Κέλλυ Νικηφόρου - Ιωάννα Αγγελάκη: Ο καλλιτέχνης είναι ένας αναπαυτικά δυστυχισμένος άνθρωπος

07.10.2019
Πολιτισμός

Για πρώτη φορά ανεβαίνει στη σκηνή, του θεάτρου ΜΠΙΠ, στην Κυψέλη, το αφηγηματικό κείμενο του Θανάση Τριαρίδη «Το κόψε-κόψε» ή «Όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται».

Ο ηθοποιός Παναγιώτης Γεωργούλας στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο γοητεύεται από το ρηξικέλευθο κείμενο του Τριαρίδη και δημιουργεί, μια παράσταση διαδραστική, με επιρροές από τη multimedia εποχή, βάζοντας στο επίκεντρο τον καταγγελτικό λόγο του συγγραφέα, μέσα από την ερμηνευτική ματιά, δύο νέων και ταλαντούχων ηθοποιών: της Ιωάννας Αγγελάκη και της Κέλλυς Νικηφόρου.

Οι δύο ηθοποιοί, μίλησαν στο freesunday.gr.

Τι σας γοήτευσε στο κείμενο του Θανάση Τριαρίδη;

Κέλλυ Νικηφόρου: Πέραν του ότι ο Θανάσης Τριαρίδης είναι ένας ξεχωριστός συγγραφέας σε επίπεδο δραματουργικής παραγωγής, διαβάζοντας το «Κόψε – Κόψε», διαισθάνθηκα ότι κάτι βαθύ και μακρόπνοο προοικονομείται σε αυτό το κείμενο εξαιτίας βέβαια και της δικής μου σύνδεσης για ό,τι μπορεί να σήμαινε και για εμένα προσωπικά. Το κείμενο έρχεται σε ρήξη με κυρίαρχα στερεότυπα και εναντιώνεται σε νόμους που συντηρούν τη βιτρίνα μιας απατηλής κανονικότητας. Βουτώντας λοιπόν στο έργο, μου δόθηκε ένα κλειδί. Με βοήθησε να κάνω και δικές μου προσωπικές αναγωγές καταπραΰνοντας ένα στοιχειώδες βάσανό μου: το ότι δεν είμαστε πια πολίτες αλλά ένα άθροισμα ιδιωτών.

Ιωάννα Αγγελάκη: Η ειρωνεία, η ωμότητα, το ότι παίζει με τα όρια, το ότι είναι ακραίο.

Το έργο δεν είναι θεατρικό. Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε;

Κ.Ν.Η μετατροπή του συγκεκριμένου αφηγήματος σε θεατρικό έργο, όπου εν είδη αναλογίου θα πρέπει να δανειστούν οι φωνές μας στο κείμενο, ώστε να αναδειχθεί η ζωντάνια και η ιδιαιτερότητα αυτής της γραφής του Τριαρίδη, είναι μια επίπονη διαδικασία. Όμως το γεγονός του ότι η ενέργεια της παράστασης εκτονώνεται σε δύο σώματα, οδηγεί το έργο σε άλλο ερμηνευτικό βάθος. Από αυτή την άποψη δημιουργείται μια υπέρτατη ευθύνη αλλά και μια βαθύτατη ανάγκη να ακούμε η μια την άλλη ισορροπώντας μεταξύ της κειμενικής και της σκηνικής κατάστασης, ώστε το κείμενο να αποκτήσει τον χωρικό του σκελετό.

Ι.Α. Το έργο από τη στιγμή που έχει κάτι που σε αφορά και θες να το επικοινωνήσεις θα βρεις τρόπους για να το κάνεις. Η θεατρική διαδικασία είναι ανοιχτή δεν υπάρχει νόμος που να υπαγορεύει ότι μόνο αμιγώς θεατρικά έργα πρέπει να ανεβαίνουν. Το στοίχημα είναι να είναι κατανοητό και να μη χαθεί το περιεχόμενό του.

