Σημείο μηδέν για το δημόσιο σύστημα υγείας

Με τα δημόσια νοσοκομεία να βρίσκονται στο κόκκινο και να ξεμένουν πλέον ακόμα και από τα πιο βασικά υγειονομικά υλικά (βαμβάκι, γάζες, σύριγγες) και τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό να φορτώνει το κόστος της διαχείρισης των πολύπαθων πρωτοβάθμιων δομών υγείας στους (χρεοκοπημένους) δήμους, ο πόλεμος που ξέσπασε ανάμεσα στην ιατρική κοινότητα και την Αριστοτέλους ήταν αναμενόμενος.

Με τη φαρμακοβιομηχανία να στενάζει κάτω από το βάρος του (αυξανόμενου με γεωμετρική πρόοδο) clawback, τον κίνδυνο να παρουσιαστούν ελλείψεις σε ζωτικά φάρμακα να γίνεται ολοένα πιο ορατός και τους συλλόγους ασθενών να κάνουν –μάταια– αγωνιώδεις εκκλήσεις, ολόκληρο το οικοδόμημα της δημόσιας υγείας κλυδωνίζεται.

Με την κατά κεφαλήν φαρμακευτική δαπάνη να έχει κατρακυλήσει στα 183 ευρώ, όταν ο μέσος όρος της Ευρώπης των 28 κρατών-μελών βρίσκεται στα 265 ευρώ, αντιλαμβάνεται κανείς πως τα πράγματα για τους ασθενείς είναι περισσότερο από δύσκολα.

Η φαρμακευτική νοσοκομειακή δαπάνη για το τρέχον έτος έχει ανώτερο όριο από το τρίτο μνημόνιο τα 570 εκατ. ευρώ, όταν οι πραγματικές ανάγκες φτάνουν τα 740 εκατ. ευρώ, αφού τα δημόσια νοσοκομεία έκρυβαν κάτω από το χαλί μια δαπάνη ύψους 250 εκατ. ευρώ, που αντιστοιχεί στα φάρμακα για τα οποία έμπαινε η σφραγίδα «στερείται» και στη συνέχεια οι ασθενείς τα αναζητούσαν στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ.

Η κατάρρευση των δομών της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και η αδυναμία των πολιτών να επισκεφθούν ιδιωτικά ιατρεία οδηγούν ολοένα περισσότερους πολίτες στα νοσοκομεία, εκτοξεύοντας στα ύψη το κόστος της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας περίθαλψης. Στα χρόνια της κρίσης πολλές φορές ειπώθηκε –και γράφτηκε– ότι η δημόσια υγεία κινδυνεύει. Αυτή τη φορά δεν είναι υπερβολή να μιλήσει κανείς για κατάρρευση, όταν καρκινοπαθείς καταγγέλλουν ότι περιμένουν μέχρι και έξι μήνες για να κάνουν ακτινοθεραπεία στα δημόσια νοσοκομεία, χάνοντας στο μεταξύ κάθε ελπίδα να βγουν νικητές από τη μάχη με τον καρκίνο.

Είναι πλέον σαφές ότι με ευχολόγια και την ηγεσία της Αριστοτέλους να αρνείται να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου με τους άλλους εμπλεκόμενους φορείς –δηλώνοντας μη διαθέσιμη λόγω αλλεπάλληλων συσκέψεων (!)– σοβαρή πολιτική υγείας δεν μπορεί να υπάρξει και η δημόσια δωρεάν υγεία γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης.