Μαρία Γοργία: Η ανωριμότητα αναβλύζει από παντού

Η χορογράφος Μαρία Γοργία ίδρυσε την ομάδα Αμάλγαμα (www.amalgama.com.gr) το 1996 στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Έχει στο ενεργητικό της 19 χορογραφίες και 17 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου», στις τελετές υποδοχής αθλητών. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού πάνω στη σχέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα και την ιδεολογία, παρουσιάζει στο Μπαγκλαντές τη νέα της σύλληψη, «Νηπιαγωγείο».

Το έργο αφορά τους ενήλικες που εμφανίζουν ανήλικες συμπεριφορές. Πόσο συχνό και πόσο επικίνδυνο είναι το Υπερεγώ του ανήλικου ενήλικα;

Το Υπερεγώ του ανήλικου ενήλικα είναι πολύ συχνό, καθώς είναι παρόμοιο με ένα «παιδικό» στοιχείο του χαρακτήρα του, που δεν έχει προχωρήσει με ομαλό τρόπο στο στάδιο της ενηλικίωσης. Ο ανήλικος ενήλικας στον οποίο αναφέρεται το έργο, και από τον οποίο εμπνεύστηκα το «Νηπιαγωγείο», έχει έναν εγωισμό ακατέργαστο και συμπαγή, σαν του νηπίου! Έχει παραμείνει, παρά το πέρας του χρόνου, στην αίσθηση εκείνη που είχε ως παιδάκι, όπου ο κόσμος έμοιαζε να υπάρχει μόνο σε σχέση και γύρω από εκείνον. Η πιθανότητα να μην έχει προχωρήσει ομαλά στα στάδια ανάπτυξης κατά την παιδική ηλικία αρκετά συχνά συνοδεύεται ή έχει την αιτία της σε απωθημένα τραύματα, τραύματα δηλαδή που έχουν θαφτεί στο ασυνείδητο. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση ψυχολόγος, ούτε ψυχαναλυτής, και σας μιλώ με βάση προσωπικές μου εμπειρίες και διαβάσματα. Όσο πιο εγωκεντρικός είναι ένας άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερη αγωνία έχει να εξασφαλίσει τα προσωπικά του συμφέροντα και τόσο πιο «αυτιστικός» γίνεται ως προς τις ανάγκες των διπλανών του. Ο εγωκεντρικός είναι στο αντίθετο άκρο από τον αλτρουιστή. Δεν θα τον ονόμαζα επικίνδυνο, εκτός αν μιλάμε για διαταραγμένα εγωιστικό άτομο που υποθετικά ή ανάλογα με τη διαταραχή του μπορεί να βλάψει τον διπλανό του.

Μιλήστε μας για το κείμενο και τη συγγραφή του…

Το κείμενο είναι ένα μείγμα αποτελούμενο από το «τονισμένο» βιογραφικό μου, τις κοινωνικοπολιτικές αναφορές στο σήμερα της Ελλάδας-Ευρώπης, από καθημερινούς φανταστικούς διαλόγους επηρμένων ανηλίκων-ενηλίκων, αλλά και εν μέρη από σκέψεις και λόγια ανήλικων ενηλίκων με αρκετά χαμηλή αυτοεκτίμηση. Διάσπαρτα εμφανίζονται αποφθέγματα του Όσκαρ Ουάιλντ, η γραφή του οποίου, μέσα από τα αντιφατικά του λογοπαίγνια, έχει, κατά την άποψή μου, μια ναρκισσιστική χροιά. Η παράσταση περισσότερο βασίζεται σε προσωπικά μου βιώματα και στη ματιά μου σε σχέση με το σήμερα, την ανωριμότητα που αναβλύζει από παντού, από τις διαπροσωπικές σχέσεις μέχρι τις συνόδους κορυφής, την πολιτική της Ελλάδας-Ευρώπης και άλλα.