Το «Κόψε-Κόψε» μας συστήνει και ένα νέο σκηνοθέτη, τον Παναγιώτη Γεωργούλα. Πώς είναι η συνεργασία σας;

Κ.Ν. Με γοητεύει πολύ το βλέμμα του πάνω στο κείμενο το οποίο μας τοποθετεί μέσα σε ένα νοσηρό σουρεαλιστικό σύμπαν με στοιχεία νουάρ που θα μπορούσε κανείς να πει ότι βρισκόμαστε μέσα σε πίνακα του Φράνσις Μπέικον. Επίσης, είμαστε όλοι πολύ ανοιχτοί στην πρόβα και κινούμαστε σε περιοχές που δεν κυριαρχούν στερεότυπα και βεβαιότητες. Μας έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπορούμε να εκτεθούμε ψυχικά χωρίς ενδοιασμούς. Άλλωστε, όπως έχει πει και ο Μπουνιουέλ: «Ευτυχώς, κάπου ανάμεσα στο τυχαίο και το μυστηριώδες βρίσκεται η φαντασία, το μόνο πράγμα που προστατεύει την ελευθερία μας, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσπαθούν συνέχεια να την περιορίσουν ή να την αφανίσουν ολοσχερώς».

Ι.Α. Ο Παναγιώτης είναι ένας πολύ ανοιχτός άνθρωπος που με έχει κάνει να νιώσω ασφάλεια από την πρώτη στιγμή. Σαν σκηνοθέτης σου δίνει απόλυτη ελευθερία να φέρεις πράγματα και έχει την ικανότητα να πάρει από αυτό που βλέπει και να σε οδηγήσει σωστά. Έχει πολλές ιδέες και όρεξη για αυτό που κάνει και αυτό δίνει πολύ στη διαδικασία.

Αγαπημένη σας φράση από το κείμενο;

Κ.Ν. «Είναι τρομερή η κόψη του σπαθιού σου, μα πόσο τρομερότερη η δική μου συναίνεση;».

Ι.Α. «Δεν θα περπατήσεις ποτέ μόνος σου φίλε, δεν θα περπατήσεις ποτέ δίχως τον τρόμο σου».

Πώς είναι να είσαι νέος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2019;

Κ.Ν.Ο καλλιτέχνης είναι ένας αναπαυτικά δυστυχισμένος άνθρωπος. Αν αγαπάς αληθινά την τέχνη σου, δεν μπορείς παρά να είσαι ταπεινός απέναντί της. Αναγνωρίζεις ότι είσαι πολύ μικρός απέναντι στις απέραντες δυνατότητές της. Η διαδικασία της υποκριτικής είναι αρκετά επώδυνη. Σε ταρακουνά. Σε αναστατώνει. Αυτό είναι ένα θέμα διαχρονικό για τον καλλιτέχνη.

Ι.Α. Το 2019 κατά τη γνώμη μου είναι δύσκολο να είσαι το οτιδήποτε. Αντιθέτως το να είσαι καλλιτέχνης ήταν πάντα δύσκολο. Παλιότερα το να είσαι ηθοποιός ισοδυναμούσε με το ότι δε θα έχεις επαγγελματική αποκατάσταση. Πλέον αυτό μπορεί να ισχύει στα περισσότερα επαγγέλματα.

Πώς ονειρεύεστε τον εαυτό σας σε καλλιτεχνικό επίπεδο σε 10 χρόνια;Ποιοι είναι οι στόχοι σας;

Κ.Ν.Η ενσυναίσθηση, είναι η τέχνη του να ζεις το τώρα και να βιώνεις τη ζωή στο έπακρο. Δεν είναι ο στόχος. Γιατί οι στόχοι ανήκουν στο μέλλον.

Ι.Α. Θα ήθελα αρχικά το θέατρο να είναι η δουλειά από την οποία θα ζω, κάτι που ελπίζω να γίνει πιο άμεσα. Από κει και έπειτα δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο στόχο, θέλω να δουλεύω, να εξελίσσομαι και να μου δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ με κείμενα και ρόλους που αγαπώ.

Μετά το τέλος κάποιων παραστάσεων θα ακολουθεί κουβέντα με τον συγγραφέα, Θανάση Τριαρίδη και εκλεκτούς καλεσμένους πάνω σε διάφορες θεματικές, μ’ αφορμή το έργο.

Παραστάσεις: