Είδαμε “Το ζευγάρι της χρονιάς”, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

02.06.2017
Πολιτισμός

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στο κοντινό μέλλον, από μια ακροδεξιά κυβέρνηση διοργανώνεται ένας διαγωνισμός, μέσω του οποίου παντρεμένα ζευγάρια καλούνται να αποδείξουν το εύρος της αγάπης τους με έπαθλο… “εκατό μισθούς δημοσίου υπαλλήλου”.

Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, η Λένα και ο Μάκης, λαμβάνοντας μέρος σε αυτόν, έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με την αλήθεια του άλλου, η οποία κρύβει, μεγάλα ένοχα μυστικά.

Για την εξέλιξη της πλοκής, σημαίνοντες μοχλοί είναι ο πατέρας της πρωταγωνίστριας, κατάκοιτος πρώην καπετάνιος και ο ελεγκτής του Υπουργείου για τον διαγωνισμό, που καλείται να πιστοποιήσει την αγάπη τους, με υψηλότατο για όλους κόστος.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Εντρυφώντας στο ζευγάρι της χρονιάς, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με σημαντικά στοιχειά του σύγχρονου αστικού βίου.

Τις παραμέτρους δηλαδή, που καθορίζουν την αλήθεια και το ψεύδος στη ζωή του.

Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει ορθά και ειλικρινά τους παράγοντες που ορίζουν μια “κατ’ οίκο” πραγματικότητα ως υγιή και ουσιαστική;

Πώς ο έρωτας που βάλλεται περισσότερο από ποτέ, μιας και τα αγκάθια της εποχής ποικιλότροπα τον ματώνουν, δύναται να επιβιώσει με γνώμονα την απόλυτη αλήθεια και την ηθική;

Τα ερωτήματα αυτά μας χτυπούν αμείλικτα, ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Η ρουτίνα, ο φόβος αποκάλυψης της εσωτερικής και εξωτερικής αλήθειας, η ανειλικρίνεια, η εγκατάλειψη, (στην περίπτωσή μας του δύστροπου καπετάνιου πατέρα, από την κόρη του στο γηροκομείο), ο αγώνας για την επιβίωση με τις όποιες θυσίες, που επιμηκύνουν και διανθίζουν το δραματουργικό μέρος, είναι μερικά μόνο από τα γεγονότα που στοιχειοθετούν την παράσταση.

Ο υλικός εξανδραποδισμός διαφαίνεται να ξεκινά ήπια και δήθεν αθώα, καταλήγοντας τελικά να περικλείει σαν την αμοιβάδα το ζευγάρι και να το φυλακίζει μέσα του, με σκοπό την πούλησή του, στον βωμό των “εκατό μισθών δημοσίου υπαλλήλου”.

Η είσοδος του ελεγκτή ως μηχανισμού δηλαδή που κινητοποιεί και ξεδιπλώνει την πλοκή, είναι ο καταλύτης, που ενώ θεωρητικά σκοπό έχει να επιβραβεύσει το ζευγάρι, καταλήγει πρακτικά να είναι ο σκληρός εκτελεστής της πιο βάναυσης και αδυσώπητης διαθήκης για αυτό και τον κατάκοιτο πατέρα.

Το ζευγάρι ξεδιπλώνει σταδιακά την ένταση του, εντρυφώντας βαθύτερα στο παιχνίδι και τις συνέπειές του, καθηλώνοντας τον θεατή στη θέση του και αυξάνοντας σταδιακά την αγωνία μέχρι την δραματική κορύφωση.

Ο ελεγκτής σκληρός και άτεγκτος, εξελίσσει την πλοκή μέσω ασύλληπτων παρεμβάσεων, ενώ ο κατάκοιτος καπετάνιος πατέρας, μέσω του υστερισμού και της παραδοξολογίας ξεδιπλώνει ένα άλλο πρόσωπο της κοινωνικής πραγματικότητας ιδιαίτερα σύνηθες.

Αυτό της μοναξιάς.

Όλες οι ερμηνείες διαθέτουν ακραία δυναμική και ένταση, θέλοντας να κινητοποιήσουν την ψυχοσύνθεση του θεατή καταδεικνύοντας το προφανές.

Τις συνέπειες δηλαδή της εποχής στις επιλογές και στον τρόπο σκέψης του ατόμου.

Κι αν κάποιος, για του δικούς του προσωπικούς λόγους θεωρήσει τις ερμηνείες υπερβολικά σκληρές, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι συχνά η υπερβολή έχει τη δύναμη ταρακουνώντας γερά, να σε επαναφέρει στον εαυτό σου και να σε βοηθήσει να δεις την αλήθεια με άλλο μάτι.

Η ακρότητα που δεσπόζει, αντικατοπτρίζει τον γίγαντα Γκιούλιβερ, που μόνο μια συνυφασμένη προσπάθεια των μικροσκοπικών στα μάτια του Λιλιπούτιων, μπορεί τελικά να τον σταματήσει απέναντι σε μια πραγματικότητα που δεν έχει ανάγκη τον φόβο και την απειλή για να λειτουργήσει, παρά ξεκάθαρα το μέτρο.

Αξίζει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του κανείς, μέσα σε ετούτη την παράσταση.