Αγγελίνα Κλαυδιανού: μαγκιά είναι να ακολουθείς τα όνειρα σου

Η Εταιρεία Θεάτρου Ναυτίλος σε συνεργασία με τη Θεατρική ομάδα «ΑΧ», παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Καλιφόρνια ντρίμιν» στο θέατρο «Επί Κολωνώ».

Δύο κορίτσια και δύο αγόρια –ναυαγοί της ελπίδας– πιάνονται απ’ την πρώτη σανίδα ονείρου που θα βρουν μπροστά τους για να σωθούν. Δεν ξέρουν κολύμπι. Κανείς δεν τους έμαθε πώς να ζουν. Οι γονείς τους είναι «αδικαιολογήτως απόντες» μέσα στο πέλαγος που τους κληροδότησαν. Οι τέσσερις νέοι παρασύρονται σε περιπέτειες που ενώ προκαλούν το γέλιο, αφήνουν ωστόσο μία πικρή επίγευση. Ποια ακτή τους περιμένει άραγε;

Η Αγγελίνα Κλαυδιανού πρωταγωνιστεί και μας εξηγεί γιατί είναι προσωπική ευθύνη του καθενός να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητα του.

Μιλήστε μας για την παράσταση.

Πρόκειται για μια «πραγματεία» πάνω στο όνειρο αλλά και την απραξία των νέων ανθρώπων. Ίσως επειδή το Όνειρο καμιά φορά έχει ως προϋπόθεση την απραξία για να εξακολουθήσει να υπάρχει ως τέτοιο. Οι ήρωες του έργου είναι άνθρωποι  που ονειρεύονται, η ανάγκη τους στην ουσία είναι αυτή: απλώς να ονειρεύονται, κι αν τους το στερήσουν αυτό είναι χαμένοι. Οι νέοι αυτοί αρνούνται να προσδιοριστούν όπως τους ζητείται από την κοινωνία, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά όπως για ένα μικρό παιδί. Ουσιαστικά δεν βρίσκουν καμία θέση στην κοινωνία γιατί οι ίδιοι αρνούνται να περιοριστούν σε μια θέση γιατί αυτό θα τους απέκλειε όλες τις άλλες πιθανότητες, θα τους «τακτοποιούσε» σε μια πεζή πραγματικότητα από την οποία πασχίζουν απελπισμένα να ξεφύγουν με λάθος τρόπο όμως, επικεντρωμένοι απόλυτα στον εαυτό τους, αδιάφοροι για το τι συμβαίνει ολόγυρα αν δεν τους επηρεάζει, εμποτισμένοι ουσιαστικά από τον μικροαστισμό των γονέων που τους ανέθρεψαν και της κοινωνίας που τους χρησιμοποιεί ως πιόνια. Αντιμετωπίζονται από τους τάχα «φτασμένους» του κόσμου αυτού για τον οποίον είναι ακόμη παιδιά ως «απόβλητοι» ως «παράσιτα» ή απλώς ως «αφελείς» εύκολα θύματα. Στην πραγματικότητα αρνούνται να συμμορφωθούν με τους κανόνες που επιβάλει η κοινωνική ζωή κάτι που μόνο βλάκες δεν τους καθιστά. Οι ενήλικες αυτοί, αγγίζουν ημιμαθείς την μετεφηβική περίοδο της ζωής τους και μετατρέπονται σε εύκολα θύματα απατεώνων και «θαυματοποιών» που εξάπτουν την φυσική τους ανάγκη για περιπέτεια και όνειρο η οποία αναγκαστικά μέσα στην στείρα αχανή κοινωνία περιορίζεται και χάνεται σαν σταγόνα στον ωκεανό. Στην ουσία αυτά τα πλάσματα ζουν και παλεύουν να επιβιώσουν σε μια νησίδα πραγματικότητας που διαρκώς στροβιλίζεται μέσα στον κόσμο αλλά αποκομμένη από αυτόν.

