«Με δύναμη από την Κηφισιά»: οι τέσσερις πρωταγωνίστριες μας μιλούν

Στην Αθήνα του σήμερα. Ένα σκηνικό από βαλίτσες. Τρεις γυναίκες που ετοιμάζονται να φύγουν για την Ταϊλάνδη και μία κόρη που δεν βλέπει την ώρα να έχει το σπίτι δικό της. Όμως το ταξίδι της ελευθερίας, της δύναμης για μια νέα ζωή συνεχώς αναβάλλεται…

25 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση από τον Λευτέρη Βογιατζή και το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, το «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαϊδη και Ελένης Χαβιαρά συνεχίζει να γοητεύει το θεατρόφιλο κοινό με το χιούμορ, την αμεσότητά του και τη διεισδυτική του ματιά στη γυναικεία ψυχολογία.

Από τις 8 Μαΐου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο Θέατρο Φούρνος, η Εταιρεία Θεάτρου «Σπίτι» φωτίζει με έναν αναπάντεχα διαφορετικό τρόπο τον πυρήνα του έργου μέσα από μία παράσταση, που δεν αντιμετωπίζει τις κεντρικές ηρωίδες σαν υστερικές νεόπλουτες, αλλά σαν γυναίκες που πάσχουν πραγματικά εξαιτίας της αδυναμίας τους να απελευθερωθούν από τους άντρες που τις έχουν καθορίσει.

Η νεαρή σκηνοθέτιδα Εμμανουέλλα Κοντογιώργου καταθέτει τη δική της γυναικεία ματιά σ’ ένα έργο, όπου το κωμικό προκύπτει μέσα από το τραγικό. Στο πρόσωπο της Αλέκας, της Φωτεινής, της Μάρως και της Ηλέκτρας καθρεφτίζονται όλες οι γυναίκες. Τότε και τώρα. Ανεξαρτήτως ηλικίας και οικονομικής επιφάνειας.

Οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης -  Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου (Ηλέκτρα), Αφροδίτη Φλώρου (Αλέκα), Κασσάνδρα Τζάρτζαλου (Φωτεινή) και Βερόνικα Μπακόλα (Μάρω) – μιλούν στη Free Sunday για την αλήθεια του έργου πίσω από το σχήμα της κωμωδίας, τα δικά τους σημεία συνάντησης με τις ηρωίδες τους, καθώς και τη δική τους σχέση με το άλλο φύλο.

Τι είναι αυτό για το οποίο πιστεύετε εντέλει ότι μιλάει το έργο στον πυρήνα του;

Αφροδίτη Φλώρου: Θα έλεγα ότι περιστρέφεται γύρω από την ελευθερία και τη διαχείρισή της. Ο άνθρωπος πολλές φορές πνίγεται μέσα στην απόλυτη ελευθερία και επινοεί ή γιγαντώνει ασήμαντα προβλήματα προκειμένου να κρατά το μυαλό του απασχολημένο. Το τραγικό και ταυτόχρονα κωμικό με αυτές τις γυναίκες  είναι ότι πραγματικά υποφέρουν.

Κασσάνδρα Τζάρτζαλου: Συμφωνώ ότι το έργο πραγματεύεται την ελευθερία. Βλέπουμε το πώς κάθε μέρα δι’ ασήμαντον αφορμήν αναβάλουμε την ελευθερία μας και παίρνουμε αυθαίρετα το δικαίωμα να στερήσουμε από τους εαυτούς μας αυτό το δώρο προβάλλοντας κουτές δικαιολογίες.

Βερόνικα Μπακόλα: Νομίζω ότι μελετά την ψυχοσύνθεση των γυναικών σε μια ηλικία μετά τα 35, μια κρίσιμη ηλικία για τις επιλογές που κάνουν στη ζωή τους. Και πώς αυτές οι επιλογές συνεχώς επηρεάζονται από τους άνδρες που τις περιβάλλουν.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Για μένα μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα είτε αυτό είναι έρωτας είτε φιλία είτε οικογένεια. Τις δυσκολίες, τις υποχωρήσεις, τους τσακωμούς, τους συμβιβασμούς... Ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη, την οικονομική ευχέρεια, το χρώμα, τη γλώσσα, όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη άλλους ανθρώπους.

