Είδαμε την παράσταση «Ο Σημαιοφόρος», στο Θέατρο 104

10.05.2018
Πολιτισμός

H παράσταση παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αναφερόμενο ως το νεανικό αριστούργημα του Rainer Maria Rilke «Το τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε», που σκηνοθέτησε η Ελ. Τσίχλη και την σκηνική σύνθεση πραγμάτωσε η βραβευμένη με το Βραβείο Ένωσης Ελλήνων Κριτικών ως "πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης (2013-2014)" θεατρική ομάδα Ubuntu.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

1662. Ο δεκαοχτάχρονος ιππότης Χριστόφορος Ρίλκε, οδεύει προς έναν πόλεμο άγνωστο, αντιμέτωπος με έναν εχθρό που τη φύση του αγνοεί και πάνω από τα νεκρά των χωρικών σώματα και την διάσπαρτη φρίκη που διασχίζει, διερωτάταi αγωνιώντας για το ποιος είναι, ποιο το νόημα της πραγματικότητας αυτής που τους οφθαλμούς του τραυματίζει, ποιος ο της βαναυσότητας και του πολέμου…, ο λόγος ύπαρξης.

Η διαδικασία αυτή, όσο και η αναζήτηση της ομορφιάς μέσα στο αποτρόπαιο αυτό περιβάλλον θανάτου, τον οδηγεί σταδιακά σε μια μορφή ενηλικίωσης και επίγνωσης του κόσμου που τον περιβάλλει, ενώ ταυτόχρονα και καίρια θέτει το ζήτημα- ερώτημα, του ηρωισμού και του θανάτου στην μάχη και της ουσίας αυτού… στοιχειοθετώντας, το δικό του μάταιο τέλος.

Ετούτο το… «μολυσμένο από στίχους πεζό» κατά τον ποιητή, γράφτηκε το 1906, με αφορμή τον θάνατο στο πεδίο της μάχης ενός μακρινού προγόνου του.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ερχόμενη κάποτε η στιγμή να βαπτιστεί ένας άνθρωπος σε μια υπαρξιακή κολυμπήθρα, οφείλει να αποδεχτεί τη συνθήκη και τις συνέπειες ετούτης της βάπτισης.

Διότι στην ουσία η αποδοχή μιας τέτοιας ουσιώδους συνθήκης, μας φέρνει αντιμέτωπους με όλα τα συστατικά, που τη συνθήκη αυτή καθορίζουν.

Ο πόλεμος, μας συνδέει με τις έννοιες του θανάτου και της αυταπάρνησης, ενώ η πιθανότητα του θανάτου, με την ίδια τη ζωή και τα σημαντικά αυτής ερωτηματικά.

Ένας ιππότης που τρέχει, τρέχει και τρέχει μες στη ζωή… με κατεύθυνση τον θάνατο.

Μια θυσία απέναντι σε έναν ακατανόητο εχθρό… μια θυσία άδικη, λογική, παράλογη, επιβεβλημένη, ανθρώπινη, πανανθρώπινη;

Τι καθορίζει την σημασία μιας πράξης στο χρόνο;

Ποια η σημαντικότητα μιας θυσίας, όταν ένας νέος άνθρωπος, ένας σημαιοφόρος,

δίνει τη ζωή του σε μια μάχη που δεν κατανοεί την συνθήκη, τη λογική, τους λόγους και τις αιτίες της;

Ποια η σημασία της μετά θάνατον δόξης;

Σε μια διαδρομή ανάμεσα στα συντρίμμια του χωροχρόνου, μια νεανική και ευγενική ψυχή αναζητά την ομορφιά και ανάμεσα από τα πτώματα, ανασηκώνει τις μικρές υπέροχες μουσικές της ψυχής του. Τι ανακάλυψε;

Η φωτιά που μας καίει είναι αυτή που μας εξελίσσει.

Μια άριστη ερμηνευτικά παράσταση από την ομάδα Ubuntu, όχι ελαφριά, μιας και το ίδιο το θέμα είναι εκ φύσεως βαρύ, με συμπαθή σκηνικά παρεμβατικά τρικ, μουσική, φωτισμοί και ένδυση απόλυτα άρτια, με πρόσωπα που εκφράζουν ορθά την μεταφυσική του θανάτου αγωνία, και ένα κείμενο που αν δεν επικεντρωθείς σε αυτό σθεναρά… χάνεσαι μέσα του.

Συντελεστές:

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΡΑΣΙΔΑΚΗ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΕΛΕΑΝΑ ΤΣΙΧΛΗ

ΕΡΕΥΝΑ, ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ: ΕΛΕΑΝΑ ΤΣΙΧΛΗ, ΑΡΗΣ ΛΑΣΚΟΣ

ΠΑΙΖΟΥΝ: ΑΡΗΣ ΛΑΣΚΟΣ, ΕΛΕΑΝΑ ΚΑΥΚΑΛΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΣΕΛΑΜΣΗΣ

ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΤΙΝΑ ΤΖΟΚΑ

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΤΣΟΥ

ΒΟΗΘΟΙ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΥ - ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΥ:

ΤΖΕΛΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΑΙΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ

ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΕΜΥ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