Είδαμε το «στρίψιμο της βίδας» στο θέατρο Άνεσις

Το έργο αφορά δυο νεαρά ορφανά παιδιά που ζουν σε έναν εξοχικό πύργο, υπό την επίβλεψη και φροντίδα μιας κουβερνάντας που αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα  φαντάσματα των παλαιών υπηρετών του πύργου.                                         

Φαντάσματα που καλούν, θέλοντας να οδηγήσουν τα παιδιά στην ψυχική  διαφθορά και στον θάνατο.  Ή μήπως απλά τελικά πρόκειται για μια παθογενή ψευδαίσθηση  που δημιουργείται λόγω του νεαρού της ηλικίας και αυστηρών αρχών κουβερνάντας  και της μοναξιάς της, υποβάλλοντας τα παιδιά σε υπερβολική πίεση προκειμένου να μάθει το μυστικό τους;  Πίεση που καταλήγει στο να σπρώξει το ένα εκ των δύο στο θάνατο;

Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, επιφανής ηθοποιός, που εκτός από τη διασκευή και την σκηνοθεσία, αναλαμβάνει την μουσική επιμέλεια και τους φωτισμούς, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δύσκολο εγχείρημα.                                                                                                                     

Δύσκολο,  γιατί πως είναι δυνατό να αποδώσει κανείς  ένα εφιαλτικό στόρι  με  ψυχολογικές προεκτάσεις, χωρίς να  ατονήσει  η μαγεία του μυστηρίου και  να κρατηθεί  αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι την τελευταία στιγμή;           

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος τα κατάφερε, και μάλιστα πολύ καλά.                                                                                                                                

Κι αυτό διότι δεν μας παρουσιάζει ένα πιστό αντίγραφο, μιας παρελθούσης νομοτέλειας, μα γιατί πίσω απ’ τη δική του οπτική, αναδιαμορφώνει, μια ξεκάθαρα προσωπική θεώρηση, με νέες ψυχολογικές προεκτάσεις και ερωτήματα, που ως το τέλος, βαστούν την ερμηνεία τους κρυφή. Έτσι ο θεατής, δεν καταπίνει μια ήδη μασημένη τροφή, μα πασχίζει να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, που φιλτράρονται από την αντίληψη και την προσωπική του προσέγγιση  απέναντι στην μεταφυσική της ίδιας της ψυχής.                                                       

Σου δίνεται η εντύπωση ότι πρώτα ο σκηνοθέτης, ως θεατής, περνάει καλά στην παράσταση που έστησε, καθήμενος ανάμεσά στο κοινό.

Με ρυθμό, ισορροπίες και ατμόσφαιρα κλασικά σύγχρονη, ξετυλίγεται το νήμα πίσω από διαφάνειες και κουρτίνες που δημιουργούν επίπεδα ανάμεσα στο ψυχολογικό, το πραγματικό και το μεταφυσικό, που μονομαχούν διαρκώς για το τι τελικά θα επικρατήσει.                                                                                                             

Σε συνδυασμό με τα φώτα, την μουσική και τις εξαίρετες ερμηνείες των, Θάλεια Ματίκα και Ιάσονα Παπαματθαίου,  σφυρηλατείται και η ξέφρενη αγωνία.                

Οι δυο ηθοποιοί καταφέρνουν να αποδώσουν  την ελεύθερη διασκευή του κειμένου περίφημα.       

Αν σας αρέσει η μεταφυσική παραδοξολογία με τις όποιες της προεκτάσεις η παράσταση θα σας ανταμείψει. 

Διασκευή – Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Δημοσθένης Παπαδόπουλος 

Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας 

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη 

Βοηθός σκηνοθέτη – επιμέλεια video: Στεφανία Βλάχου

Επιμέλεια γραφιστικού υλικού: Αλίνα Αναστασιάδη 

Φωτογραφίες: Μελίνα Δόσιου

Παίζουν: Θάλεια Ματίκα, Ιάσων Παπαματθαίου