Κύνθια Βουκουβαλίδου: «Η ελληνίδα μάνα είναι θύμα της κοινωνίας και θύτης του παιδιού της»

Μία παράσταση για την αθάνατη και ανυπέρβλητη ελληνίδα μάνα. Έτσι μας συστήνεται το “sMOTHERed”, που παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή στις 21:30 στο θέατρο ΜΠΙΠ. Η Κύνθια Βουκουβαλίδου και η Μαίρη Λογοθέτη έρχονται αντιμέτωπες με το φαινόμενο «ελληνίδα μάνα» παίζοντας με τα κλισέ, αλλά και με την αλήθεια της. Μία παράσταση που καλό θα είναι να παρακολουθήσετε… χωρίς τη μαμά σας!

Συναντήσαμε την Κύνθια Βουκουβαλίδου, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, και μιλήσαμε μαζί της για την παράσταση, το χιούμορ που κρύβει μέσα του πολύ πόνο, το μάρκετινγκ που έχει κατακλύσει τις ζωές μας, την αξία του να φτιάχνεις ένα έργο από το μηδέν και φυσικά… την ελληνίδα μάνα.

Η ελληνίδα μάνα έχει υπάρξει ως ηρωίδα σε διάφορες εκδοχές σε πολλά έργα. Τι διαφορετικό κομίζει το “sMOTHERed”;

Διαφέρει γιατί την πιάνει σε όλες της τις εκδοχές και δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δε θα αναγνωρίσει την δικιά του μαμά στην παράσταση.

Θα λέγατε ότι την παράσταση την χαρακτηρίζει κυρίαρχα το χιούμορ;

 Ή το χιούμορ την παράσταση ή όπως λένε οι ψυχαναλυτές «όπου υπάρχει πολύ χιούμορ υπάρχει πολύς πόνος». Το χιούμορ βέβαια κατ’ εμέ ενυπάρχει στα πάντα και μόνο έτσι μπορείς να προσεγγίσεις οτιδήποτε. Με την έννοια του χιούμορ δεν εννοώ βέβαια μόνο τον χαβαλέ, αλλά αυτή την «ανοιχτωσιά» και την διαφορετική μάτια που βοηθάει στη ζωή και θεωρώ ότι είναι απαραίτητη στη δημιουργική διαδικασία.

Ο πατέρας «υπάρχει» στην παράσταση ή απουσιάζει επιδεικτικά;

Έχει δώσει όλα τα χούγια στο παιδί, τι άλλο;!

Θα σκεφτόσασταν να κάνετε μια παράσταση και για τον έλληνα πατέρα; Θεωρείτε ότι κι εκεί υπάρχουν κλισέ;

 Το έχω σκεφτεί. Για την ώρα μου βγαίνει πολύ κουλτούρε η ιδέα και το αποφεύγω. Επίσης χαριτολογώντας (και μη) έχω πει ότι αυτή η παράσταση βασίζεται ήδη σε έναν άντρα… τον πατέρα μου!

Το “sMOTHERed” είναι μία παράσταση που γεννήθηκε από το μηδέν, μέσα από τις πρόβες, χωρίς τη βάση ενός συγκεκριμένου έργου. Πόσο δύσκολο και προκλητικό είναι αυτό για έναν ηθοποιό;

Εξαρτάται απ’ τον ηθοποιό και τη φάση που βρίσκεται στην ζωή του. Το πιο προκλητικό είναι το άλμα στο κενό, το ότι παίζεις κορώνα γράμματα αν τελικά θα βγει κάτι,  πόσο μάλλον κάτι καλό. Συνήθως οι ηθοποιοί αγαπάνε πολύ να παίζουν και να είναι δημιουργικοί και ενεργοί στις πρόβες, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές (όχι απαραίτητα λιγότερο δημιουργικές) που έχεις έναν σκηνοθέτη που σου λέει ακριβώς το τι θα πεις και πώς. Κάποιες φορές σχεδιάζοντας το επόμενο έργο σκέφτομαι ότι θα ήθελα να έχω και ένα κανονικό έργο μαζί μου, έτσι για σωσίβιο, να έχω από κάπου να πιαστώ!

Πώς θα περιγράφατε την Μαρκετίερ που υποδύεστε στην παράσταση;

Ως αυτήν την τραγική φωνή που υπάρχει στο κεφάλι μου και είναι όλο απαιτήσεις για ανέφικτα πράγματα και τελειότητες με αντάλλαγμα πράγματα που τελικά δεν ζεσταίνουν καμία ψυχή… Στη ζωή μας βέβαια δεν είναι ανάγκη να είναι μαρκετίερ. Την βλέπουμε απ’ τις παρουσιάστριες της τηλεόρασης μέχρι τις «φίλες» που μοιάζουν να τα έχουν όλα και να έχουν άποψη για όλα. Πρωτίστως δε για το καλό μας και το πώς θα έπρεπε να είμαστε. Το μάρκετινγκ έτσι κι αλλιώς υπάρχει  για να κάνει ελκυστικά και απαραίτητα πράγματα που κατά κύριο λόγο δεν είναι.

Τελικά η ελληνίδα μάνα είναι θύτης ή θύμα;

Θύμα της κοινωνίας και θύτης του παιδιού της. Το οποίο μπορεί να πνίξει και στις ενοχές για το πόσες θυσίες έκανε γι’ αυτό… Αν και έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δείτε απ’ τις τραγωδίες ακόμα ότι πάντα τα παιδιά θυσιάζονται για τους γονείς!  Η κοινωνία πάντως είναι απ’ την άλλη αδίστακτη απέναντι στην μητέρα. Περιμένει τα πάντα από αυτήν και πάντοτε. Με αυτή την φυσικότητα, που το κάνει ακόμα πιο δύσκολο, αφού της θέτει στόχους ανέφικτους. Χωρίς κανένα ελαφρυντικό και κατανόηση στις δικές της ανάγκες.