Μαρια Κρασοπούλου: «Τραγουδώ για να βρίσκω συνένοχους»
Η Μαρία Κρασοπούλου είναι τραγουδίστρια, στιχουργός και μέλος του μουσικού σχήματος Bit gia Bit. Με την επανεκτέλεση του «Αγάπη», ένα τραγούδι της που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο του Γρηγόρη Πολύζου «Σε τόπους που δεν ξέρω», γιορτάζει 11 χρόνια στην ελληνική δισκογραφία.
Σε γνωρίσαμε δισκογραφικά ως ερμηνεύτρια στο πλάι του Γρηγόρη Πολύζου και έκτοτε έχεις σημειώσει πολύ σημαντικές συνεργασίες. Θα κατέτασσες τον εαυτό σου στον λεγόμενο έντεχνο χώρο;
Η δισκογραφική μου παρουσία μέχρι τώρα κινείται πράγματι στον χώρο του έντεχνου τραγουδιού, αν και στον όρο «έντεχνο» χωράει μεγάλη συζήτηση έως και αμφισβήτηση. Αν με ρωτάτε σε ποιο είδος αισθάνομαι πως κινούμαι άνετα ως τραγουδίστρια, αυτό είναι το έντεχνο, το παραδοσιακό και σε ένα συγκεκριμένο φάσμα, το λαϊκό τραγούδι.
Τι είναι αυτό για το οποίο τραγουδάς;
Πρωτίστως για την ψυχή μου. Αν αυτό βρει αποδοχή ακόμη και σε μια μόνο ψυχή, έχει συντελεστεί κάτι σπουδαίο. Το τραγούδι είναι μια γλώσσα πιο δυνατή, εκεί που οι λέξεις από μόνες τους φαίνονται μικρές να περιγράψουν κάτι μεγάλο. Τραγουδώ για να βρίσκω συνένοχους στο όνειρο και για να σκαρώνουμε μαζί κάθε πιστευτό ή απίστευτο τρόπο το όνειρο να πραγματωθεί. Είναι ιερή διαδικασία το τραγούδι. Είναι μια άλλη θαυματουργός προσευχή στο ανέλπιστο.
Κλείνεις τα μάτια. Φαντάζεσαι πως βρίσκεσαι στο στούντιο ηχογραφώντας ένα νέο τραγούδι ή σε μια ζωντανή εμφάνιση;
Οι περισσότεροι τραγουδιστές θα έλεγαν σε μια ζωντανή εμφάνιση. Η σκηνή είναι ο φυσικός χώρος του τραγουδιστή, όπου η επαφή είναι άμεση και ουσιαστική. Υπάρχει αμφίπλευρη επικοινωνία με τον κόσμο και μια ζεστασιά που δεν βρίσκεται στο στούντιο, το οποίο είναι χώρος απόλυτης συγκέντρωσης και πιο μοναχικός. Η ζωντανή εμφάνιση είναι μοίρασμα. Η ανταλλαγή ενέργειας ανάμεσα στο κοινό και τους μουσικούς έχει κάτι μοναδικό. Έχει συμβεί και σε διάφορες σκηνές παίζοντας με τον Γρηγόρη, παρουσιάζοντας τα τραγούδια μας και με τους Bit gia Bit που βρισκόμαστε απέναντι κάθε φορά από το κοινό, ο κόσμος να έχει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του live. Η δεκτικότητα των ανθρώπων κάτω από τη σκηνή, η ενέργεια που εκπέμπουν, γίνονται συστατικό μιας δυνατής σε συγκίνηση κι ουσία βραδιάς. Η συνθήκη αυτή του μοιράσματος είναι ίδια είτε παίζεις για 5 είτε για 5.000 ανθρώπους. Αν αυτό δεν είναι από μόνο του μαγικό, τότε τι είναι;
Έχεις εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Τραγούδι ή ποίηση λοιπόν;
Τραγούδι. Δεν έχει ίσο αντίβαρο η ζυγαριά. Γράφω όταν δεν τραγουδώ. Τα διαστήματα εκείνα στα οποία δεν έχουμε ζωντανές εμφανίσεις είναι είτε από τυχαία συγκυρία είτε από επιβεβλημένη κατάσταση, όπως αυτό το σκοτεινό διάστημα της πανδημίας, το οποίο ακρωτηρίασε κάθε επαφή του κόσμου με την τέχνη. Γράφω για να βρω ξανά αυτήν τη συνομιλία που σας περιγράφω παραπάνω. Να χαραχθούν ερωτηματικά που είναι βιοτικής σημασίας, όχι να βρουν απαραίτητα απάντηση, αλλά οπωσδήποτε να περπατήσουν, να σηκώσουν ανάστημα μπροστά στην εν δυνάμει απάντηση. Να μην τα βρει ο καιρός παραδομένα και ανείπωτα.
Γράφεις στίχους στους οποίους «ακούς» μέσα τους τη φωνή σου ή και άλλων ερμηνευτών;
Όταν γράφω στίχο για κάποιο τραγούδι ακούω μόνο τη μελωδία, είτε μου έχει δοθεί είτε όχι. Έχει τύχει να τραγουδηθεί εντέλει ο στίχος από εμένα, αλλά έχει τύχει και να τραγουδηθεί από άλλους ερμηνευτές, όπως συνέβη στον τελευταίο δίσκο του Νίκου Σαμαρά. Προσωπικά χαίρομαι το ίδιο και με τις δύο εκδοχές. Είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούς και άλλες φωνές σε κάτι που έγραψες και να αποστασιοποιείσαι για λίγο από την ερμηνεία.
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξει σχετικά με τη μουσική σκηνή στην Ελλάδα;
Αυτή η νοοτροπία που θέλει τον μουσικό χομπίστα. Η μουσική δημιουργία, η ερμηνεία και η εκτέλεση είναι αυτονόητο ότι είναι αμειβόμενα. Γιατί να χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση αυτό; Είναι πλέον δεδομένο ότι ο μουσικός θα πρέπει να βιοπορίζεται παράλληλα με κάτι άλλο πλην της μουσικής. Κι ο χρόνος μελέτης, ο χρόνος έρευνας πότε θα βρεθεί; Ανάμεσα στις διάφορες εργασίες προκειμένου να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και για να μπορεί παράλληλα να χρηματοδοτεί τα τραγούδια του, καθώς η δισκογραφία είναι στη χώρα μας απόλυτα διαστρεβλωμένη. Είναι απαραίτητη εδώ η συλλογικότητα και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των μουσικών στη διαβίωση, στη δημιουργία και την επικοινωνία εντέλει της μουσικής που φτιάχνεται σήμερα. Να φτάνει ως τους ανθρώπους το τραγούδι. Έτσι εκπληρώνει τον σκοπό του. Διαφορετικά, η μουσική παραγωγή θα φθίνει ολοένα πιο πολύ μέχρι τον αφανισμό της. Αυτή η λανθασμένη νοοτροπία τελικά κάνει κακό στην ίδια την κοινωνία, που χάνει σταθερά μέσα στον χρόνο την κοιτίδα εκείνη που δίνει παλμό στην ύπαρξη του σύγχρονου ανθρώπου και αυτή δεν είναι άλλη από το ελληνικό τραγούδι, το οποίο φέρει την ιστορία άλλα και την γράφει συνάμα για τους επόμενους που έρχονται.
