Είδαμε την παράσταση “ Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν”, στο Θέατρο Θησείον
Μια εμβληματική παράσταση, απ’ τις κορυφαίες της παγκόσμιας δραματουργίας, απ’ τα σημαντικότερα ίσως έργα του Μπέρτολ Μπρεχτ, από την περίοδο που βρίσκονταν εξόριστος Σκανδιναβία, 1930-1941, υπό την μετάφραση και την ιδιαίτερη σκηνοθετική επιμέλεια του Νικορέστη Χανιωτάκη, μας παρουσίασε η καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τρεις Θεοί, θέλοντας να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, έτσι ώστε να διατηρήσουν τον κόσμο υπό την παρούσα μορφή του, κατέβηκαν στην Γη, ψάχνοντας μέσα στους ανθρώπους να βρουν κάποιους… με καλοσύνη πραγματική.
Μια μονάχα στιγμή πριν την απόλυτη απογοήτευση, απαντούν στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας, μια πόρνη με αληθινή ευγένεια ψυχής… τη Σεν Τε.
Την μεγάλη γενναιοδωρία της και την ανιδιοτέλειά της, την ανταμείβουν με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, για να κάνει μια νέα αρχή.
Η Σεν Τε ανοίγει ένα καπνοπωλείο κι ερωτεύεται με όλη την δύναμη της ψυχής της έναν καιροσκόπο αεροπόρο, μα είναι τέτοια η εκμετάλλευση των συμπολιτών της και του αγαπημένου της που…προκειμένου να τα καταφέρει και να παραμείνει όρθια μέσα σε όλο αυτό, επινοεί ένα νέο χαρακτήρα, αυτόν του σκληρού ξαδέλφου Σουί Τα, ο οποίος είναι το όχημα για να την κάνει να αντέξει όλη αυτή την διαφθορά, την επιθετικότητα και την οδύνη της φτώχειας των άλλων.
Αλλά για πόσο μέχρι η αλήθεια να αποκαλυφθεί;
ΚΡΙΤΙΚΗ
Όταν ο επονομαζόμενος πατέρας του επικού θεάτρου, βάζει το χέρι του για τη δημιουργία ενός έργου όταν εξόριστος μέχρι το 1948 στη Φινλανδία, τη Δανία και τις ΗΠΑ όντας φιλόσοφος, αγγίζει την πένα του και συνθέτει ποίηση… συνθέτει θέατρο, αυτό που προκύπτει είναι αν μη τι άλλο ένα κείμενο τέτοιας δυναμικής, που οι λέξεις του σφυρηλατούν την συνείδηση, ματώνουν την οπτική, γεννούν ορισμούς και επαναπροσδιορισμούς και καθορίζουν, σχεδόν από πριν, την επιτυχία… του όποιου θιάσου.
Ένα κείμενο… είναι ο Λόγος ο Πρώτος
Είναι η τροφή του απαιτητικού θεατή, είναι η καρδιά που πάλλεται εν τω μέσον της σκηνής,
είναι το πανίσχυρο όπλο, με το οποίο ο ηθοποιός βαδίζει με σιγουριά προς μια αναμφίβολα σπουδαία νίκη.
Μα είναι και πρόκληση!
«Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», είναι μια βαθιά φιλοσοφική πραγματεία για την δύναμη της καλοσύνης και της μεταβολής, για την δύναμη της παραποίησης και της αλλαγής, για την δύναμη της κατανόησης και της μεταστροφής,
είναι η αλήθεια πίσω από την κάθε εποχή που διψά για αυτοκαταστροφή, για κορεσμό, για εξαπάτηση, για εκμετάλλευση και της ανθρώπινης υπόστασής του τον διαμελισμό.
Είναι ένα ποίημα γεμάτο ερωτήματα και μια κραυγή απελπισίας απέναντι στο κουράγιο και την αντοχή της καλοσύνης… που αντιστέκεται στη φθορά.
Με ένα τέτοιο στα χέρια κείμενο ξεκίνησε ο θίασος και την Πέγκυ Τρικαλιώτη να ηγείται του ρόλου του πρωταγωνιστικού.
Η παράσταση, ξεκινώντας με διάθεση Μπουφόνικη, δημιουργεί ένα κλίμα που εκ πρώτης μοιάζει να γυρίζει με ευθυμία την πλάτη στην σοβαρότητα του κειμένου.
Είναι όμως έτσι;
Κάθε σκηνοθέτης, καλείται να αντιμετωπίσει την πρόκληση ενός κειμένου, με τις όποιες ευκολίες ή δυσκολίες αυτό διαθέτει, με βλέμμα διαυγές και επιμονή στην ουσία και τα βαθύτερα νοήματά του.
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης, για να το πετύχει αυτό, χρησιμοποιεί διάθεση ελαφρά και κινησιολογία χορογραφική, που όμως, στηρίζεται σε μια ομάδα ηθοποιών με ψυχή, συνέπεια και πάθος.
Έχουμε δει ξανά την παράσταση και με αυστηρότερο ξεδίπλωμα να συντελείται και η πρώτη ερώτηση που γεννάται εδώ είναι το κατά πόσο, αν ο ίδιος ο συγγραφέας ήταν ζωντανός, θα επιθυμούσε μια τέτοια για το κείμενό του εξέλιξη.
Μα γιατί όχι;
Η ελαφρότητα μιας εκτέλεσης, δεν μειώνει το άρωμα και την γεύση της, μήτε την δύναμη του λόγου, αν και μόνο αν , τα συστατικά που την αποτελούν είναι σωστά και σε δίκαιες ποσότητες μοιρασμένα.
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι μια σταθερά καλή και παθιασμένη ηθοποιός, που όπως λίγες έχει την ιδιαιτερότητα να φέρνει την παράσταση στα μέτρα της, με το μυώδες και μικροσκοπικό σώμα της, που παρ’ όλα αυτά γιγαντώνεται και επιβάλλεται στη σκηνή.
Μόνο η ιδιάζουσα οξεία χροιά της φωνής της είναι αυτό το χαρακτηριστικό που ελαφρώς αποσυντονίζει, μα και που από την άλλη, δεν καθορίζει την έκβαση της παράσταση.
Υπάρχει η φράση που λέει πως το πρώτο και σημαντικότερο συστατικό στην επιτυχία ενός ηθοποιού είναι η χροιά της φωνής… εγώ λέω… και η ψυχή!
Το υπόλοιπο επιτελείο στα βήματα μιας διαρκούς κίνησης, μια ασταμάτητη ροή ανθρώπων, καταστάσεων και σημαντικών δηλώσεων, ένας θίασος που με τον τρόπο του απογυμνώνει και αποδομεί τον άνθρωπο… στα αρνητικά χαρακτηριστικά του, προσπαθώντας απαντήσεις να δώσει στα πως, τι και γιατί.
Η πείνα και η δυστυχία… στον κόσμο επικρατεί.
Ο Μπρεχτ μας λέει… Χόρτασε πρώτα… και μετά ηθικοί κανόνες.
Μα σαν χορτάσεις…σφυρηλάτησε την ιδέα και πάρε μαζί σου συνοδοιπόρους στην αλήθεια της… την ελπίδα την αγάπη και την πίστη.
Έτσι εν κατακλείδι…” Σε κάθε ιδέα, πρέπει να ψάξει κανείς από πού έρχεται και πού πάει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι καλή ή όχι”. Μπ.Μπ.
Και αυτή η ιδέα… έξω απ’ τα στενά του εαυτού όρια σε βγάζει.
Η μουσική, που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου συνέθεσε για την παράσταση είναι γεμάτη ένταση, τις στιγμές που της πρέπει… και χαλαρότερη, τις στιγμές της λογοτεχνικής έκφρασης… εν ολίγοις… υποδειγματική, με τους ηθοποιούς εκφραστές που ως μηχανήματα πολλών όψεων και ταχυτήτων λειτούργησαν αλάνθαστα απέναντι σε αυτή την πολλαπλότητα των ρόλων.
Εκτός από την Πέγκυ Τρικαλιώτη, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης με εξαιρετική δυναμική ως συμπρωταγωνιστής, κέντησε με τις εκφραστικές και κινητικές του αναδιπλώσεις και ολοκλήρωσε τη σύνθεση ενός υπέροχου δίδυμου. Επίσης ο Κώστας Κάππας, ο Γεράσιμος Σκαφίδας, ο Γιάννης Καλατζόπουλος, η Μπέτυ Αποστόλου, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και η Βαλέρια Δημητριάδου σε τίποτα δεν υστέρησαν. Τ
έλος η σπουδαία Λήδα Πρωτοψάλτη, ως μια ηθοποιός που ο χρόνος δεν δύναται να την ρίξει από το παλκοσένικο της σκηνής, καθορισμένη από την σπουδαιότητα και την αυτοπεποίθηση μιας πορείας… θεατρικά λαμπρής.
Μια παράσταση στημένη και κουρδισμένη καλά, με καλές επιλογές, κίνηση και ρυθμό, που ακόμη κι αν από κάποιους κριθεί περισσότερο αυστηρά, μιας και αν δεν είσαι συνειδητός, μέσα στην ένταση της υπερβολικής κίνησης δυσκολότερα απορροφάς τα νοήματα και τα ερμηνεύεις, δεν παύει να είναι αξιόλογη.
Συντελεστές:
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Πρωτότυπη μουσική *: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δραματολογική συνεργασία/Απόδοση στίχων: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου
Σκηνικά - Κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τόνια Καζάκου
Βοηθός παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ
* Η μουσική παίζεται ζωντανά από τους ηθοποιούς
Παίζουν: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κώστας Κάππας, Γεράσιμος Σκαφίδας, Γιάννης Καλατζόπουλος, Μπέτυ Αποστόλου, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Βαλέρια Δημητριάδου
και η Λήδα Πρωτοψάλτη
Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες
Πρεμίερα: Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018
Έως 27 Ιανουαρίου 2019.
Παραστάσεις
Τέταρτη: 19:00
Πέμπτη: 21:15
Παρασκευή 21:15
Σάββατο 19:00
Κυριακή 19:00
Επιπλέον παραστάσεις:
Τρίτη 25 Δεκεμβρίου στις 9.15 μ.μ.
Τρίτη 1 Ιανουαρίου στις 9.15 μ.μ.
Διάρκεια: 120 λεπτά (με διάλειμμα)
Εισιτήρια
ΤΕΤΑΡΤΗ & ΠΕΜΠΤΗ
Κανονικό: 16 ευρώ
Μειωμένο (φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί, συνταξιούχοι): 12 ευρώ
ΟΑΕΔ: 10 ευρώ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΣΑΒΒΑΤΟ-ΚΥΡΙΑΚΗ
Κανονικό: 18 ευρώ
Μειωμένο (φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί, συνταξιούχοι): 14 ευρώ
ΟΑΕΔ: 10 ευρώ
ΕΙΔΙΚΗ ΤΙΜΗ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ:
14 ευρώ (έως την προηγούμενη ημέρα κάθε παράστασης)
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
- στο ticketservices.gr
- στο tickets.public.gr
- σε όλα τα καταστήματα PUBLIC
- τηλεφωνικά στο 210.7234567
- Εκδοτήριο Ticket Services: Πανεπιστημίου 39 - Στοά Πεσμαζόγλου
- Από το ταμείο του θεάτρου:
«θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ»
Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή)
Τηλεφωνικές κρατήσεις: 210.32.55.444
(Δευτέρα - Παρασκευή 10:00 - 17:00)
Προπώληση/πώληση εισιτηρίων:
ώρες ταμείου 18:00-21:00
(ανοικτό μόνο τις ημέρες των παραστάσεων)
Πρόσβαση
«θησείον - ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ»
Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή)
Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος: Σταθμός Θησείο
Μετρό: Γραμμή 3, Μοναστηράκι
Περισσότερες πληροφορίες:
www.mythodiatheatre.gr