Ο δικός σας ρόλος;

Η «Βουβού» είναι μια κοπέλα που ενσαρκώνει το υποκοριστικό του υποκοριστικού ενός ονόματος. Είναι ακριβώς αυτό. Μια νέα κοπέλα, ενθουσιώδης, υπερβολικά «παιδί» ακόμη για να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Δεν κάνει δεύτερες σκέψεις είναι ειλικρινής με τους φίλους της, προσπαθεί πραγματικά να βοηθήσει όμως της συμβαίνει κάτι αναπάντεχο, συναντιέται με το «όνειρό» της κι έρχονται τα πάνω κάτω. Δεν μπορώ να την κρίνω αυστηρά γιατί προκειμένου να “συνεννοηθώ” μαζί της χρειάστηκε να την συμπαθήσω πρώτα.

Το έργο γράφτηκε το 2004 φαίνεται, όμως, σαν γράφτηκε στα χρόνια της κρίσης. Τελικά, μήπως πριν την οικονομική κρίση είχε προηγηθεί μια άλλη, ηθική και υπαρξιακή;

Η υπαρξιακή κρίση είναι τόσο παλιά όσο κι η ανθρωπότητα, από την στιγμή που οι άνθρωποι δημιούργησαν κοινωνίες. Θεωρώ πως έχει να κάνει με την αποδοχή του ανθρώπου από τον άνθρωπο κι όχι με κάποια συγκεκριμένη περίοδο κρίσης. Ο άνθρωπος έτσι κι αλλιώς, για εμένα, βρίσκεται σε κρίση από  την στιγμή που έρχεται σε επαφή με τους συνανθρώπους του. Με διπλή έννοια. Και ως προς το ότι «κρίνεται» διαρκώς και χωρίς λόγο από τους άλλους και ως προς το ότι η επαφή με τον κόσμο είναι ένα σοκ για τον νεογέννητο άνθρωπο, συνεπώς και για τον νέο η επαφή με την κοινωνία και τις δομές της. Από εκεί και πέρα όμως είναι προσωπική ευθύνη του καθενός να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητα του μες στον κόσμο και να παλέψει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους συνειδητοποιώντας ότι εν τέλει όλοι είμαστε διαφορετικοί με κάποιον τρόπο άρα όλοι μοιάζουμε σε αυτό.

Όταν διαβάσατε το έργο, πριν ανέβει στην σκηνή, τι συναισθήματα σας δημιουργήθηκαν;

Η πρώτη φορά που διάβασα το έργο, μου δημιούργησε την εντύπωση πως πρόκειται για ένα δράμα κι όχι μια κωμωδία γιατί αυτά τα πλάσματα τα εντελώς αβοήθητα και κάπως σαν ξεχασμένα από τον κόσμο τα πόνεσα μέσα μου και βρήκα πολλά κοινά και με ανθρώπους που γνώρισα στην εφηβεία μου αλλά και μέσα σε εμένα την ίδια ακόμη. Την δική μου ανάγκη να «εξαπατηθώ» οικειοθελώς, να «παραμυθιάσω» τον εαυτό μου πως όλα εκεί έξω είναι ρόδινα προκειμένου ίσως να βρω τη δύναμη να ακολουθήσω τα όνειρα μου. Αργότερα έκανα κάποιες προεκτάσεις και αντιπαρέβαλλα στο μυαλό μου το έργο με το «Περιμένοντας το Γκοντό» του Μπέκετ όπου οι δύο ήρωες αναμένουν διαρκώς κάτι το οποίο δεν έρχεται κι όλο ελπίζουν πως θα έρθει και τελικά περιμένοντας ζουν τη ζωή τους για να έχουν κάτι να κάνουν όσο περιμένουν. Η διαφορά με την παθητική αναμονή των ηρώων του Μπέκετ όπως και το ότι οι δυο ήρωες εν τέλει απορρίπτουν το «Γκοντό» τους. Αυτούς τους συνειρμούς μου προκάλεσε η πρώτη ανάγνωση. Ίσως όμως να απορρίπτουν τον «Γκοντό» τους για να ανακαλύψουν απλώς έναν νέο. Ως συμπέρασμα, ίσως τελικά η μαγκιά να είναι να ακολουθεί κανείς τα όνειρα του παρότι δεν είναι όλα ρόδινα. Τα όνειρα όμως αυτών των ανθρώπων είναι αστήριχτα και λιώνουν με το πρώτο φως οι ίδιοι παρασέρνουν τους εαυτούς τους σε άλλα και πάει λέγοντας. Είναι άνθρωποι χωρίς στόχο που όμως η νιότη κι η δίψα τους για όνειρο τους οδηγεί στην αναζήτηση μάταιων στόχων. Στην ουσία οι νέοι αυτοί ονειρεύονται χωρίς όνειρα γιατί έτσι τους έμαθαν. Δεν ξέρουν να ονειρεύονται ενεργητικά. Παραμένουν παθητικοί.

Ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης ήρθε στην παράσταση;

Ναι, ήρθε τρείς φορές! Με χαρά τον περιμένουμε και φέτος στον καινούριο χώρο.

Τι κάνει ένα θεατρικό έργο καλό;

Όπως είπε κι ο Χέμινγουει για τις ιστορίες εν γένει (διότι και το θεατρικό έργο είναι η διήγηση μιας ιστορίας): Να είναι αληθινό. Με την έννοια να αφορά τον καθέναν μας. Να είναι ειλικρινές και ντόμπρο χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού. Να υπάρχει από πίσω πραγματική ανάγκη να πει κάτι ο συγγραφέας στον θεατή ή στον ηθοποιό και πραγματική ανάγκη γενικά για επικοινωνία με στόχο κι όχι έτσι γενικά.

Γιατί θεωρείτε είναι το Καλιφόρνια Ντρίμιν είναι γραμμένο στα ελληνικά;

Είναι αυτός ο εξελληνισμός των πάντων, ο λίγο άγαρμπος τρόπος να γίνουμε ευρωπαίοι, η ανασφάλεια του Έλληνα να αποδεχτεί αυτό που είναι κι αυτό που έχει πίσω και μέσα του, η σπουδαιοφάνεια κάποιον πραγμάτων απλώς και μόνο επειδή είναι «έξω» από εμάς κι έρχονται από αλλού. Το Καλιφόρνια Ντρίμιν είναι γραμμένο με αυτόν τον τρόπο κατά τη γνώμη μου ως ένα πικρό γελάκι απέναντι στην ανάγκη αυτή των ανθρώπων. (όχι μόνο των Ελλήνων)

Πληροφορίες

Καλιφόρνια ντρίμιν, του Βασίλη Κατσικονούρη
«Επί Κολωνώ»
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94, Κολωνός, Αθήνα
(στάση Μετρό: “Μεταξουργείο”)
Τηλ: 2105138067

Σκηνοθεσία: Θανάσης Χαλκιάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Πρωτότυπη μουσική, επιμέλεια μουσικής: Κώστας Βόμβολος
Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ραφαέλα Ακαμωτάκη, Ειρήνη Οικονομίδου
Σχεδιασμός αφίσας: Στάθης Γκοργκόλης (Σίγμα Γάμμα)
Φωτογραφίες-Teaser: Αλέξανδρος Γεωργίου
Παίζουν: Γιάννης Ιωάννου, Αγγελίνα Κλαυδιανού, Σεβίνα Μαραγκού, Γιώργος Σύρμας



Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Δευτέρα: 21:00
Τρίτη: 21:00

Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 13 ευρώ
Μειωμένο: 10 ευρώ
Άνεργοι: 6 ευρώ

Διάρκεια παράστασης
90’ χωρίς διάλειμμα

Προσφορά τα εισιτήριά για τη φετινή χρονιά, στην τιμή των 7,00€. ισχύει για όλες τις παραστάσεις, αλλά για συγκεκριμένο αριθμό εισιτηρίων και για εισιτήρια που θα εκδοθούν από 19/9 έως και 30/9 & από 21/10 μέχρι 31/10 από τη σελίδα www.epikolono.gr