Είδαμε την παράσταση “Ο ΓΙΟΣ” στην Κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

Μια παράσταση που βασίζεται στο τρίτο και πολύ σημαντικό βιβλίο του διακεκριμένου συγγραφέα Φλοριάν Ζελλέρ, “Ο ΓΙΟΣ”, σε μετάφραση της Κοραλίας Σωτηριάδου, υπό την πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου… παρακολουθήσαμε.

ΚΡΙΤΙΚΗ-ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Αυτό που ένας γονιός επιθυμεί, ή οραματίζεται για τα παιδιά του, είναι συχνά ένας δρόμος σκοτεινός, που οδηγεί μακριά από την πραγματικότητα και την αλήθεια αυτού που είναι το παιδί του.

Ο Φλοριάν Ζελλέρ κατασκευάζει ένα μικρό οικογενειακό σύμπαν ως χάρτη, για το ταξίδι του γονέα προς την κατανόηση της ευτυχίας του παιδιού του, ή εν τέλει την καταστροφή αυτής.

Δεν υπάρχουν μεγάλα στοιχήματα εδώ, μήτε σπουδαίες και μεγαλεπήβολες επιδιώξεις, παρά μονάχα μία ξεκάθαρη επιλογή που ορίζει το ποιος ο καθένας επιθυμεί να είναι, πώς θέλει να βαδίσει μέσα στον βίο του και με ποιους ξεχωριστούς και ίσως ιδιαίτερους-ακραίους τρόπους.

Αυτό που κάποιος αισθάνεται ως γονέας, είναι συχνά η υπερεκτιμημένη οπτική αυτού που είναι και αυτά που κάποιοι γονείς προσδοκούν από τα παιδιά τους, είναι η επιβεβαίωση της ίδιας τους της ανασφάλειας για το ποιοι εκείνοι είναι και πως στη ζωή φαντάζονται πως αξίζει κανείς να πορευθεί.

Ένα παιδί είναι ένας ολάκερος κόσμος, με λειτουργίες μοναδικές, επιθυμίες ξεχωριστές, φόβους και ανασφάλειες άγνωστες για τους υπόλοιπους, μα και συχνά ανερμήνευτες ακόμη και για τους ίδιους.

Έτσι ένας γονιός δεν είναι θεός, που με το χτύπημα των δακτύλων του όλα εντάσσονται αβίαστα και δίχως αντιδράσεις σε μία υπέροχη και καθόλα συμβατή  πραγματικότητα με αυτά που οι ίδιοι ορίζουν ως ιδεατά, παρά ένας απλά και μόνον οδηγός, που σεβόμενος τις επιθυμίες και τις ιδιαιτερότητές του παιδιού του, συμπορεύεται μαζί του  με αγάπη και κατανόηση στην υλοποίηση των προσωπικών του στόχων.

Ένας επιστήμονας είναι δυνατόν να μεγαλώσει έναν αθλητή, ένας εργάτης έναν διανοούμενο και ένας λαϊκός έναν ηγέτη. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Μα ανεξαρτήτως κατάληξης, αυτό που μετράει είναι η σπουδαιότητα και ο σεβασμός της επιλογής, όποια και αν αυτή είναι.

Εδώ έχουμε μία πραγματικότητα κατασκευασμένη από τέσσερις μοναδικότητες. Ο γιος Νικολά, (Δημήτρης Κίτσος) ένας νέος στην εφηβεία, που μετά την διάλυση του γάμου των γονιών του Πιέρ, (Λαζάρου Γεωργακοπούλου), ενός επιτυχημένου δικηγόρου με την Άννα, (Δέσποινα Κούρτη), μένει τελικά με τη μητέρα του, ενώ ο πατέρας ξαναπαντρεύεται με τη Σοφία,( Άννα Καλαϊτζίδου) και κάνουν ένα παιδί.

Ο Νικολά δυσκολεύεται να επιβιώσει εν τέλει στο ίδιο σπίτι με τη μάνα του και αντιδρά παράλογα, αποφεύγοντας να πάει στο σχολείο για ένα ολόκληρο τρίμηνο.

Θορυβημένη η Άννα από την τροπή που παίρνουν τα πράγματα με τον γιο της , ζήτα βοήθεια από τον πατέρα.

