Γιάννης Βίτσας: Ακόμη και πίσω από τα μεγαλύτερα σκοτάδια υπάρχει μία χαραμάδα φωτός

Σ’ ένα νοσταλγικό ταξίδι μέσα στο χρόνο μας οδηγεί η πένα του δημοσιογράφου Γιάννη Βίτσα ο οποίος στο βιβλίο του «Η Αντιστάρ» (Εκδόσες Υδροπλάνο), αφηγείται την ζωή της ηθοποιού Κάκιας Κοντοπούλου.

Μιας ασυμβίβαστης -όπως χαρακτηρίζεται- γυναίκας, που εκτός από το θέατρο έπαιξε και σε ταινίες όπως «Η μουσίτσα», «Μια του κλέφτη» και «Ζητείται τίμιος». O Γιάννης Βίτσας μιλάει για την «Αντιστάρ» στο freesunday.gr.

Ποια είναι «Η Αντιστάρ»;

Είναι η Κάκια Κοντοπούλου. Μία πολύ δυναμική γυναίκα που γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄30 στην Κυπαρίσσια Ηλείας. Ο Θεός, το σύμπαν, το πεπρωμένο, της προσέφεραν άπλετα δώρα αλλά και «έπαιξαν» ολοκληρωτικά πολλές φορές με τις αντοχές της. Έζησε δραματικά κατά τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, υπήρξε κομμουνίστρια και φυλακίστηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, ενώ βίωσε οριακές στιγμές κατά τα πρώτα μετεμφυλιακά έτη. Το μιούζικαλ «Τα κόκκινα παπούτσια» των Μάικλ Πάουελ και Έμερικ Πρέσμπεργκερ. που παρακολούθησε το 1948 την έφερε σε επαφή για πρώτη φορά με το μαγικό κόσμο του χορού.
Αισθάνθηκε τόσο μεγάλη συναισθηματική λύτρωση που σχεδόν απευθείας αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα χορού στην ξακουστή σχολή του Μωριάνωφ με μόνο σύμμαχο τον πατέρα της, ο οποίος αγκάλιασε το όνειρό της. Το 1952 μέσα από μία τυχαία συγκυρία έδωσε εξετάσεις στο Μουσούρη. Την εξέτασε η Μαρίκα Κοτοπούλη και παρά τη λεκτική προστριβή που είχαν, την πέρασε δεύτερη ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιους. Έτσι ξεκίνησε το πιο γοητευτικό, όπως τονίζει, στη βιογραφία ταξίδι της ζωής της. Τα 14 χρόνια του μουσικού θεάτρου παρέμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη της, παρά το γεγονός πώς τα αμέσως επόμενα της επεφύλαξαν μία σειρά από συγκλονιστικές εμπειρίες και ανατροπές.

Γιατί αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Ως δημοσιογράφος, τα τελευταία είκοσι χρόνια έκανα περισσότερες από 2.500 συνεντεύξεις –πολλές εξ αυτών με σημαντικές προσωπικότητες που το έργο τους υπήρξε αναλλοίωτο στο χρόνο. Ποτέ όμως μία συνέντευξη στα στενά της όρια δε χωρά στο να ξετυλίξει ένας άνθρωπος όλα τα κομμάτια της ζωής του. Έτσι αποφάσισα να συγγράψω μία σειρά βιογραφιών ανθρώπων που η ζωή ή το έργο τους με είχαν για κάποιο λόγο εξιτάρει. Ξεκίνησα με το βιβλίο της Κάκιας Κοντοπούλου, ενώ στους επόμενους μήνες ακολουθεί η βιογραφία του Λέο Λέανδρος, του σημαντικότερου Έλληνα συνθέτη και παραγωγού στο εξωτερικό, ο οποίος πούλησε περισσότερα από 300 εκατομμύρια δίσκους γράφοντας τη δική του χρυσή ιστορία στη μουσική σκηνή της Ευρώπης.

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για την Κάκια Κοντοπούλου;

Ότι υπήρξε μία ολοκληρωτικά αντισυμβατική γυναίκα. Δεν υποτάχθηκε ποτέ στα κοινωνικά πλαίσια της εποχής της.

Γιατί χαρακτηρίζεται αντισυμβατική;

Για πολλούς λόγους… Απεχθάνονταν τη ματαιοδοξία. Περιφρόνησε κάθε είδους έπαρση, αλαζονεία και ναρκισσισμό. Έζησε με τους δικούς της κανόνες. Απέρριψε πολλές επαγγελματικές προτάσεις στρωμένης καριέρας στον κινηματογράφο γιατί δεν συνήγαγαν με τους δικές της ηθικές νόρμες. Ακόμη και το γεγονός πώς μία γυναίκα της δεκαετίας του ΄50 δεν επιθυμούσε συνειδητά να κάνει οικογένεια και παιδιά ήταν εντελώς αντισυμβατικό.

Η σχέση της με τον Αλέκο Δενδρινό πώς προέκυψε;

Την διεκδίκησε με σθένος επί δύο χρόνια. Λάτρεψε την ευφυΐα, τη δοτικότητα, την καλοσύνη του αλλά και το ότι ποτέ δεν επιδείκνυε, δεν κόμπαζε για την οικονομική επιφάνεια της οικογένειας του, που διέθετε οχτώ ιδιωτικά νησιά στο Ιόνιο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πώς απέρριψε και τις τρεις προτάσεις γάμου, που της έκανε. Την παντρεύτηκε καθαρά από τον ευφυή τρόπο που την χειρίστηκε.

Ο ίδιος πάλευε με την κατάθλιψη, τον αλκοολισμό και είχε εμμονή με τον τζόγο. Πώς ήταν η ζωή μαζί του;

Όπως αναφέρει η ίδια «Ο Αλέκος ήταν πάνω απ’ όλα στη ζωή μου. Πίσω από το ποτό ήταν ένας άκακος, ατόφιος, εύσπλαχνος άνθρωπος. Ένας άγγελος. Ένιωθε την απόρριψη του πατέρα του. Ήταν μια βαθιά πληγή που δεν επουλώθηκε ποτέ». Θεωρούσε πώς ήταν αυτοκαταστροφικός και δυστυχισμένος. Ο ίδιος έκανε επί χρόνια ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση, ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή. Νοσηλεύθηκε για κάποιο διάστημα στη Γαλήνη, όταν ακόμη δεν υπήρχαν κέντρα αποτοξίνωσης για το αλκοόλ. Τον αγάπησε βαθιά. Προσπάθησε να τον βοηθήσει με κάθε τρόπο. Στάθηκε ως βράχος δίπλα του σε κομβικές στιγμές. Το επώδυνο τέλος που επέλεξε να δώσει στη ζωή του, η αυτοκτονία του πριν από δεκαπέντε χρόνια, ανέτρεψε όλη τη ζωή της και την βύθισε σε θλίψη.

Κλείνοντας, ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από το βιβλίο;

Ότι ακόμη και πίσω από τα μεγαλύτερα σκοτάδια που βιώνουμε υπάρχει μία χαραμάδα φωτός. Αρκεί μόνο να το αντιληφθούμε.