Ασθμαίνοντας και περιμένοντας

Είναι όπως στον κυλιόμενο διάδρομο (χωρίς τα ευεργετικά αποτελέσματα της αεροβικής άσκησης): ιδρώνεις και αγκομαχάς μένοντας στο ίδιο σημείο, τρέχεις αλλά δεν μετακινείσαι, καταπονείσαι χωρίς να αλλάζεις περιβάλλον.

Κινείται πάλι γη και ουρανός για τη διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος, μέχρι και ο Ομπάμα αναλαμβάνει δράση και θα τα πει στη Μέρκελ σε συνάντηση που θα έχουν στις 23 Απριλίου, μία μέρα μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup, που κανείς δεν ξέρει αν θα φέρει νέα για την υπόθεσή μας.

Στην Ουάσινγκτον, στο περιθώριο της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ, γίνονται διαβουλεύσεις για την απομείωση του χρέους και για τον ρόλο του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα. Την ίδια ώρα, στην Αθήνα, επιστρέφουμε στην αγαπημένη ατζέντα της κυβέρνησης «διαφθορά-διαπλοκή» με την έναρξη της συζήτησης στη Βουλή για τα τραπεζικά δάνεια κομμάτων και ΜΜΕ, όπως επίσης και με τη διαβούλευση για την προκήρυξη του ανοιχτού διεθνούς διαγωνισμού για την αδειοδότηση των καναλιών.

Είναι μια επικαιρότητα βολική, αν σκεφτεί κανείς ότι, διαφορετικά, το ενδιαφέρον θα μονοπωλούσαν τα μέτρα 5,4 δισ. που έρχονται, στο νέο κύμα υπερφορολόγησης που θα αποτελειώσει ό,τι έχει απομείνει ως μεσαία τάξη. Και στο βάθος της εικόνας θα διαγραφόταν ο σκοτεινός προσφυγικός ορίζοντας, με την κρυμμένη αλήθεια του μόνιμου εγκλωβισμού πολλών χιλιάδων ανθρώπων σε μια χώρα χωρίς πολιτική ενσωμάτωσης και χωρίς διάθεση να αναγνωρίσει ότι το πρόβλημα δεν είναι πια οι ανεπαρκείς καταυλισμοί αλλά η κοινωνική ένταξη, αφού οι περισσότεροι των 50.000 δεν θα μπορέσουν να φύγουν γι’ αλλού.

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Τα δικαστήρια παραμένουν κλειστά λόγω της πολύμηνης απεργίας των δικηγόρων, οι κινητοποιήσεις είναι διαρκείς, από ταξιτζήδες μέχρι εξεταστές υποψήφιων οδηγών, ενώ στο μεταξύ τα φαρμακεία εγκαταλείπουν το ελεύθερο ωράριο και επιστρέφουν στο status quo ante, επιβεβαιώνοντας ότι καμία μεταρρύθμιση, ούτε η πιο μικρή, δεν γίνεται ανεκτή στον ελληνικό κόσμο, που απεχθάνεται τις αλλαγές ακόμη και μετά από χρεοκοπία.

Υποτίθεται πώς μέσα στην εβδομάδα θα κατατεθούν στη Βουλή τα νομοσχέδια για το φορολογικό και το ασφαλιστικό, γιατί η κυβέρνηση «είναι κυρίαρχη», όπως θυμήθηκε ο ΥΠΟΙΚ Ευ. Τσακαλώτος. Το ΔΝΤ και η Κομισιόν θεωρούν πως πρόκειται για μονομερή ενέργεια αλλά η κυβέρνηση διαφωνεί και δηλώνει ανοιχτή σε αλλαγές κατόπιν συνεννόησης με τους θεσμούς μέχρι την ψήφισή τους, που δεν έχει ακόμη καθοριστεί ημερολογιακά. Με άλλα λόγια, η πρωτοβουλία ανελήφθη όχι με σκοπό τη ρήξη αλλά την επιτάχυνση της συμφωνίας.

Στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν πως το πρόβλημα βρίσκεται στη στάση του ΔΝΤ και πιστεύουν ότι με πολιτική απόφαση ο συμβιβασμός μπορεί να προκύψει αβίαστα. Κάπως έτσι, ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Γάλλο Πρόεδρο Ολάντ και τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς διεκδικώντας στήριξη και διαφημίζοντας τη συγκατάθεσή τους για ένα γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης. Όμως γιατί δεν κλείνει η αξιολόγηση; Φταίει μόνο η ιδεοληψία του ΔΝΤ ή μήπως, για μια ακόμη φορά, δεν βγαίνουν τα νούμερα;

Όπως έχουν έρθει τα πράγματα, το πιθανότερο είναι να βρεθεί, τελικά, μια μεσοβέζικη λύση, ώστε να αποφευχθεί ένα ελληνικό ατύχημα και να μετατεθούν γι’ αργότερα τα σπουδαία (απομείωση χρέους στη βάση νέου μνημονίου διαρκείας που θα ονομαστεί κάπως αλλιώς).

