη πεντάδα παρ’ ότι έχουν πολύ μικρότερο μπάτζετ και τον Παναθηναϊκό και από τον ΠΑΟΚ και από την ΑΕΚ. 

Οι ομάδες που δεν λειτουργούν με ποδοσφαιρική λογική τιμωρούνται και η περίπτωση της φετινής ΑΕΚ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το καλοκαίρι συμφώνησε με έναν προπονητή, τον Κετσπάγια, για τον οποίο σύντομα… ανακάλυψε ότι το ποδόσφαιρο που πρεσβεύει δεν είναι αυτό που ταιριάζει στην ομάδα και αυτό που θέλουν οι οπαδοί της. Μικρή λεπτομέρεια πως σε όλη την προπονητική καριέρα του Κετσπάγια οι ομάδες του αυτό το ποδόσφαιρο παίζουν. Ο Κετσπάγια αντικαταστάθηκε με έναν προπονητή, τον Μοράις, ο οποίος… τους γυάλισε όταν γινόταν η αναζήτηση χωρίς κανείς να αναλύσει το κατά πόσον ταιριάζει η αγωνιστική φιλοσοφία του με τους παίκτες που έχει στο ρόστερ της η ΑΕΚ. Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. 

Ανάλογης λογικής ήταν και οι βασικές μεταγραφικές κινήσεις της ΑΕΚ, όμως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Ως ονόματα οι Τσιγκρίνσκι, Αλμέιδα και, κυρίως, Λέσκοτ, ήταν όσο πιο λαμπερά γινόταν. Ο ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς Λέσκοτ αποχώρησε πριν το τέλος Νοεμβρίου καθώς πλέον δεν μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο επιπέδου, ο Αλμέιδα έχει περιθωριοποιηθεί για τον ίδιο λόγο, ο Τσιγκρίνσκι έχει χάσει τα μισά παιχνίδια της ΑΕΚ μέχρι τώρα λόγω των μυϊκών τραυματισμών που τον συνοδεύουν σε όλη την καριέρα του. 

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι το βασικό πρόβλημα της φετινής ΑΕΚ είναι η απουσία σχεδίου. Για την ακρίβεια το μοναδικό σχέδιο ήταν να γίνουν κινήσεις που να αποτυπώνουν ότι η ΑΕΚ επέστρεψε στην κορυφογραμμή του ελληνικού ποδοσφαίρου και μάλιστα χωρίς την ανάλογη δαπάνη. Ένα σχέδιο που ελάχιστη σχέση έχει με το ποδόσφαιρο και το αποτέλεσμα είναι μια χαμένη χρονιά.

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ότι δεν είχε σχέδιο. Αποδείχτηκε όμως ότι είχε λάθος σχέδιο και ότι κακώς εγκατέλειψε το προηγούμενο σχέδιό του (ήδη από την τελευταία περίοδο της παρουσίας του Αναστασίου, για να συνεχιστεί σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό με τον Στραματσόνι) με τους ξεκάθαρους ρόλους για το κάθε στέλεχος του αγωνιστικού τμήματος. Η αποκλειστική συνεργασία προπονητή-προέδρου ως κινητήριος δύναμη αποδείχτηκε ένα αναποτελεσματικό σχήμα και, ακόμη χειρότερα, ο Στραματσόνι αποδείχτηκε ένας καλός μάνατζερ αλλά κακός προπονητής. 

Με την επιλογή Ουζουνίδη και την επιστροφή στο… προηγούμενο, αποτελεσματικό σχέδιο και στην κανονικότητα, ο Παναθηναϊκός ενδέχεται να αποφύγει το να χαρακτηριστεί τελείως χαμένη και η φετινή σεζόν του. Μόνο που οι συνθήκες γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες χρόνο με τον χρόνο και οι οπαδοί του, που επέστρεψαν στο πλευρό της ομάδας στο ξεκίνημα της σεζόν, απογοητεύονται όλο και περισσότερο κάθε φορά που οι προσδοκίες τους διαψεύδονται. 

Σε συνδυασμό με την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω από τις προσφυγές των Ταυλαρίδη-Εσιέν για τα οφειλόμενα και τις φωνές των Πλατανιά, Πανιωνίου για ανεξόφλητα υπόλοιπα από μεταγραφές, η προσπάθεια επανεκκίνησης του Παναθηναϊκού γίνεται σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.