Αναγνωρίζετε δικά σας στοιχεία στις ηρωίδες που υποδύεστε;

Αφροδίτη Φλώρου: Πιστεύω πως δεν γίνεται να υποστηρίξεις έναν ρόλο αν δεν αναπτύξεις μια μικρή «συνενοχή» μαζί του. Όσο ξένος και να σου φαίνεται στην αρχή θα έρθει η ώρα που θα πεις : «Πω πω το έχω πάθει κι εγώ!» Πολλά στοιχεία της Αλέκας αναγνωρίζω λοιπόν σε μένα, με κυριότερο την ανάγκη του ανήκειν σε μια παρέα, με την οποία τα συζητάς όλα και τα περνάτε όλα μαζί.

Κασσάνδρα Τζάρτζαλου: Ναι, όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερα και αυτό είναι που με ανησυχεί! Το πιο κοινό απ' όλα είναι οι τάσεις φυγής, η βαθιά ανάγκη της Φωτεινής να γλυτώσει από το αποπνικτικό αστικό τοπίο και να πάρει ανάσα επιτέλους. Είναι κάτι στο οποίο μπορώ να καθρεφτιστώ.

Βερόνικα Μπακόλα: Σίγουρα βρίσκω πολλά κοινά στοιχεία με τη Μάρω. Πρώτα απ’ όλα η σχέση της με τις φίλες της. Είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θα τρέξει να πει τις ανησυχίες της, αλλά και ότι προκύπτει στη ζωή της. Εν συνεχεία η πίστη της στον έρωτα που μπορεί να αποτελέσει πηγή δύναμης και παίζει καθοριστικό ρόλο γι’ αυτήν.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Αναγνωρίζω πολλά κοινά στοιχεία και με εμένα και με την παρέα μου! Ένα καλό παράδειγμα σε αυτό είναι ότι στην καθημερινότητα μας και σε συζητήσεις παρόμοιου περιεχόμενου μιλάμε με... ατάκες του έργου!

Οι τρεις κεντρικές ηρωίδες παλεύουν να σπάσουν τα δεσμά με τους άντρες που τις ορίζουν. Ποια είναι η δική σας σχέση με το αντίθετο φύλο; Αισθάνεστε το ίδιο εξαρτημένες;

Αφροδίτη Φλώρου: Νομίζω ότι η βάση για όλες τις σχέσεις είναι κοινή: να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Αν το καταφέρεις, το αντίθετο φύλο μπορεί να μην μοιάζει πια τόσο αντίθετο. Άσε που δε σου αφήνει και περιθώρια να εξαρτηθείς. Δεν πιστεύω στο άλλο μισό. Είμαστε μια χαρά ολόκληροι, απλά θέλουμε με κάποιον να μας μοιραστούμε.

Κασσάνδρα Τζάρτζαλου: Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι από τις μεγαλύτερες εξαρτήσεις που καλείται να διαχειριστεί ο καθένας μας. Το να έχεις την ανάγκη να σε «ορίσει» κάποιος/κάτι που βρίσκεται εκτός σου  είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω προσωπικά. Το θέμα είναι η συντροφικότητα και όχι ο δεσμός.

Βερόνικα Μπακόλα: Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μου που σίγουρα έχω νιώσει αυτή την εξάρτηση με το αντίθετο φύλο. Άλλωστε στον έρωτα συχνά μπορεί να χάνεις τον έλεγχο.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Πιστεύω ότι όπου υπάρχει έρωτας υπάρχει και εξάρτηση. Ο έρωτας άλλωστε είναι εθισμός. Έχω υπάρξει και τα δύο. Αγαπάμε το αντίθετο φύλο όσο και να μας παιδεύει!

Η Αλέκα μέσα στο έργο φωνάζει: «Θέλω να απελευθερωθώ!» Ποια είναι η τελευταία φορά που το φωνάξατε ή το σκεφτήκατε κι εσείς;

Αφροδίτη Φλώρου: Σήμερα το μεσημέρι στο μετρό. Δεν παλεύεται η Αθήνα σε ώρες αιχμής. Όλο αυτό το στρίμωγμα, το τρέξιμο, το άγχος, η κατήφεια. Αυτά μας μαραζώνουν.

Κασσάνδρα Τζάρτζαλου: Το σκέφτομαι καθημερινά. Όταν βρω και τη δύναμη να το βροντοφωνάξω θα το ακούσετε σίγουρα!

Βερόνικα Μπακόλα: Την προηγούμενη βδομάδα, μετά από μία δύσκολη μέρα, απ’ αυτές που είσαι πολύ κουρασμένος και τα βλέπεις όλα μαύρα. 

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Στην κοινωνία που ζούμε εγώ το σκέφτομαι καθημερινά!!