Η Amy Winehouse θα είχε σήμερα γενέθλια
Λίγα χρόνια πριν πεθάνει η Amy Winehouse υπήρχε η ιστοσελίδα www.whenwillamywinehousedie.com/, ένα μακάβριο σάιτ όπου οι χρήστες πιθανολογούσαν πώς θα πεθάνει η βρετανίδα τραγουδίστρια.
Ο Μάρκο Περέγκο, αναγνωρισμένος εικαστικός, είχε δημιουργήσει ένα γλυπτό από απεικόνιζε την Amy νεκρή σε μια λίμνη αίματος, με μια τρύπα από σφαίρα στο κεφάλι και ένα μήλο στο πλάι της, με τίτλο «Ο καλός ροκ σταρ είναι ο νεκρός ροκ σταρ».
Τους τελευταίους μήνες της ζωής της η οστεώδης φιγούρα της, το απλανές βλέμμα, η ανικανότητά της ακόμα και να θυμηθεί στίχους που η ίδια έχει γράψει προδίκαζαν την μοιραία κατάληξη της Amy Winehouse. Σε μια κοινωνία που παράγει μόνο πεντακάθαρα είδωλα -και θεωρεί τη Lady Gaga επαναστάτρια- η Amy Winehouse, όπως και η φωνή της, ήταν αναχρονιστική.
Η αφιονισμένη δεκαετία του ’60 γέννησε το «sex, drugs & rock ‘n’ roll» μια εποχή που οι πειραματισμοί στην τέχνη, την επιστήμη, την τεχνολογία και την πολιτική προειδοποιούσαν για το τέλος της αθωότητας. Όσοι «έζησαν γρήγορα και πέθαναν νέοι», από τον Jimi Hendrix και την Janis Joplin μέχρι τον Sid Vicious, τον Kurt Cobain και τον Παύλο Σιδηρόπουλο, μυθοποιήθηκαν, δικαίως ή αδίκως, χωρίς να ζήσουν υπό το βάρος της ασφυκτικής παρακολούθησης των μόνιμα διψασμένων media.
Οι εποχές άλλαξαν και το star system δεν είχε ανάγκη από αυτοκαταστροφικούς ήρωες, μόνο από ιστορίες επιτυχίας. Αστραφτερά χαμόγελα, αγαλματένια σώματα, συναυλίες που να θυμίζουν τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, φιλανθρωπικό έργο, πολιτικά, παραμυθένιους έρωτες και βελούδινα διαζύγια. Σταρ-ρομπότ απόλυτα υπάκουοι στο σύστημα, ακούραστοι πρεσβευτές μιας ζωής κατασκευασμένης που προμοτάρεται στα εξώφυλλα των περιοδικών. Καλλιτέχνες που πουλάνε την προσωπική τους ζωή και όχι τους δίσκους τους. Performers και όχι τραγουδιστές. Η εικόνα αντικατέστησε τους στίχους και το videoclip τη μουσική.
Η Amy Winehouse έμοιαζε να μην έχει ανάγκη τίποτε απ’ όλα αυτά. Ανόθευτο ταλέντο, πρωτογενές υλικό, γνήσια εικόνα που πρόδιδε προσωπικότητα. Δεν βγήκε από κανέναν μουσικό σωλήνα, δεν υπήρξε το πνευματικό παιδί κάποιου δαιμόνιου παραγωγού, αλλά έρμαιο του εαυτού της. Τα μεθύσια, τα ξενύχτια, οι δημόσιοι τσακωμοί με τον πατέρα και το σύζυγό της, το επεισοδιακό της ειδύλλιο με το κακό παιδί της βρετανικής σκηνής Pete Doherty, απασχόλησαν όσο και το δαιμόνια υπέροχο «Back to Black». Όσοι βρέθηκαν γύρω της, ανήσυχοι μη χάσουν την κότα που κάνει το χρυσό αυγό, την υπέβαλαν σε αποτοξινώσεις-εξπρές, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, και ειδικά όσων έχουν έρθει σε επαφή με τον εφιάλτη των εξαρτήσεων, παρουσιάζοντας τις κλινικές αποτοξίνωσης ως τα νέα σπα.
Λίγο πριν ξεκινήσει την τελευταία της ευρωπαϊκή περιοδεία το 2011 –που περιλάμβανε και την Αθήνα– ο εκπρόσωπός Τύπου της κυκλοφόρησε την εξής εμετική δήλωση: «Την Πέμπτη 2 Ιουνίου η Amy Winehouse βγήκε από την κλινική Priory του Λονδίνου, όπου είχε εισαχθεί πριν από λίγες μέρες για να αξιολογηθεί η πορεία της τριετούς αποτοξίνωσής της». Ποιος άραγε δεν γέλασε όταν διάβασε για την τριετή αποτοξίνωση; Από το 2006, χρονιά κυκλοφορίας του «Back to Black» και της τελευταίας της αξιοπρεπούς συναυλίας στο roxy, στη Sunset Boulevard του Χόλιγουντ, η Amy εγκλωβίστηκε σε ένα σύστημα που πως είπε ο Μάρκο Περέγκο αντιμετωπίζει τους ροκ σταρ «σα ζώα που θυσιάζονται στην κοινωνία».
Και όχι δεν ήταν ο θάνατος της που της χάρισε μια θέση στο πάνθεο των αθανάτων αλλά εκείνη η φωνή.
