Παραβρεθήκαμε στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Παρασκευά Καρασούλου «Ιστορίες για να μην λείπεις όσο θα λείπεις… τα σύννεφα της θλίψης», στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή.

Ο κόσμος μυρίζει τριαντάφυλλο,  χρώματα τραγουδούν την προσμονή, την αυταπάρνηση και την άκρα ταπείνωση,  οι εποχές ανάβουν με ένα δάκρυ,  η μοναξιά είναι θλιμμένα μικρά χειρόγραφα που γίνονται ερώτων άστρα,  ενώ το κυπαρίσσι κεντά με σοφία τον ουρανό, χωρίς ποτέ να τον ματώνει. Ο έρωτας είναι λυπημένος όταν ζει χωρίς έρωτα.

Και η θυσία είναι το κρασί που πίνουν οι θεοί και δημιουργούν εκ νέου τον κόσμο.  Ας μην διακινδυνεύσουμε να μιλήσουμε αναλυτικά για την αυταπάρνηση.  Μόνο να, ας διαβάσουμε ετούτο τον ύμνο στην αγάπη του Παρασκευά Καρασούλου  και ας κοιμηθούμε λίγο.

Σας λέω αλήθεια.

Σαν ξημερώσει, δίπλα μας θα ανακαλύψουμε πως μας προσμένει η μέγιστη ανταμοιβή.  Το αληθινό πρόσωπο του Αγαπημένου μας.  Γεννηθήκαμε για την αγάπη.  Όταν αυτή ανεξήγητα απουσιάζει, θυσιάζουμε τον εαυτό μας ζητώντας διεξόδους, εξηγήσεις, ερμηνείες, από μία πανάρχαια σοφία.

Κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος.

Καμία αγάπη δεν είναι ανέξοδη.

Η θυσία αυτού που είμαστε, αντανακλά το άγνωστο πρόσωπο αυτού που θα αποκτήσουμε. Κι αν η θυσία είναι αληθινή, τότε και η επιστροφή του Αγαπημένου θα είναι αναπόφευκτη. Δεν υπάρχει λήθη στην αγάπη.

Ο Παρασκευάς Καρασούλος, ως επιδέξιος υφαντής,  παίρνει την ομορφιά, το χρώμα, το άρωμα, την πίστη και την ελπίδα  και υφαίνει ένα νέο ουρανό αγάπης. Έπειτα ρίχνει μέσα στο γουδί της αιωνιότητας το θρυμματισμένο εγωισμό, τις αναστολές, τους φόβους, τη μοναξιά, την επιθυμία και την αναζήτηση, τα χτυπά καλά και με οδηγό τα χιλιάδες αεικίνητα μάτια της ψυχής, κατασκευάζει το ποτό της ευτυχίας.

Ο Τζελαλεντίν Ρουμί ύμνησε τον Αγαπημένο ως την υπέρτατη αρχή και ως το υπέρτατο της ύπαρξης τέλος. Στις «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΛΕΙΠΕΙΣ ΌΣΟ ΘΑ ΛΕΙΠΕΙΣ… ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ»,

ο συγγραφέας βρίσκει το δρόμο διαποτισμένος από το τραγούδι της υπομονής και της θυσίας, για να μας οδηγήσει έξω από τη μοναξιά, ρεαλιστική ή μη, στο διάφανο και υπέρλαμπρο κόσμο της λύτρωσης.

Η παρουσίαση του βιβλίου του στο Ίδρυμα Γουλανδρή ήταν τόσο καλά κουρδισμένη, όσο ένα ρολόι κατασκευασμένο από τον σπουδαιότερο ωρολογοποιό.

Οι ερμηνείες του Θοδωρή Νικολάου, η καθαρή μουσική του Γκωτιέ Βελισσάρη, και η εξαίρετη απαγγελία του Σταύρου Ζαλμά, αγκάλιασαν το κείμενο με τόση ευλάβεια

και κατάνυξη, που με βεβαιότητα μπορεί να πει κανείς πως ναι, μονάχα έτσι όφειλαν να γίνουν τα πράγματα. Κι έτσι φυσικά έγιναν.

Τέλος η εξαίσια εικονογράφηση του βιβλίου από τον ζωγράφο Χαρίτωνα Μπεκιάρη είναι η τελική πινελιά, η τελική εξήγηση, στο γιατί πρέπει οπωσδήποτε κανείς να προμηθευτεί ετούτο το βιβλίο.