Είδαμε την παράσταση «Ο Μαρξ στο Σόχο», στο θέατρο Άλμα

Σε μια παράσταση που ηθοποιός και σκηνοθέτης είναι ένα και το αυτό πρόσωπο,                            ο Άγγελος Αντωνόπουλος, καταφέρνει να πάρει το έργο του Χάουαρντ Ζιν και να το μεταφέρει στην σκηνή του θεάτρου Άλμα … σαν να είναι γέννημα δικό του.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Καρλ Μάρξ, μετά την προσωπική του επανάσταση στον Παράδεισο,                                        παίρνει την χάρη να κατέβει και πάλι στην Γη,                                                                                        να αφουγκραστεί και να μιλήσει για τις θεωρίες του μια ακόμη φορά,                                                 135 περίπου χρόνια μετά τον θάνατό του.

Η επίσκεψη αυτή, δεδομένου πως έχει μια μονάχα ώρα στην διάθεσή του,                                             θα τον οδηγήσει αντί στο Σόχο της Αγγλίας, από λάθος…                                                                               στο Σόχο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Εκεί,  ο σπουδαίος φιλόσοφος δια στόματος του “εαυτού του”,                                                                      θα μιλήσει για τις συνθήκες της ζωής, τους φίλους,                                                                            τους αρνητές-διαστρευλωτές του έργου του… και την οικογένειά του.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ξεκινώντας την διαδρομή μας από τον Παράδεισο,                                                                                 έχοντας κερδίσει την χάρη της μιας ώρα, (χρόνος σχετικός εκτός υλικού κόσμου) καλούμαστε να εντρυφήσουμε στο έργο, τον φιλοσοφικό στοχασμό και τον σκεπτικισμό, ενός εκ των μεγαλυτέρων φιλοσόφων, δια στόματος Άγγελου Αντωνόπουλου.

Η μαγεία του θεάτρου έχει τα μέσα με τις φτερούγες του,                                                              (Άγγελος κατά σύμπτωση και ο ηθοποιός), να μας ταξιδέψει με την ταχύτητα των λέξεων, των φράσεων, της μουσικής και της εικόνας, από το παράδοξο στο ορθόδοξο κι απ’ τον Παράδεισο στη σύγχρονη αστική κόλαση … με φορέα, μια μονάχα εκφραστική μετάβαση-μετακύληση.

Ο Άγγελος Αντωνόπουλος, όντας ο Μάρξ, με μεγάλη και την οπτική ομοιότητα,                    βαδίζει ανάμεσά μας, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους (κατά πρόσωπο επαφή),                                  όχι μόνο με την παραδοξολογία του να συνομιλούμε και να αφουγκραζόμαστε 135 περίπου χρόνια μετά τον θάνατό του, κομμάτια από τον στοχασμό του ,                                                                                          μα να βιώνουμε ακόμη και την ίδια την κούραση, από την φορτική καμπούρα της σύγχρονης και όχι μόνον, άκρως ελαττωματικής  πραγματικότητας.

Η διαχείριση των λεγόμενων και των σκέψεων, πότε με κωμικό και πότε με περισσότερο δραματουργικό τρόπο είναι εύπεπτη και κατανοητή,                                                                              με κομμάτια άλλοτε απόλυτα πιστά στον τρόπο έκφρασης του δόγματος και της ζωής του                                    κι άλλοτε, με κάποιες ιστορικές μικροστρεβλώσεις, κατ’ επιλογή του συγγραφέως,  ο οποίος είχε την δική του πιο ακραία κοσμοθεωρία απέναντι στον Μαρξ και το “ΚΕΦΑΛΑΙΟ” του, τις σχέσεις του με τους φίλους του, Ένγκελς και Μπακούνιν, την οικογένειά του, καθώς και την σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ερμηνευτικά η παράσταση φέρει τη δυναμική ενός σπουδαίου ηθοποιού,                                        που ο χρόνος, η εμπειρία καθώς και η διπλή του ιδιότητα, τον κάνει να την δει υπό το πρίσμα της ταύτισης και του βάρους- φορτίου, της  πρεσβευόμενης οπτικής του.

Μεστή η φιγούρα, εξώκοσμα  συμβολιστική και όμοια, υπό το πρίσμα όχι τόσο ηθοποιού-θεατή, μα κυρίως ενός πατέρα, απέναντι στα παραστρατημένα παιδιά του… που ως αναμορφωτής της πατρική φιγούρας, της  ποτισμένης από την γνώση του και το όραμα εμφανίστηκε ενώπιών μας για το στερνό αντίο.

Το κοστούμι- σκηνικά πολύ καλά, η μουσική με τον τρόπο της έκανε την δουλειά που έπρεπε και στο σύνολό της η σκηνή, έμοιαζε με μια μικρή σύγχρονη εσωτερική διαδρομή.

Το μόνο μου ερώτημα που σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητεί το ερμηνευτικό μεγαλείο του ηθοποιού είναι το αν και κατά πόσο, ένας 86χρονος ερμηνευτής δίνατε να εκφράσει την εσωτερική ένταση του 65χρονου ερμηνευόμενου φιλοσόφου-επαναστάτη.

Μια αφυπνιστική παράσταση που αξίζει να δει κανείς.

Συντελεστές παράστασης

Ερμηνεύει ο Άγγελος Αντωνόπουλος

Μετάφραση: Άρης Λασκαράτος
Σκηνοθεσία: Άγγελος Αντωνόπουλος
Δραματουργική επεξεργασία: Άγγελος Αντωνόπουλος
Σκηνικά- Κοστούμια:Γιώργος Ασημακόπουλος
Επιμέλεια σκηνικού : Γιώργος Λυντζέρης
Φωτισμοί-video : Βασίλης Κλωτσοτήρας
Eπεξεργασία video: Νίκος Γιαβρόπουλος
Μουσική επιμέλεια-Οργάνωση παραγωγής : Βάνα Πεφάνη
Φωτογραφίες: Παύλος Φυσάκης
Δημιουργικό έντυπου υλικού: Γιάννης Καρδάσης