Είδαμε «Η συνάντηση με το μεγάλο κανάλι» στον Ελληνικό Κόσμο

Μια παράσταση- περιοδεία όπερας, χορού και  θεατρικού από το Θέατρο Όπερας και Χορού του Χανκγτζού, υπό την σκηνοθεσία του Cui Wei, η προετοιμασία της οποίας διάρκεσε τρία χρόνια, έχει πραγματοποιήσει 131 πραστάσεις, έχει ταξιδέψει 90.000 χιλιάδες χιλιόμετρα και έχει συναντήσει 150.000 θεατές, με στελέχωση τόσο απ’ το εσωτερικό της Κίνας, όσο και απ’ το εξωτερικό… παρακολουθήσαμε μαγεμένοι.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ- ΤΟ ΕΡΓΟ

Το έργο αυτό αποτελεί μια προσπάθεια διάδοσης της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κίνας, που συνδυάζει με τρόπο καινοτόμο, το μοντερνισμό με την λαϊκή παράδοση,                             το θέατρο, με την οπερετική μουσική και τον χορό για να γεφυρώσει … να κεντήσει με επιδεξιότητα υψηλής ραπτικής το παρελθόν, το παρόν …με το μέλλον.

Τα δύο κύρια συστατικά της παράστασης, οι πυροδοτικοί μηχανισμοί της, είναι ένας καλλιτέχνης, αυτός που δημιουργεί το έργο «Η Γνωριμία με το Μεγάλο Κανάλι», που μέσα από τη ζωή του παρακολουθούμε την ίδρυση, την πορεία, την εξέλιξη, την άνθιση, την εγκατάλειψη και την αναγέννησή του Μεγάλου Καναλιού και συμβολίζει το παρόν, ενώ η ηρωίδα που είναι «μια σταγόνα νερό», συμβολίζει το παρελθόν του.

Ο δρόμος του παρελθόντος, μας καταδεικνύει την οικονομία, τον πολιτισμό και την εφαρμοσμένη πολιτική απέναντι στο κανάλι, ενώ η γνωριμία, το δέσιμο ,ο έρωτας και τελικά ο χωρισμός των πρωταγωνιστών, παρουσιάζει την αλληλεξάρτηση ανθρώπου και φύσης, μα και την σημασία για την προάσπιση και την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς του κάθε τόπου.

ΣΧΟΛΙΑ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Υπάρχουν άπειρες κατηγοριοποιήσεις σχετικά με την παρακολούθηση ενός θεάματος.         Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, με τον μακροβιότατο πολιτισμό της και το απίστευτο ανθρώπινο δυναμικό της. μετέτρεψε το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού σε φορέα ενός ενδύματος , τόσο λαμπερού και ιστορικού… που η μόνη λέξη που θα μπορούσε για αυτό να χρησιμοποιηθεί είναι «Υπερθέαμα».

Έχοντας ο σκηνοθέτης Cui Wei στην διάθεσή του ένα επιτελείο δεκάδων εξαίρετων ηθοποιών και χορευτών , κατάφερε να μας μεταφέρει έξω από τον δικό μας προσωπικό τόπο και χρόνο, σε μια χώρα και μια πορεία, που σε τίποτα δεν μοιάζει με την δική μας… μα και τόσα πολλά κοινά τελικά έχει, μιας και η οπτικοποίηση  της παράστασης πέρα από τις πολιτιστικές της προεκτάσεις, δίνει και ένα μήνυμα προς όλους σημαντικό. Αυτό της διάσωσης και της προώθησης της πολιτιστικής του κάθε τόπου κληρονομιάς, της σπουδαιότητάς του, μα και του αγώνα για γνωστοποίηση της σημασίας αυτού, σε ολάκερο τον πλανήτη.

Στροβιλιζόμενοι μες στο χρώμα και την απίστευτη μουσική, (άλλοτε επική και άλλοτε τρυφερή), μεταφερθήκαμε στα σοκάκια και τους δρόμους της Κίνας σε περιόδους εορτών, να παρατηρούμε θαμπωμένοι τις απίστευτες ενδυμασίες, με τα ευφάνταστα αραχνοΰφαντα πέπλα, που με κινήσεις αέρινες και ιριδισμούς απροσμέτρητης ομορφιάς, μας έκαναν να πιστέψουμε στο θαύμα.

Η απόλυτη επιδεξιότητα όχι μόνο των πρωτοχορευτών μα και ολόκληρου του θιάσου σε συγκερασμό με την εξαίρετη μουσική του Klaus Buddle…μας άφησαν να στροβιλιζόμαστε ανάμεσά τους, νιώθοντας, όπως αυτοί μας υπέδειξαν με τα λαστιχένια επιδέξια κορμιά τους πως το ακατόρθωτο… είναι κατορθωτό.

Εκφραστικότητα, πάθος, χαμόγελο, δεξιοτεχνία, χρώμα, φως… όπως αυτό αντανακλάται σε μια «σταγόνα βροχής» διδάσκοντας… είναι μερικές μόνον από τις λέξεις που εκφράζουν την παράσταση.

Η μόνη παρατήρηση, που πραγματικά μας έκανε να ψάχνουμε τριγύρω… «για εξηγήσεις», ήταν η απουσία υπέρτιτλων μιας και το θέαμα δεν ήταν μονάχα μουσικοχορευτικό, μα εμπεριείχε και  το στοιχείο το θεατρικό, δηλαδή το ερμηνευτικό.

Φυσικά γνωρίζαμε, έχοντας μελετήσει το κείμενο τα τεκταινόμενα κι έτσι η απουσία των υπέρτιτλων μαλάκωνε, μα παρ’ όλα αυτά… μας έμεινε ένα ελαφρύ «γιατί», κατά το τέλος της παράστασης.

Κατά τα άλλα ένα υπέροχο και άριστα στημένο υπερθέαμα.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:

Όπερα και Χοροθέατρο της Χανγκτσόου

 Στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».