Ρίτα Αντωνοπούλου: «Το βινύλιο δεν είναι ευτελές»

Το νέο της τραγούδι πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες. Παράλληλα, επιστρέφει για μια βραδιά, στο Ολύμπια-Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», η μουσική παράσταση του Δημήτρη Χαλιώτη «Τα λογοκριμένα», στην οποία η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Λεωνίδας Κακούρης και η Ελένη Καρακάση επιχειρούν μία αναδρομή στα 50 και πλέον χρόνια μουσικής λογοκρισίας στην Ελλάδα, με μία επιλογή τραγουδιών που λογοκρίθηκαν, απαγορεύτηκαν, λοιδορήθηκαν και άλλα που κυκλοφόρησαν «κουτσουρεμένα».

Στην Ντέπυ Κουρέλλου

Μιλήστε μας για το νέο σας τραγούδι που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες.

Το τραγούδι λέγεται «Πότε θα πάμε στα βουνά» κι είναι σε στίχους και μουσική της Χάρις Τσεκούρα. Είναι το δεύτερο τραγούδι που κάνουμε μαζί και χαίρομαι πολύ, γιατί έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής που με ταξιδεύει. Το συγκεκριμένο τραγούδι το έχω αγαπήσει πάρα πολύ και θεωρώ ότι είμαι τυχερή που θα το έχω στο ρεπερτόριό μου στο εξής και είναι κι ακριβώς αυτό που θέλω να πω αυτή την περίοδο. Με εκφράζει, δηλαδή, απόλυτα και ανυπομονώ να το μοιραστώ και να δω την ανταπόκριση του κόσμου. Θα κυκλοφορήσει μέσα στις επόμενες μέρες από τη Melodica, μια νέα εταιρεία με ήθος και αγάπη για το τραγούδι, και ελπίζουμε ότι θα έχει την τύχη που πραγματικά του αξίζει.

Τον Μάρτιο, «Τα απρόοπτα», η δουλειά στην οποία συμμετείχατε εσείς και πολλοί άλλοι συνάδελφοί σας σε στίχους Νίκου Αναγνωστάκη και μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, θα κυκλοφορήσουν και σε περιορισμένα αντίτυπα αριθμημένων LP σε «βαρύ» βινύλιο 180 γρ. Αγαπάτε το βινύλιο, δεν είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορείτε δίσκο σε βινύλιο. Τι είναι αυτό που κάνει το βινύλιο «φετίχ»;

Η αλήθεια του. Η συναισθηματική του αξία. Σαν προϊόν έχει μια ποιότητα. Δεν είναι ευτελές. Δε θα χρησιμοποιούσες ποτέ ένα βινύλιο για σουπλά… Το κρατάς με προσοχή στα χέρια σου, το ανοίγεις και θες να δεις το εσώφυλλο… και μετά η βελόνα στο πικάπ με τον χαρακτηριστικό ήχο. Εμπεριέχει σεβασμό η όλη διαδικασία και η καλή μουσική αξίζει την αγάπη και το σεβασμό μας.

Εσείς θυμάστε το πρώτο βινύλιο που αγοράσατε;

Έχω την εικόνα του πατέρα μου, όταν ήμουν πολύ μικρή, να κρατάει στα χέρια του έναν δίσκο της Γλυκερίας. Το θυμάμαι πολύ καθαρά. Θυμάμαι το εξώφυλλο. Θυμάμαι ένα μεγάλο πικάπ που είχαμε και που περνούσα ώρες ακούγοντας δίσκους με το αυτί κολλημένο στο ηχείο. Νομίζω όταν ήρθε η ώρα να αγοράσω εγώ βινύλιο, αν δεν κάνω λάθος, ήταν ένα των Bon Jovi.

Πρόσφατα ρώτησα τον Χρήστο Θηβαίο αν υπάρχει κάποιο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου που πια δεν μπορεί να ερμηνεύσει; Και απάντησε τους «7 Νάνους». Θα ήθελα να επαναλάβω και σε εσάς την ίδια ερώτηση.

Εγώ αντίθετα θέλω να τους λέω τους «7 Νάνους», γιατί νιώθω ότι τον φέρνω ξανά εδώ. Ο «Άμλετ της βροχής» είναι για μένα αυτό με το οποίο τον έχω συνδέσει μέσα μου και δεν θα ήθελα να το ακουμπήσω.

5 Απριλίου επιστρέφει η μουσική παράσταση «Τα λογοκριμένα», με τραγούδια που υπέστησαν λογοκρισία από το 1937 μέχρι τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Είναι συγκλονιστικό πως ο νόμος του Μεταξά περί λογοκρισίας στην τέχνη καταργείται μόλις το 1994.

Είναι πράγματι. Αναρωτιέται κανείς γιατί τόσος φόβος απέναντι στα τραγούδια… Και η απάντηση είναι απλή. Γιατί έχουν τεράστια δύναμη και το γνωρίζουν όλοι.

Από τα «Λογοκριμένα» ποιο τραγούδι αγαπήσατε περισσότερο; Πείτε μας δυο στίχους του.

Από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω. Δεν ξέρω ποιο αγάπησα περισσότερο. Ξέρω ότι μου φαίνεται αδιανόητο να είναι σε αυτήν την κατηγορία «Τα παιδιά του Πειραιά», επειδή ως γνωστόν είχαν απαγορευτεί τα τραγούδια της Μελίνας λόγω των διαφορετικών της φρονημάτων. Σε αυτή την περίπτωση, δηλαδή λογοκρισία σε όλο το έργο του καλλιτέχνη αδιακρίτως. Μαύρες εποχές, καθόλου μακρινές, καθόλου περασμένες αν με ρωτάτε.