ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΙΤΛΟΙ (Κάπα Εκδοτική)

Πώς άραγε μπορείς να «κρατήσεις» ζεστό ένα παιδί, στον μαγικό κόσμο του Παναθηναϊκού, σε τόσο δύσκολες εποχές; Πώς μπορείς να τον μπολιάσεις με το μικρόβιο του Τριφυλλιού, όταν τα περισσότερα τμήματα παραπέουν ή διαλύονται; Πώς θα πείσεις ένα πιτσιρίκι να ακολουθήσει και να υπηρετήσει την Παναθηναϊκή Ιδέα, την ώρα που οι «αλλόθρησκοι» κατακτούν τίτλους σε όλα τα σπορ; Η απάντηση με μία λέξη: ιστορία. Και μάλιστα, η ιστορία των..χιλιάδων τίτλων του Παναθηναϊκού σε όλα τα αθλήματα.

Μας μίλησε ο Αριστοτέλης Μπενόγλου, ένας από τους έξι ερευνητές-συγγραφείς και έχει μεγάλο ενδιαφέρον η περιγραφή του.

«Με τους υπόλοιπους συντελεστές του «Και Χιλιάδες Τίτλοι» (εδώ πρέπει να τονίσω πως εκτός από τους έξι συγγραφείς κι ερευνητές υπήρξαν δεκάδες άλλοι φίλοι με βοηθητικό ρόλο, η παρουσία των οποίων ήταν καταλυτική) δεν μπήκαμε ποτέ στη λογική της σύγκρισης με άλλα σωματεία, αν και το αρχείο μας επιτρέπει τέτοιου είδους συγκρίσεις. Μας ενδιέφερε μόνο να ανακαλύψουμε ΟΛΟΥΣ τους τίτλους του Παναθηναϊκού ως παρακαταθήκη στην Ιστορία μας κι ως υποχρέωση στον σύλλογο που μας έχει προσφέρει τόσες μεγάλες χαρές. Κι όταν λέμε ΟΛΟΥΣ εννοούμε ΟΛΟΥΣ. Ανεξαρτήτως βαρύτητας, ηλικιακής κατηγορίας, αθλήματος.

Υπήρξαν αθλήματα που μας δυσκόλεψαν απίστευτα λόγω πολυπλοκότητας διοργανώσεων, παράξενης και διαρκώς διαφοροποιούμενης βαθμολόγησης κι ελλιπούς αρχείου όπως η ποδηλασία, το σκάκι, η ξιφασκία κ.α. Υπήρξαν τίτλοι που μας ταλαιπώρησαν αφάνταστα και για να τους βρούμε εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο πηγαίνοντας στα πιο απίστευτα σημεία. Το ακόμα πιο δύσκολο από την ανακάλυψη ενός κερδισμένου τίτλου ήσσονος σημασίας ήταν η διασταύρωση του από δύο ή και παραπάνω πηγές. Εκεί ήμασταν αρκετά αυστηροί. Δεν διστάσαμε μάλιστα να αφαιρέσουμε ακόμα και τίτλους που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένοι ως «πράσινοι», σε σημείο παρεξηγήσεως. Φυσικά με την Ιστορία πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Το ψέμα άλλωστε έχει κοντά ποδάρια.

Υπήρξε όμως ένας τίτλος που πραγματικά μας «έβγαλε την ψυχή», μας έφτασε στα όρια μας, μας ταλαιπώρησε απίστευτα. Μέχρι που πολλές φορές σκεφτήκαμε να βάλουμε ένα ερωτηματικό και να τελειώνουμε. Άλλωστε δεν ήταν και κανένα πρωτάθλημα Ελλάδας σε δημοφιλές σπορ. Ένας τοπικός τίτλος ήταν, ανωμάλου δρόμου. Συγκεκριμένα, το πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου Αθήνας 1987. Ήταν η μόνη διοργάνωση που μας έλειπε για να κλείσουμε τη λίστα όλων των διοργανώσεων ανωμάλου δρόμου στην Ελλάδα.
Σ΄ένα πλημμυρισμένο υπόγειο κοντά στον Άγιο Σώστη βρισκόταν η αποθήκη με το αρχείο του Σ.Ε.Γ.Α.Σ. Το οποίο ήταν ελλιπές, μέρος του άλλωστε είχε χαθεί προ αμνημονεύτων ετών σε κάποια μετακόμιση του Συνδέσμου. Μαζί με τους Οικονόμου και Αλαφάκη πήραμε τα κατάλληλα σύνεργα (μάσκες, γάντια, φακός), οπλιστήκαμε με ανοσία στη σιχασιά (κατσαρίδες σε κατάσταση αποσύνθεσης, ποντικοκούραδα κι ένας διάχυτος φόβος πως από κάπου θα πεταχτεί κάποιο γκρέμλιν με ερυθρόλευκη αμφίεση ή κάποιο αρχαίο ξωτικό με την μορφή του Τάκη Τσουκαλά) και ξεκινήσαμε την έρευνα. Και να σου το 1989, να σου το 1988, να σου το 1991, να σου το 1986! Ωπ! Να και το 1987! Θρίαμβος!
Τελείωσε η ταλαιπωρία μας, ουφ..».