Είδαμε την παράσταση “Ο Τζόνι πήρε το όπλο του”, στο θέατρο Altera Pars

Έναν αντιπολεμικό μονόλογο, από το εξαίρετο βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο που γράφτηκε στα 1939 και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου στις ΗΠΑ και όπου από τον ίδιο μεταφέρθηκε και σκηνοθετήθηκε στον κινηματογράφο στα 1971, όπου και κέρδισε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών, υπό την θεατρική διασκευή και απόδοση κειμένου από την Σοφία Αδαμίδου και σκηνοθεσία της Θάλειας Ματίκα… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του.

Για να πολεμήσει σε πολέμους παράλογους, ανερμήνευτους, ουσιαστικά ξένους προς αυτόν.

Πήρε τ’ όπλο του, μα μέχρι να φτάσει στην σκηνή ενώπιόν μας,

ούτε όπλο, ούτε χέρια ή πόδια, όραση, ομιλία ή ακοή.

Ο Τζόνι είναι μονάχα ένα κομμάτι παραμορφωμένης σάρκας, αδιευκρίνιστης, ξένης και απωθητικής προς τους γύρω, άγνωστης προς τον εαυτό του.

Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ένας στρατιώτης που ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα.

Ποια πατρίδα, και ποιος θα του πει  γιατί;

Ποιος θα του εγγυηθεί πως στης αγαπημένης του την αγκαλιά σώος θα επιστρέψει;

Οι σφαίρες τριγύρω σφυρίζουν

και μια οβίδα που πέφτει δίπλα του,

κάθε πιθανότητα αληθινής ζωής του στερεί.

Στο νοσοκομείο συν τοις άλλοις τον θεωρούν εγκεφαλικά νεκρό και τον προορίζουν για πειράματα, μα έξαφνα, πέρα από κάθε προσδοκία η μνήμη επιστρέφει, οι αναμνήσεις,

η αίσθηση του αγγίγματος, η οργή, η δίχως σαρκικό πόνο αντίληψη της κατάστασής του  ,

η οδύνη, η μοναξιά, η αγωνία και η συγκίνηση… η συντριβή.

Ο Τόνι πήρε τ’ όπλο του για να κατακτήσει τελικά τι, για ποιόν,

να θυσιάσει την ζωή και το μέλλον του για ποια ακατανόητη για εκείνον ιδέα;

Όταν κάποτε όλα στον νου του επιστρέφουν, συνειδητοποιεί πως το μόνο που του έχει απομείνει είναι οι αναμνήσεις του, η προσωπική του ιστορία, που μέσα της στο εξής καλείται να ζήσει.

Και κάποτε με σήματα μορς καταφέρνει να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του νοσοκομείου, μα να ζητήσει τι, ποιον, τι να του πει, τι να δείξει, για ποια θυσία να καυχηθεί;

Κι έπειτα κάποιος αξιωματικός τον κερνά ένα παράσημο.

“Βαλ’ το καλύτερα εκεί που ξέρεις”… η δική μας φωνή.

Η αντιπολεμική αυτή παράσταση είναι μια εσωτερική κραυγή,

είναι ο υπόκωφος πόνος του τίποτα, είναι η ολοκληρωτική απογύμνωση του πολέμου

και των συνεπειών του επάνω στην ευτυχία, την γαλήνη και τον έρωτα.

Θα τα γκρεμίσω όλα, φωνάζει γεμάτη δάκρυα και οργή η ψυχή του σώματος ετούτου.

Θα γκρεμίσω κάθε αδικία και παραλογισμό, κάθε συνθηκολόγηση με την προκατασκευασμένη πραγματικότητα.

Ο Τάσος Ιορδανίδης σε μια παράσταση σταθμό για την καριέρα του,

έναν εκρηκτικό μονόλογο, ξεπέρασε τον εαυτό του.

Σε ένα σκηνικό ιδιαίτερο, μια κατασκευή από μέταλλο και πανί,

όπου φωτισμένα εξέχουν τα κομμάτια του σώματος που του έχουν απομείνει,

ένα όρθιο κρεβάτι, ένας όρθιος τάφος, μια κάθετη σιωπή.

Ταυτισμένος, βυθισμένος μέσα στο σκηνικό ετούτο,

ισορροπώντας ανάμεσα στην ανυπαρξία και την πραγματικότητα,

κερδίζει την αιωνιότητα.

Μέσα από τη έκφραση αρχικά του αξεδιάλυτου,

την συνειδητοποίηση, την απόγνωση, την οδύνη, τον φόβο, τη μοναξιά,

τον ιδρώτα και το δάκρυ, ο Τζόνι επιτυγχάνει να μας ακινητοποιήσει,

να μας μαγνητίσει, και να παγώσει τον χρόνο στην στιγμή του παραληρήματός του,

καθιστώντας μας δέσμιους της δικής του για τον πόλεμο και τις άθλιες συνέπειές του,

αποφοράς.

Το σκηνικό-κοστούμι της Ηλένιας Δουλαρήδη λοιπόν οξυδερκές και εντυπωσιακό, όπου σε συνδυασμό με τις εναλλαγές των φωτισμών του Σάκη Μπιρμπίλη, πότε εξαφανίζει τα κομμένα μέλη και μας αφήνει μόνους με την φαντασία και την εικόνα, πότε φωτίζοντας από πίσω τα κάνει να αχνοφαίνονται σαν μαρτυρίες θολές του παρελθόντος, πότε τα βάφει στο κόκκινο του αίματος και κάποτε τα μετατρέπει σε φτερά,

μιας κάποιας παραίσθησης, μιας κάποιας ελπίδας.

Σε συνδυασμό με την εξαίρετη μουσική του Τάσου Σωτηράκη επιτείνεται η ένταση και η αγωνία, απέναντι σε ετούτο τον κόσμο που μοιάζει χαμένος και η αίσθηση απογειώνεται.

Μια υπέροχη αντιπολεμική παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς.

Θεατρική διασκευή και απόδοση κειμένου: Σοφία Αδαμίδου

Σκηνοθεσία:Θάλεια Ματίκα

Φωτισμοί:Σάκης Μπιρμπίλης

Σκηνικό κοστούμι: Ηλένια Δουλαδήρη

Πρωτότυπη μουσική: Τάσος Σωτηράκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Πέτρος Γεωργοπάλης

Φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης

 Τζο:  Τάσος Ιορδανίδης.