Η διάδραση με το κοινό είναι έντονη. Με ποιον τρόπο επιτυγχάνεται και τι εξυπηρετεί;

Πιστεύω ότι το βίωμα του θεατή, σε μια σκηνή κυρίως, είναι έντονο. Άλλοτε το κοινό συμμετέχει ώστε να ολοκληρωθεί μια σκηνική πράξη, που όμως φέρει και στοιχεία πολύ ρεαλιστικά και όχι «θεατρικά», άλλοτε γίνεται μάρτυρας καταστάσεων που ξεφεύγουν από τα όρια της θεατρικής παράστασης. Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα. Η βιωματική εμπειρία είναι ένας από τους κύριους στόχους μου στο έργο αυτό. Όπως έχω ξαναπεί, η διαδραστική παράσταση προσδίδει σε ένα έργο το στοιχείο μιας ζωντανής, όχι τόσο ελέγξιμης επικοινωνίας, όπου το αυθόρμητο και το απρόβλεπτο μπορούν να ανασάνουν και η αμηχανία μπορεί να γίνει γοητευτική.

Πόσο επιδραστικά αποτελέσματα έχει η κίνηση ως εκφραστικό μέσο σε σχέση με τον λόγο;

Είναι δύο εντελώς διαφορετικές γλώσσες, που μπορούν όμως να «συνομιλήσουν», δημιουργώντας είτε αντιφατικές είτε ομόφωνες εικόνες, είτε να περάσουν στη σφαίρα του υπερρεαλισμού.

Αγαπάει το ελληνικό κοινό τον χορό;

Το ελληνικό κοινό δεν γνωρίζει, στην πλειονότητά του, τον ελληνικό χορό, εννοώ την έντεχνη μορφή του και όχι τους ελληνικούς (παραδοσιακούς) χορούς. Δεν έχει σχεδόν κανένα ερέθισμα, παρά μόνο τα εμπορικά είδη χορού που προβάλλονται στην τηλεόραση. Είναι ένα είδος που δεν έχει προβληθεί από τα μέσα ενημέρωσης, παρά κατ’ εξαίρεση, πολύ περιστασιακά, και όταν δεν έχει κάτι άλλο ο προγραμματισμός του καναλιού. Τώρα, αν μιλάμε για το εξειδικευμένο κοινό, θα έλεγα ότι αγαπάει τον ελληνικό χορό, αλλά έχει ακόμα μια ξενομανία, που δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την ποιότητα του έργου που βλέπει. Είναι συχνά ημιμαθές και αυστηρό με την εγχώρια παραγωγή και ευκολόπιστο με την ξένη.

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων έφερε μαζικά τον κόσμο στα θέατρα που φιλοξενούσαν παραστάσεις του Παπαϊωάννου, αλλά με τον καιρό η τάση εξασθένησε. Είμαστε θεατές του συρμού; Της μόδας;

Όχι, δεν θεωρώ ότι είμαστε θεατές του συρμού. Σίγουρα η μόδα ασκεί επιρροή, αλλά, όπως έχει πει και ο Όσκαρ Ουάιλντ, «τίποτα δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο το να ’ναι κανείς υπερβολικά μοντέρνος. Γιατί ενδέχεται να περάσει η μόδα του εντελώς ξαφνικά». Η αλήθεια είναι ότι δεν αρκεί μια τελετή έναρξης απ’ όποιον καταξιωμένο καλλιτέχνη. Χρειάζεται παιδεία πάνω απ’ όλα, η οποία μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί και στο σχολείο, και στο σπίτι, και στις σχολές χορού, και στην κοινωνία γενικότερα. Επίσης, η διάδοση και προβολή αυτής της τέχνης είναι κάτι σημαντικό και, όπως είπα και πιο πριν, αρκετά παραμελημένο και από τον κρατικό αλλά και από τον ιδιωτικό τομέα.

INFO

ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

Σύλληψη - χορογραφία - σκηνοθεσία - σκηνογραφία: Μαρία Γοργία

Ερμηνεία: Σάνια Στριμπάκου, Τίμος Ζέχας, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Γοργία

Κείμενα: Όσκαρ Ουάιλντ, Μαρία Γοργία

Βοηθός χορογράφου: Μυρτώ Δελημιχάλη

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή

Είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική συνεισφορά.

Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση στο 6944 686991.

Μπαγκλαντές, Χαλκοκονδύλη 35, Αθήνα

Ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 35 άτομα.