Είδαμε τη μουσικοχορευτική παράσταση "María de Buenos Aires" του Astor Piazzolla

Κρυμμένο το ολόγιομο φεγγάρι πίσω από τα έντονα καιρικά φαινόμενα, δεν έπαψε να φωτίζει στιγμή τον Αττικό ουρανό με την εξασθενημένη λάμψη του.

Ετούτη τη βραδιά, τη γεμάτη μυστικιστική γοητεία και τον ελαφρώς ψυχρό διεισδυτικό άνεμο, το Ηρώδειο χόρεψε tango, με τους διάσημους χορογράφους Alejandro Aquino και Natalia Hills με 14 χορευτές, 10 ηθοποιούς - χορωδούς και πλαισιώθηκε από εννεαμελή ορχήστρα  όπου οδήγησε την Amelita Baltar, τη μούσα και σύντροφο του Astor Piazzola τραγουδιστικά στην αγκαλιά του, αγνοώντας τον χώρο, τον χρόνο… τη ζωή και το θάνατο.

50 χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση της όπερας… με τη νεανικότητα της αγέραστης τραγουδίστριας να μαγεύει, δίχως ερμηνευτικά σκαμπανευάσματα, διδαχτήκαμε πως η πραγματική τέχνη, όχι απλώς είναι άχρονη- διαχρονική, μα και μαγική, αφού τη δύναμη έχει να μας μεταφέρει πίσω και πέρα από το λεπτότατο πέπλο της στιγμής… ως την Αργεντινή των μισών του περασμένου αιώνα.

Εκεί, ξεδιπλώνεται και η ιστορία της Μαρίας του Μπουένος Άιρες, στην καρδιά του υποκόσμου… στην καρδιά του ίδιου του tango.

Γεννημένη σε ένα φτωχό προάστιο, με τον Θεό μεθυσμένο…απών.

Εγκαταλείποντας την πρώτη της αγάπη, η Μαρία εν πλήρει συνειδήσει, παραδίδεται ψυχή τε και σώματι στην αναζήτηση της εσωτερικής πληρότητας, μέσω του αισθησιασμού και του πόνου, χωρίς όμως ποτέ ετούτη την πληρότητα να επιτύχει.

Έτσι καταστρέφοντας αυτό που είναι, τα αισθήματα και την φρεσκάδα, την νεότητα και την ομορφιά της, βρίσκει παρηγοριά στο μωρό της… που η γέννησή του σηματοδοτεί και τον δρόμο του τέλους της.  Απελευθερωμένη και περιπλανώμενη έτσι στην πόλη ως ψυχή αιώνια και αθάνατη, κυνηγώντας την ύψιστη αίσθηση, πασχίζει να ξεκινήσει από την αρχή, την μυστηριακή της περιπλάνηση προς το Μέγα μυστήριο.

Οι σπουδαίοι χορευτές, Natalia Hills και Alejandro Aquino, που μεσουρανούν στο στερέωμα του παγκόσμιου tango τις τελευταίες δεκαετίες, με τις ανάλαφρες όσο και δυναμικές κινήσεις τους ερμήνευσαν την ιστορία αυτή και διείσδυσαν ο ένας μέσα στον άλλο και από εκεί στο χαμόγελό μας, καταδεικνύοντας την αρμονία μιας μακροχρόνιας και απόλυτα συμβατής ζύμωσης.

Μια αρμονία μουσικότητας ψυχής, σώματος και πνεύματος, όπου τα επιπλέοντα υφάσματα και τα διαρρέοντα σώματα, καθήλωσαν τους θεατές στις θέσεις τους, όπου απόλαυσαν τις στιγμές, ρουφώντας τις κινήσεις, σαν παλιό καλό κρασί.

Το σύνολο των χορευτών αρκετά καλό, αν και οι κινήσεις σε κάποιες περιπτώσεις όχι απόλυτα συντονισμένες. Αυτό φυσικά δεν κατάφερε να ξεκουρδίσει την παράσταση και το ενδιαφέρον μας, μιας και το tango είναι ο δρόμος ο μουσικός προς ένα υπέροχο παρελθόν.

Η μουσική, γέννημα του σπουδαίου Pιazzola, του πιο σημαντικού συνθέτη του τανγο κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, όπου οι συνθέσεις του έφεραν επανάσταση στο παραδοσιακό tango, ενσωματώνοντας σ’ αυτό στοιχεία τζαζ και κλασικής μουσικής και δημιoυργώντας το nuevo tango (νέο τάγκο), ερμηνεύτηκε υπέροχα από την ορχήστρα, όπου με κυρίαρχα όργανα το βιολί και το μπαντονεόν, εξέφρασαν με πληρότητα την μουσική ευφυΐα του δημιουργού τους… καθώς και την αγάπη για το όργανο που ο ίδιος εξαιρετικά έπαιζε.

Η όπερα, που έκανε πρεμιέρα, 50 χρόνια πριν,  στις 4 Μαΐου του 1968 στο Μπουένος Άιρες, αποτελεί την κορωνίδα της δημιουργίας του Piazzolla έχοντας παρουσιαστεί στις σπουδαιότερες οπερατικές σκηνές και σημαντικότερα φεστιβάλ  του κόσμου: Houston Grand Opera (1991), Covent Garden Festival (2000), Grand Thermae Villa (2003), Teatro Nacional de São João (2006),  Edinburgh Festival (2010), Milwaukee Opera (2011), Cincinnati Opera (2012), Florida Grand Opera (2013), Syracuse Opera (2014), Anchorage Opera (2016), Opera Grand Rapids (2016), Atlanta Opera (2017), Mill City Summer Opera (2017).

Αξίζει να σημειώσουμε και την ύπαρξη των ακροβατικών στην ενίσχυση του «Μαγικού ρεαλισμού», που πάντα έχουν χαρακτήρα εντυπωσιακό και ενδυναμώνουν και προσθέτουν χαρακτήρα… στο μουσικοχορευτικό παραμύθι.

Εν κατακλείδι μια πολύ όμορφη αν και κρύα βραδιά.