Αυτός μιλάει στον γιο του και μετά και από το διάλογο με τη νυν σύζυγό του Σοφία τον παίρνει τελικά στο δικό του σπίτι.

Πατέρας, μητριά, ένα νεογέννητο  μωρό και ο Νικολά.

Η σχέση αυτή και οι νέες συνθήκες, οδηγούν και πάλι τον απόλυτα μπερδεμένο γιο, σε μία νέα και αντίστοιχη απομάκρυνση από το σχολείο, ενώ η λανθασμένη αντίδραση του πατέρα απέναντι σε αυτό, τον οδήγησε σε αυτοτραυματισμό και κατά συνέπεια εγκλεισμό σε ψυχιατρική κλινική για μία εβδομάδα.

Ο μικρός λυγίζει υπό αυτές τις νέες συνθήκες, ζητά συγχώρεση και ο πατέρας του τον παίρνει πίσω στο σπίτι με απρόβλεπτες για όλους στη συνέχεια συνέπειες.

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με τον σπόρο της αυτοκαταστροφής πιο νωπό και πιο ώριμο μέσα τους να ανθίσει …από κάποιους άλλους.

Το καλό, όπως όμως και το κακό ζητά από τον άνθρωπο δικαίωση.

Για να μην ανθίσει ετούτος ο σπόρος, οφείλει ο γονέας να μην τον ποτίσει με τις δικές του επιθυμίες και μεγαλεπήβολες επιδιώξεις ,παρά καταργώντας το εγώ του, να παλέψει για τη λύτρωση του παιδιού του μέσα από την αφοσίωση, την κατανόηση, την αγάπη καθώς και τη συντριβή κάθε προκατασκευής.

Μα πόσο εύκολο είναι άραγε αυτό;

O Δημήτρης Κίτσος  ως γιος εξαιρετικά καλός, δίχως υπερβολές ιδιαίτερες ,εξάρσεις και ακρότητες, κατάφερε με ευκολία να μας πείσει πως η ψυχοπαθολογία δεν κραυγάζει πάντα «εδώ είμαι, λυπηθείτε με, σώστε με», πάρα πολύ σιωπηλά, με σήματα παλμικά στο παρασκήνιο, προετοιμάζει μεθοδευμένα τη συντριβή της.

Από την άλλη ο πατέρας, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, όπως πάντα συγκλονιστικός , παραδίδει μαθήματα άγνοιας απέναντι σε μία συνθήκη που ζυγώνει μα δεν τη βλέπει, καθώς επίσης και εγωισμού απέναντι σε ένα παιδί που αδιαφορεί τη δεδομένη στιγμή για οιαδήποτε μορφή σταδιοδρομίας ή καριέρας και αυτός δεν το αναγνωρίζει. Δεν μπορεί να το αποδεχτεί.

Η μητέρα Άννα πολύ καλή και πειστική στο ρόλο της, αδυνατεί να βρει λύσεις και να κατανοήσει το πώς πρέπει να βοηθήσει το παιδί της, ενώ η Σοφία επίσης πολύ καλή, κράτα τις αποστάσεις που πρέπει, κάπου συμβιβάζεται, μα πάντα προς όφελος της δικής της οικογένειας. Ο γιατρός Γιώργος Μακρής τέλος συμπαθής.

Τα κινούμενα σκηνικά της Ευαγγελίας Θεριανού έξυπνα,η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου σημαντική για την ένταση και την εξέλιξη αυτής, ενώ τέλος τα κοστούμια σωστά.

Εν κατακλείδι αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν μία παράσταση, παρά ένα συγκλονιστικό μάθημα για το πως οι γονείς για να είναι γονείς, πρέπει και οφείλουν να ξεχνούν ως προτεραιότητα το ποιοι είναι εκείνοι και τι θέλουν, παρά να κοιτάζουν τα παιδιά τους στα μάτια, δίνοντάς τους την ελευθερία να ορίσουν  από μόνα τους πια εκείνα είναι.

Συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνικό: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου 
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Παίζουν οι ηθοποιοί
Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δέσποινα Κούρτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Δημήτρης Κίτσος, Γιώργος Μακρής