«Κομμώτριες Μεταπολίτευση», στο Θέατρο Θησείον

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στο Θέατρο Θησείον από όπου και ξεκίνησε,

για να μας παρουσιάσει την περφόρμανς  “Κομμώτριες / ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ”
Τζιανγκ - Σιν - Μπι – Σιν ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΔΙΚΗ ΣΟΥ, μια παράσταση που συνδέει την Μεταπολίτευση με το προσωπικό-κοινωνικό ασυνείδητο, πασχίζοντας να απαντήσει, ή να δημιουργήσει εκ νέου ερωτήματα στους θεατές.

ΚΡΙΤΙΚΗ-ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μία συρραφή γεγονότων που απαρτίζουν το μεταπολιτευτικό σήμερα παρακολουθήσαμε από ψηλά, βαδίζοντας ως καλά εκπαιδευμένοι σχοινοβάτες

πίσω από τον Philip Petit, 413 μέτρα ψηλότερα από την επιφάνεια της γης,

όχι ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους, μα ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα,

το σκοτάδι και το φως, την άγνοια και τη γνώση.

Μία συρραφή σημαντικών στιγμών από μία εποχή που καθόρισε το σήμερα, φορτωμένη με πρόσωπα, που το καθένα στη ράχη του φέρει το μικρό, ή το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης του απέναντι στην ιστορία.

Στην παράσταση ετούτη, κάθε στιγμή ζυγίζουμε τα γεγονότα στη χαλασμένη

και συχνά γεμάτη παραπληροφόρηση ζυγαριά “ακριβείας” της οπτικής μας.

Κάθε πράξη κρύβει στον κόρφο της μία σκέψη συχνά βαθύτερη από το προφανές

και εμείς ως θεατές μιας πραγματικότητας που μας αφορά, “μα θεατές”, παρατηρούμε, κρίνουμε, συγκρίνουμε, καταδεικνύουμε, μνημονεύουμε, οικτίρουμε, ονειροβατώντας.

Και αυτό γιατί η ιστορία κρίνεται εκ του αποτελέσματος και φυσικά γιατί η πολιτική σκηνή δεν θα πάψει ποτέ να είναι η σκηνή ενός συχνά επίπονου, βαθιά υποκριτικού, πολλές φορές βαρετού θεατρικού δράματος, που παρόλα ταύτα καθορίζει την ίδια μας την ύπαρξη, τον τρόπο σκέψης μας, τον τρόπο που κοιτάμε κατάματα τον ήλιο. Τι είναι η μεταπολίτευση;

Είναι η νέα εποχή που καθορίζει το τέλος μιας άλλης, ή μήπως μία καλά κεκαλυμμένη αυταπάτη, με νέο πρόσωπο και σχέδια παρόμοια, μα μεταμφιεσμένα καλά;

Ποιητές και τροβαδούροι, επιστήμονες και καλλιτέχνες και παραδίπλα το μαχαίρι που με τη δική του μνήμη κατατέμνει την πίτα της αλήθειας.

Ο Παπανδρέου, ο Καραμανλής, ο Γκορμπατσόφ, όλοι βαδίζουν στην επιφάνεια ενός ηλίου που καρφίτσωσαν ιδία εντολή στο στερέωμα, η τέφρα της Κάλλας που ταΐζει  αιωνιότητα τα στόματα των θνητών θεατών του τέλους της, ο Βέρνερ Χέρτσοκ ως προσκυνητής, Μόναχο –Παρίσι, για να ξορκίσει το βάρος του θανάτου της Λότε,

ο Γιακούμπ που εγχειρίζει τον Παπανδρέου υπό την μουσική υπόκρουση της δικής του οπτικής, η Μερκούρη ως Αφροδίτη της Μήλου και η στο σύνολο της κηδεία ενός μεταπολιτευτικού ηγέτη, όλα σε μία τεράστια τρίωρη πρόταση συναγμένα με πολλά στο τέλος αυτής ερωτηματικά.

Σε ένα τραπέζι άδειο από ανθρώπους, γεμάτο υπόλοιπα αλκοόλ και δύο πάγκους ξεδιπλώνεται το παραμύθι, όπου ο Κακός Λύκος είναι η αδηφάγα κριτική σκέψη αυτών που ζήσαμε, μα που πόσα πραγματικά και ορθά κατανοήσαμε;

Ο Νίτσε, ο Έλιοτ, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, κυκλοφορούν ως μνήμες στο χώρο,

μέσω του χορού, της διαρκούς κίνησης, των άπειρων ερωτήσεων και κάποιων δίχως πρόσωπο απαντήσεων.

