Είδαμε την παράσταση «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», στο Θέατρο Altera Pars.

Μια παράσταση ύμνος στη ζωη, από το κείμενο του Λουίτζι Πιραντέλλο, «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», υπό την σκηνοθετική επιμέλεια του Τάσου Ιορδανίδη… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ- ΚΡΙΤΙΚΗ

Η κραυγή ενός  ανθρώπου για την ζωή, την ομορφιά, τις αξίες και τη μουσική, ένας μονόλογος που γίνεται διάλογος, υπό την υπόκρουση ενός ακορντεόν, του κοινού… και μιας ζωντανής θεατρικής σκηνής.

Διαπραγματευόμενοι ένα κείμενο σπουδαίο που χτυπά, κλωτσά χορεύει, κλαίει, γελά, για λίγο οικτίρει, μα πάντα στο τέλος την ύπαρξη υμνεί , ο Άρης Λεμπεσόπουλος καλείται εδώ να ισορροπήσει ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο… και στην πορεία του αυτή…  μέσα απ’ τον ακραίο πόνο, να βγει νικητής.

Μια παράσταση διάρκειας μικρής, μου με μεγαλοσύνη φωνάζει… ζήσε!  Ζήσε πέρα από τα όρια και τα πρέπει των άλλων, πέρα από την προκατασκευή, αγάπησε με πάθος, ξόδεψε, τραγούδα, γέλα, τίποτα από τα υλικά αγαθά κανείς μαζί του δεν θα πάρει.

Το πεπερασμένο της ύπαρξης, ανυψώνεται από κατακόκκινα μπαλόνια που με το κυανό του ουρανού ενώνονται… στην υπερφυσική του μωβ ενέργεια καταλήγει.

Ένας άνθρωπος είναι ένας κόσμος, ένας ορίζοντας, μια συστάδα σύννεφα από σπάγκο κρεμασμένα… κι ύστερα, ο Φαέθων της εξιλέωσης Ήλιος.

Ο σκηνοθέτης εδώ, αντλώντας και διασκευάζοντας το μεγαλειώδες κείμενο του Λουίτζι Πιραντέλο, στοχεύει να μας προσφέρει μια ένεση ζωής τονωτική, που ακόμη κι αν φοβόμαστε την όψη της βελόνας και το αίμα, με ευχαρίστηση στο τέλος… την ένεση κάνουμε.

Ο Άρης Λεμπεσόπουλος παίρνει το κείμενο και με τρόπο υπερεκτεταμένο σε κάποια σημεία, πτωτικό σε άλλα , τραγουδιστικό και πότε εσωτερικά θλιμμένο, (σαν την ζωή),  μας εξιστορεί μέσα από τον επικείμενο φόβο του δικού του θανάτου τη σημασία της στιγμής, της ημέρας, του μήνα… την ευθραυστότητα της ίδιας της ζωής.

Ωραία ήχησε στα αυτιά μας το ακορντεόν με την οργανοπαίχτη σιωπηλή… μα λαλίστατη.

Αρκετά καλή η ερμηνεία, που πείθει για τα της προελεύσεως του πρωταγωνιστή, μα με το κείμενο διαμορφωμένο έτσι, που ακόμη και μετά το χειροκρότημα να νιώθεις πως θες κάτι ακόμη, κάτι λείπει και πως η κραυγή έχει κι άλλη έκταση μιας και η ζωή ποτέ δεν είναι κι αυτή αρκετή.

Διασκευή-σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια-φωτισμοί-σκηνικά-κοστούμια:

Τάσος Ιορδανίδης-Άρης Λεμπεσόπουλος

Ερμηνεία: Άρης Λεμπεσόπουλος

Διάρκεια:  60 λεπτά