Είδαμε τη “Μόλλυ Σουήνη”, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Μια πολύ όμορφη αλληγορία για την “τυφλότητα”, που βασίζεται στο έργο του Φρίελ, σχετικά με μια πειραματική μελέτη του νευρολόγου Όλιβερ Σακς, σκηνοθετεί και παρουσιάζει η Ιώ Βουλγαράκη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Όντας τυφλή από τους πρώτους μήνες της ζωής της, η Μόλλυ, παντρεμένη πλέον, πείθεται από τον σύζυγό της να χειρουργηθεί, για να ξαναβρεί… ίσως… την όρασή της.
Μα ο κόσμος της τυφλότητας είναι ένας κόσμος μέσα στον δικό μας “φωτεινό” κόσμο.
Άραγε το να ξαναβρεί κανείς σε σχετικά μεγάλη ηλικία το φως του, μην έχοντας ζήσει υπό το φως του Ήλιου, θα του επιτρέψει να ενταχθεί ομαλά στη ανελέητη και αδυσώπητη πραγματικότητα του φωτός;
ΚΡΙΤΙΚΗ
Σ’ ένα λιτό σκηνικό γεμάτο κινούμενες διαφάνειες, εκτυλίσσεται η παράστασή μας. Διαφάνειες που διαχωρίζουν την μέρα από τη νύχτα, το φως απ’ το σκοτάδι, την χαρά… από τη θλίψη και την μελαγχολία.
Τι εστί να είναι κανείς τυφλός και μάλιστα από τους πρώτους της ζωής του μήνες;
Πόσο ρεαλιστικά μπορούν να περιγραφούν και να αποτυπωθούν στην ψυχή τα σχήματα, τα χρώματα, το γέλιο και η αλήθεια των άλλων, μόνο μέσω των ήχων και της αφής;
Τι κόσμος ζει μέσα σε έναν δίχως όραση άνθρωπο;
Μπορεί ο τυφλός να έχει οργή, μίσος και κακία απέναντι σ’ έναν κόσμο που το μαύρο του πέπλο κρύβει τα της έκφρασης χαρακτηριστικά;
Η Μόλλυ ευαίσθητη, σχεδόν γυάλινη, με τα χέρια της να κινούνται εξωπραγματικά αδέξια και ιδιόρρυθμα, μιας και δεν γνωρίζει να ζει κατά τους καθωσπρέπει κανόνες, πλήρης παιδικού ενθουσιασμού και ζωντάνιας, αρχίζει να κινείται προς έναν κόσμο φωτεινό, μα τόσο σκληρά ρεαλιστικό, που είναι αδύνατο να ταυτιστεί μαζί του. Κάτι τέτοιο, θα κάνει τον δικό της κόσμο να καταρρεύσει.
-Βλέπεις, ίσως ο κόσμος των τυφλών, μέσα στην καταιγιστική του σιωπή να περιτοιχίζει κι να διαφυλάσσει καλά τον σεβασμό, την τρυφερότητα και την αξιοπρέπεια, αδυνατώντας εξ ορισμού να αποκρυπτογραφήσει το κακό. Αυτό που ενισχύεται απ’ τις χειρονομίες και τις εκφράσεις.
Ο σύζυγος Φρανκ, ανιδιοτελώς τρυφερός, ολοκληρωτικά φευγάτος σε βαθμό κωμικό, αποδέχεται την ιδιαιτερότητα της Μόλλυ με στοργή, μέχρι του σημείου που εκείνη αδυνατεί να αποδεχτεί την επιτυχία της εγχείρησης, ακροβατώντας έντρομη ανάμεσα στον φόβο, την θλίψη, την μελαγχολία και τις διόλου ελκυστικές εικόνες ενός κόσμου βάναυσου, αναίσθητου, απέραντου και τελικά τόσο μικρού. Του κόσμου μας. Και την κλείνει σε ίδρυμα.
Ο οφθαλμίατρος κ. Ράις, προσπαθεί να βγει από την κατάθλιψη και την απομόνωση του διαζυγίου του, εγχειρίζοντάς την και έχοντας την πεποίθηση ότι μια επιτυχία-θαύμα, θα απογειώσει και πάλι την ζωή και την καριέρα του.
Πολύ καλές οι ερμηνείες ετούτων των τριών κόσμων που συγκλίνουν σε έναν, οριοθετώντας διαφορετικές οπτικές ζωής, από τρεις ολότελα διαφορετικούς ανθρώπους. Στο τέλος, αυτό που οι δυο πέτυχαν, ο ένας προσπαθώντας να κάνει και πάλι την γυναίκα του “κανονική” και ο άλλος τη ζωή του, είναι η σκόνη υπόλειμμα από ένα ανθρώπινο κάρβουνο τόσο φλογερό, που όσο έκαιγε μες στη σκοτεινιά του θα έλεγες… πως δεν θα σβήσει ποτέ!
Από 18/10 έως 14/01
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Δώμα
Συγγραφέας: Μπράιαν Φρίελ Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη
Πρωταγωνιστούν: Δέσποινα Κούρτη, Αργύρης Ξάφης, Δημήτρης Γεωργιάδης
Συντελεστές:
Σκηνικό - Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού,
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