Η κυβέρνηση αισιοδοξεί ότι με το κλείσιμο της αξιολόγησης, όσο προσχηματικό και αν είναι, θα αλλάξει το οικονομικό κλίμα και θα κερδηθεί πολιτικός χρόνος, ειδικά μετά την πραγματοποίηση ανασχηματισμού με χαρακτηριστικά διεύρυνσης προς το κέντρο. Αντίθετα, στην αντιπολίτευση πιστεύουν ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, με την έννοια ότι τα μέτρα δεν πρόκειται να αποδώσουν και το φθινόπωρο θα βρισκόμαστε ξανά μπροστά στο ίδιο αδιέξοδο με χειρότερους όρους, γιατί θα έχει πια γίνει το βρετανικό δημοψήφισμα και θα έχει αποκρυσταλλωθεί η κατάσταση σε σχέση με το προσφυγικό.

Από το επιτελείο του πρωθυπουργού εκπέμπεται σταθερά το μήνυμα ότι πρόθεση είναι η συνεννόηση με τους εταίρους και δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Αλλά η καθυστέρηση δημιουργεί από μόνη της διαλυτική δυναμική, ενώ αν χαθεί και ο Μάιος, μετά θα φτάσουμε στον Ιούλιο χωρίς να το καταλάβουμε, αφού θα γίνει διακοπή διαπραγματεύσεων την περίοδο πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα.

Η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ ολοκληρώθηκε, παρόλο που δεν τη θέλει ο αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας Θ. Δρίτσας, ενώ ο αν. υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ν. Τόσκας πιστεύει ότι οι σημερινοί δαρμένοι πρόσφυγες (από την αστυνομία της ΠΓΔΜ) είναι οι αυριανοί τζιχαντιστές και ότι οι Ελληνες αισθάνονται το προσφυγικό μόνο λόγω των καναλιών, που δείχνουν πλάνα από την Ειδομένη, το Ελληνικό και τον Πειραιά.

Ο ΥΦΥΠΕΞ Δ. Μάρδας είχε μόλις αναγγείλει ότι τα capital controls δεν έχουν επιπτώσεις στη λειτουργία της οικονομίας όταν έγινε γνωστό το λουκέτο της Ηλεκτρονικής, που οδηγεί στην ανεργία 450 ανθρώπους, με την εργοδοσία να αποδίδει ευθύνες στους κεφαλαιακούς ελέγχους. Ο θεωρητικός των «Σύρων επενδυτών» και του «θερινού Νταβός» έχασε κάποιο μέρος της δημοσιότητας που του αναλογούσε λόγω του μπασίματος Πολάκη. Ο αν. υπουργός Υγείας, καταγγέλλοντας «βοθροκάναλα» και ξεσπώντας ότι θα έπρεπε «να είχε χώσει τρία μέτρα κάτω από τη γη» δημοσιογράφο που τον είχε αποκαλέσει «σκυλί», έγινε ξαφνικά πρωταγωνιστής της ελληνικής πολιτικής παρωδίας, που χαρακτηρίζεται –μεταξύ άλλων– από την ασυγκράτητη πτώση της ποιότητας του κοινοβουλευτισμού και του δημόσιου διαλόγου.

Στο μεταξύ, βουλευτές της συμπολίτευσης αρχίζουν το γνωστό ποίημα, ότι δεν θα παραβιάσουν τις κόκκινες γραμμές τους, χωρίς όμως να μας λένε ποιες είναι αυτές οι κόκκινες γραμμές, συντηρώντας έτσι το σασπένς ρουτίνας πριν από κάθε κρίσιμη ψηφοφορία. Επομένως, σε σχέση με την πολιτική διαχείριση των νέων μέτρων, είμαστε εκεί που ήμασταν, πιθανότατα οι 153 ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα σηκώσουν το βάρος, αλλά εκπλήξεις δεν αποκλείονται, ανάλογα με την ατμόσφαιρα των ημερών εκείνων.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν γρήγορη φθορά της κυβέρνησης πριν καν εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα, μόνο με τη συζήτηση γύρω από αυτά, ενώ η ΝΔ χαίρεται, παρόλο που δεν ανεβαίνει, απλώς καρπώνεται την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και να ’χει, η αξιωματική αντιπολίτευση ζητά εκλογές και αυτό συσπειρώνει το κομματικό της ακροατήριο, ενώ η πόλωση είναι προεκλογικού χαρακτήρα, όπως και η μεγάλη κινητικότητα σε όλο το πολιτικό φάσμα, μέχρι που γεννήθηκε το κόμμα της Ζωής (Πλεύση Ελευθερίας).