Οπτικοποιώντας εικόνες από οθόνες κινητών, ο χώρος αλλάζει διαρκώς θέση και χρόνο, με προβολές στον τοίχο. Οι μουσικές του Θεοδωράκη, του Larry Gus και της Άντζελας, σε ένα αλλόκοτο μιξάρισμα υψηλής αισθητικής και λαϊκής υποκουλτούρας, ενώ τα φαντάσματα δεν σταματούν να βαδίζουν ανάμεσα στη σκηνή, ωθώντας τους νέους και γεμάτους πάθος ηθοποιούς, να ίπτανται ανάμεσά μας, πότε χορεύοντας, ποτέ βαριανασαίνοντας, πότε έκπληκτους και πότε αυθόρμητους, αναζητώντας απαντήσεις στις εκκρεμότητες, τα σφάλματα και τις επιλογές του τότε

και μία δικαίωση επί του πρακτέου αδύνατη.

Νέοι ηθοποιοί, γεμάτοι δυναμισμό και κέφι, κατατέμνουν την πραγματικότητα, κάνοντας και τους θεατές ένα μέρος της παράστασης αυτής.

Ο Μαρμαρινός γίνεται συνθέτης μιας μουσικής ιδεών και ερωτημάτων, γεμάτης ενέργεια, πάθος και ένταση σε βαθμό τέτοιο, που τα σώματα γυαλίζουν σαν

καλολαδωμένες νότες, που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν τη θέση τους στο πεντάγραμμο της αλήθειας.

Πόσοι κατάλαβαν και τι, από ετούτη τη χρονική μετάβαση; Πόσοι πείστηκαν και πόσοι με χαμόγελο προχώρησαν εμπρός στους αβέβαιους δρόμους της νέας εποχής;

Οι έξι ηθοποιοί,( Μάιρα Γραβάνη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Άρης Νινίκας, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Χάρης Φραγκούλης, Adrian Frieling),που πλην του ενός γεννήθηκαν κατά τη μεταπολίτευση, ταλαντώθηκαν με πάθος νεανικό και κίνηση εξαιρετική,

σε μία περφόρμανς αλυσιδωτών αντιδράσεων, που οδήγησαν με ακρίβεια στο αμείλικτο σήμερα.

Καλοκουρδισμένες ερμηνείες, επιφορτισμένες με αλήθεια και αγωνία.

Στα βλέμματα τους δεν απαντήσαμε τις λύσεις, μα την ίδια την αοριστία των ερωτήσεων. Τι, πώς και γιατί;

Μία παράσταση προσωπική, γεμάτη με την ωραία μουσική του Larry Gas,

τα συμπαθή κοστούμια της Έφης Mπίρμπα και τους σωστούς φωτισμούς του Γιάννη Δρακουλαράκου.

Μία παράσταση όχι εύκολη, αναφορικά με το θέμα και το γνωστικό κομμάτι των προσώπων, των εικόνων και των ιδεών, μα αφορά εκείνους, που η ιστορική αλήθεια και η πραγματικότητα επιθυμούν να τους εμπεριέχει και δεν παύει ποτέ να τους προβληματίζει.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός - Theseum Ensemble
Μουσική: Larry Gus
Σκηνικά - Κοστούμια: Έφη Μπίρμπα
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου, Ξανθή Σπανού
Βοηθός Σκηνογράφου: Αμαλία Κακαλοπούλου
Φωτογραφία αφίσας: Γρηγόρης Πανόπουλος
Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καπλανίδης

Παίζουν (κατά αλφαβητική σειρά): Μάιρα Γραβάνη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Άρης Νινίκας, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Χάρης Φραγκούλης, Adrian Frieling.

To Theseum Ensemble αποτελείται, επίσης, από τους: Στάθης Γραφανάκης, Πάνος Λουκαΐδης, Ευφροσύνη Μαστρόκαλλου, Σπυριδούλα Παπαζησίμου, Αντώνης Τσίλλερ, Ρένα Φουρτούνη