Είδαμε την παράσταση “Τα μάτια”, στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου

“Τα μάτια”, του Πάμπλο Μεσιες, σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Τέσσερα πρόσωπα χοροστατούν σε ετούτο το αστικό δράμα, μελό και φάρσα  που εκτυλίσσεται σε ένα σκηνικό λιτό, όπου το χώμα ως βάση κυριαρχεί.

Ο Πάμπλο, ένας εκ γενετής τυφλός, εμφανίσιμος νέος περίπου 25 χρονών, που συνοδεύεται, από την μικροσκοπική Νέλα, απ’ το Τουκουμάν της Αργεντινής, σε μια περιπλάνηση προς έναν δίχως πραγματικό φως έρωτα, μα με την αμφότερη τρυφερότητα μιας εσωτερικής πίστης, μα οπτικής παρ όλα ταύτα μονομέρειας.

Η σκληρή μητέρα της Νέλα Νατάλια, μια γυναίκα δίχως αναστολές, που ακολουθώντας τον Ιταλό εραστή της στο μικρό ισπανικό χωριό όπου και βρίσκονται, εγκαταλείφτηκε από αυτόν και το έριξε στο ποτό. Μια γυναίκα που δεν διστάζει να παραθέσει την διαφορετικότητα των δύο νέων, με βάση την οπτική, κοινώς την εξωτερική ομορφιά και να σπείρει μέσα τους αμφιβολίες και στην κόρη της ανασφάλεια και εκνευρισμό.

Στην περιπλάνηση αυτή εμφανίζεται έξαφνα η Σεζάρια, μια από μηχανής οφθαλμίατρος, που δηλώνει πως δύναται την του νέου τυφλότητα να θεραπεύσει.

Κι εκεί ακριβώς ξεκινά το δράμα της αμφισβήτησης και της αγωνίας σχετικά με την απώλεια, στην μέχρι τότε βολική για την Νέλα… και μονοδιάστατη πραγματικότητα.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Η παράσταση ετούτη είναι μια πρόκληση απέναντι στην αλήθεια και μια διαρκής αμφισβήτηση απέναντι στο τι είναι πραγματικό, τι κρύβεται πίσω από την αλήθεια αυτή, πόση η κατευναστική δύναμη της αιώνιας νύχτας, ποια και πόση η ερμηνεία της και που τελικά οδηγεί η ξαφνική έκθεση ενός ανθρώπου στο φως.

Η πραγματικότητα είναι ένας τόπος γεμάτος προκλήσεις και χιλιάδες μικρές προκατασκευασμένες διαθέσεις, που έχουν την στρατηγική ικανότητα να αναδιαμορφώνουν την αγνότητα σε ένα μόρφωμα σκληρό και καθ’ όλα ενταγμένο στο συνολικό φαίνεσθε.

Ποια είναι άραγε η πραγματική δύναμη ενός ανθρώπου που φιλτράρει υπό καθοδήγηση και απλές εξ αλλότριων περιγραφές τον κόσμο;

Ποια η ανθεκτικότητα στο να διατηρήσει κανείς αδιαπραγμάτευτα σεπτή την τρυφερότητα και την ευγένειά του σαν αντικρύσει την πραγματικότητα και με αυτή συγκρουστεί;

Ποιοι κανόνες διέπουν την υπό “σκιά” αγάπη και κατά πόσον αυτή στο φως έχει τη δύναμη να παραμείνει αληθινή;

Υπάρχει ο έρωτας και το πάντα, δίχως σχήμα και πρόσωπο και ποιος ο καταλύτης της ανθρώπινης αντοχής και ανθεκτικότητας;

Αντέχει στο φως μια ιδεατά κατασκευασμένη αγάπη με ρίζες από σκοτάδι;

Ερωτήματα που γεννώνται και σιωπές που βρίσκουν φωνή μόνο σαν θα δοκιμαστούν σε συνθήκες απογυμνωμένης καθημερινότητας.

Ντυμένη επαρκώς με λίγα έπιπλα και χώμα η παράσταση, το γενεσιουργό υλικό και πρώτο παράγωγο της αιωνιότητας,

ερμηνεύει την γείωση, το μοίρασμα και κατόπιν την εναντίωση και την οργή που εξακοντίζεται απέναντι στην αλλαγή, απέναντι στην γιατρό, που ήρθε να χαρίσει το φως στον Πάμπλο και κατά συνέπεια την δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε αυτό που είχε και ενδεχόμενα σε αυτό που με νέα οπτική απέναντι στα πράγματα θα ήθελε να έχει.

Η Νέλα κραυγάζει οργισμένη απέναντι στην αλλαγή και στην κακή της τύχη, η Νατάλια, επιβεβαιώνει την περιορισμένη αντοχή της σχέσης τους στην αλήθεια και η γιατρός Σεζάρια, που διώκεται ανελέητα από το πάθος και τον φόβο της απώλειας από την Νέλα, τελικά… την εγχείρηση με επιτυχία πραγματοποιεί.

Όμορφες οι ερμηνείες των ηθοποιών, με την μικρή Νέλα γεμάτη υπερπροστατευτισμό και οργή απέναντι σε κάθε αλλαγή, τον Πάμπλο, γεμάτο με την στωικότητα και την γλυκύτητα της άγνοιας της πραγματικότητας, τη μητέρα, γυναίκα του κόσμου, που δεν διαπραγματεύεται, σκληρή μα και συνάμα δίχως φίλτρο ρεαλίστρια και με μια σχετική ανταγωνιστικότητα προς την ευτυχία της κόρης και τέλος την από μηχανής ιατρό, που θέλησε να “σώσει”, τον νέο από την τυφλότητά του και που δέχτηκε τα πυρά ενός έρωτα που κινδύνευε να καταρρεύσει.

Η μουσική και ιδίως οι εμπνευσμένοι φωτισμοί ενάλλασσαν τις σκηνές ως μικρές , σύντομες μα περιεκτικές παύσεις και συνόδευσαν πολύ σωστά τους ηθοποιούς.

Εν κατακλείδι, ενώ πρόκειται για ένα γήινο όπως χαρακτηρίζεται μελόδραμα, επί της ουσίας πολύ ευχάριστα το παρακολουθεί και το απολαμβάνει κανείς.

Συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά - Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Πάσχου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Χριστίνα Τσουτσουλίγα

Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Άννα Καλαϊτζίδου
Μαρία Μοσχούρη
Ελένη Ουζουνίδου
Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος