Χάρης Μαυρουδής: «Είμαστε λαός εθισμένος στα fake news»

Δεκαετία του ’80. Η «χρυσή» εποχή. Τότε που το «μέλι» αφθονούσε. Και που πολλά ήταν τα δάχτυλα που ήθελαν να βουτήξουν με κάθε τρόπο για να το γευτούν. Η κωμωδία του Μίμη Καπέρδου «Δάχτυλο στο μέλι» θίγει θέματα όπως η διαφθορά, τα ρουσφέτια, το πελατειακό κράτος, η διαπλοκή, αλλά και οι αγκυλώσεις της ελληνικής οικογένειας. Ο Χάρης Μαυρουδής μάς απαντά ως πρωταγωνιστής δήμαρχος αλλά και ως αντιδήμαρχος Χαλανδρίου.

Μιλήστε μας λίγο για τον ρόλο σας στην καινούργια κωμωδία του Μίμη Καπέρδου «Δάχτυλο στο Μέλι»…

Υποδύομαι έναν δήμαρχο της δεκαετίας του ’80 ο οποίος προσπαθεί να κάνει μια κομπίνα προκειμένου να καταχραστεί τα χρήματα και την εμπιστοσύνη των δημοτών του. Ο δήμαρχος αυτός δεν έχει ηθικούς δισταγμούς, παρά μονάχα φόβο μη μαθευτεί το σχέδιό του στον κλειστό οικογενειακό του κύκλο και τον διώξει η γυναίκα του, κόρη του πρώην δημάρχου.

Το έργο θίγει θέματα όπως η διαφθορά, το πελατειακό κράτος, αλλά και οι αγκυλώσεις της ελληνικής οικογένειας, και παρ’ ότι εκτυλίσσεται τη δεκαετία του 1980, παραμένει επίκαιρο. Τελικά, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας ως κοινωνία;

Είμαι απολύτως πεπεισμένος πως ως κοινωνία δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Θεωρώ πως αυτό είναι αποτέλεσμα χαμηλής παιδείας και έλλειψης κριτικής, σύνθετης σκέψης. Αυτό φαίνεται και από το κριτήριο της ψήφου μας και τους αιρετούς που προτιμάμε. Είμαστε ένας λαός που στην πλειοψηφία του είναι εθισμένος στα fake news, αναπαράγει τα λάθη του και συγχωρεί φαινόμενα σαν κι αυτά που θίγει το έργο και πολύ σωστά αναφέρετε.

Υποδύεστε έναν δήμαρχο που, όταν του δίνεται η ευκαιρία, στήνει κομπίνα εις βάρος των δημοτών του. Η εξουσία είναι αυτή που διαφθείρει ή είναι επικίνδυνη όταν φτάνει στα χέρια λάθος ανθρώπων;

Η έλλειψη παιδείας και ηθικών φραγμών είναι, πιστεύω, η απάντηση στο φαινόμενο της διαφθοράς. Όταν η εξουσία δίνεται σε ακατάλληλους ανθρώπους, ο κίνδυνος αυτός πάντα ελλοχεύει. Ο Πλάτωνας, στις δικές του ιστορικές συγκυρίες, πίστευε πως η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα επειδή νομοτελειακά μας οδηγεί στην τυραννία. Εγώ δεν συμμερίζομαι κάτι τέτοιο, πιστεύω όμως πως η εξουσία σε λάθος χέρια μπορεί να γίνει ένα πολύ επικίνδυνο εργαλείο χειραγώγησης. Αν οι θεσμοί και η διάκριση των εξουσιών δεν λειτουργούν ως οφείλουν, τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνα.

Tι θα θέλατε, ιδανικά, να έχει αποκομίσει το κοινό φεύγοντας από την παράσταση;

Πρωτίστως, θα ήθελα να φύγει έχοντας γελάσει και ψυχαγωγηθεί. Θα ήθελα επίσης μέσα από το γέλιο να σκεφτεί τις αλήθειες που βρίσκονται δίπλα μας, στον μικρόκοσμό μας, και συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα και γελοιότητα συγχρόνως, να γίνει πιο αυστηρός με τους αιρετούς και το κριτήριο επιλογής του. Να γίνει επί της ουσίας πιο αυστηρός με τον εαυτό του, αφού όλοι μας, σε ολόκληρο το φάσμα των επιλογών μας και των αποφάσεών μας, είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτά που μας συμβαίνουν.

Στη σκηνή δήμαρχος, στην πραγματική ζωή αντιδήμαρχος. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τα κοινά;

Πάντα είχα πολιτική σκέψη, γιατί θεωρώ κι εγώ πως είμαστε πολιτικά όντα. Πάντα με κάποιον τρόπο ενδιαφερόμουν και ασχολιόμουν με την πολιτική, έστω κι αν δεν το έκανα μέσα από κομματικές δομές. Επίσης, από πολύ μικρός ένιωθα την ανάγκη και την υποχρέωση να βελτιώσω την ποιότητα ζωής των ανθρώπων και να αλλάξω προς το καλύτερο την κοινωνία της οποίας είμαι κι εγώ μέρος και υφίσταμαι τις συνέπειες της αδιαφορίας ή της συμμετοχής της. Επιπλέον, αγαπάω πολύ την πόλη μου, οπότε όταν ο δήμαρχός μας, ο Σίμος Ρούσσος, ο οποίος στη διάρκεια της θητείας του είχε καταφέρει μαζί με τους συνεργάτες του να μεταμορφώσουν το Χαλάνδρι προς το καλύτερο, μου έκανε την τιμητική πρόταση να συμμετάσχω κι εγώ σε αυτή την προσπάθεια, ένιωσα την ανάγκη και την επιθυμία να αναλάβω κι εγώ το μερίδιο ευθύνης που μου αντιστοιχεί. Και χαίρομαι, γιατί αυτή τη στιγμή μπορώ να συμβάλω προς τις πολιτικές κατευθύνσεις όπου μια ζωή κινούμουν με περισσότερα εργαλεία και μεγαλύτερες δυνατότητες. Τα κοινά είμαστε εμείς. Άνθρωποι από διαφορετικές κοινωνικές, πολιτιστικές και ταξικές καταγωγές, οι οποίοι καλούμαστε να συνδιαμορφώσουμε το σήμερα και το αύριο.

Τι είναι η υποκριτική για σας και ποια η δύναμη της τέχνης εν γένει στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσης;

Η υποκριτική είναι ένας τρόπος να εκφράζομαι, να εξελίσσομαι ως άνθρωπος, να προσεγγίζω την αλήθεια και να νιώθω πιο πλήρης. Η δύναμη της τέχνης είναι διαχρονική και καταγεγραμμένη. Η τέχνη είναι το μέσον με το οποίο η ανθρωπότητα αφήνει το ίχνος της στο πέρασμα του χρόνου. Η τέχνη είναι αυτή που αφυπνίζει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, η τέχνη είναι αυτή που διαμορφώνει τον άνθρωπο. Μέσω της τέχνης αγγίζεις τις ψυχές των άλλων και συνειδητοποιείς ποιος και τι είσαι, ποιος και τι μπορείς να γίνεις. Πάρτε όποιο ιστορικό γεγονός θέλετε και θα δείτε πως από πίσω υπάρχει ένας συμβολισμός που συσχετίζεται με την τέχνη. Από τη δημοκρατία του Περικλή και τον Παρθενώνα μέχρι την Ιουλιανή Επανάσταση στο Παρίσι και τον πίνακα του Ντελακρουά. Αν δεν υπήρχαν αυτά, δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος να καταλάβει τι είναι η δημοκρατία και ο αγώνας για ελευθερία. Η τέχνη είναι αυτή που περνάει το μήνυμα που μπορεί να αντιληφθεί ο άνθρωπος και γίνεται το μέσον διακίνησης των ιδεών.

INFO

Δάχτυλο στο μέλι

Κείμενο: Μίμης Καπέρδος

Σκηνοθεσία: Χρήστος Ευθυμίου, Μίμης Καπέρδος

Παίζουν: Χάρης Μαυρουδής, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Στεφανία Καλομοίρη, Μίμης Καπέρδος, Πηνελόπη Σεργουνιώτη κ.ά.

Θέατρο Eliart

Κων/πόλεως 127, Γκάζι

Τηλ.: 210 3477677

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο freesunday.gr.

Ποια είναι μέχρι τώρα η πιο καθοριστική στιγμή της καριέρας σας;

Πολλές στιγμές ήταν καθοριστικές στη μέχρι τώρα πορεία μου. Γνωριμίες με ανθρώπους που με επηρέασαν σε αυτό που είμαι και στον τρόπο που σκέφτομαι, που με εξέλιξαν ως ηθοποιό και άνθρωπο. Δεν μπορώ να επιλέξω μία. Αν το κάνω, ίσως αναφέρω την πρώτη μου μεγάλη «επαγγελματική» δουλειά ως ηθοποιού, όταν ήμουν ακόμα μαθητής στο σχολείο. Σε ένα σίριαλ που σκηνοθετούσε ο Χρήστος Παλιγιαννόπουλος και λεγόταν «Το ταξίδι που σκοτώνει». Αυτό μου έδωσε μια δυναμική που αργότερα με βοήθησε πολύ στο να καταφέρω να πάρω κάποιες ανάσες και ευκαιρίες.

Πώς σας αρέσει να περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Ταξιδεύοντας, παίζοντας, διαβάζοντας, και με το να ασχολούμαι δημιουργικά με τα παιδιά μου.

Τι είναι αυτό που αγαπάτε στην Αθήνα και τι θα θέλατε να αλλάξετε οπωσδήποτε;

Αυτό που αγαπάω στην Αθήνα είναι πως είναι μια πόλη γεμάτη επιλογές. Μια πόλη που σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις καινούργια πράγματα, καινούργιους ανθρώπους, καινούργιες εμπειρίες. Συγχρόνως, όμως, είναι μια πόλη που στερείται τον ελεύθερο χώρο, μια πόλη που αποκλείει, με τον τρόπο που έχει δομηθεί, πολλούς συνανθρώπους μας. Θέλω, λοιπόν, μεγαλύτερη ελευθερία και περισσότερους ελεύθερους χώρους. Αυτό πρέπει να αλλάξει οπωσδήποτε, για να μπορέσουμε να ζήσουμε και να αναπνεύσουμε. Πολύ σημαντικό επίσης είναι το να βοηθήσουμε περιβαλλοντικά την πόλη μας. Μειώνοντας την ατμοσφαιρική ρύπανση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Υπάρχουν τρόποι, και οφείλουμε να τους ακολουθήσουμε.