Υφυπουργός με προϋπολογισμό 20 εκατ. ευρώ

Πρόκειται για προϋπολογισμό πολύ μικρότερο και από του μικρότερου δήμου της χώρας. Ευτυχώς, δημοσιότητα μπορεί να υπάρξει και χωρίς υπουργικό προϋπολογισμό.

«Δυστυχώς, το φαινόμενο Ζουράρη δείχνει, μαζί με την κρίση στο υπουργείο Πολιτισμού, ότι υπάρχει ευρύτερο πρόβλημα». Η δήλωση αυτή του Αντώνη Λιάκου, προέδρου της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, στις 30 Νοεμβρίου 2016, ήταν το σχόλιό του για την ανακοίνωση, την προηγούμενη μέρα, σε σχέση με τις αρμοδιότητες του νέου υφυπουργού Παιδείας.

Ήταν μια δήλωση που θα μπορούσε να γίνει κατανοητή αν ο κ. Ζουράρις είχε αρμοδιότητες. Αλλά η Ελλάδα της λιτότητας διατηρεί για τον εαυτό της την πολυτέλεια να έχει μια θέση υφυπουργού για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό και τις βιβλιοθήκες.

Δεν πρόκειται για θέση η οποία θεσπίστηκε ειδικά για τον κ. Ζουράρι, καθώς τις ίδιες ακριβώς αρμοδιότητες είχε και ο προκάτοχός του, πρώην πρύτανης του ΕΚΠΑ, Θεοδόσης Πελεγρίνης.

Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2016, το κονδύλι για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό ήταν 9,1 εκατ. ευρώ, έναντι 12,4 εκατ. ευρώ το 2015, ενώ για τις βιβλιοθήκες και τα ιστορικά αρχεία προβλέφθηκαν 10,2 εκατ. ευρώ, έναντι 12,5 εκατ. ευρώ την προηγούμενη χρονιά.

Βεβαίως ο ίδιος ο κ. Ζουράρις, λίγες ημέρες πριν, είχε εκφράσει ενθουσιασμό για το ότι στην αρμοδιότητά του θα έχει «όλα τα ελληνικά σχολεία που βρίσκονται στον πλανήτη Γη», αλλά και το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη.

Η ενασχόληση του κ. Ζουράρι με την πολιτική, από τον Ιανουάριο του 2015, ήταν η τέταρτη απόπειρά του, χωρίς να λογίζεται η νεανική ένταξή του στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Είχε προηγηθεί η υποψηφιότητά του με το ΚΚΕ στην Α΄ Θεσσαλονίκης το έτος 2000, όπου πήρε τη δεύτερη θέση σε σταυρούς με μια σημαντική άνοδο σε ψήφους, η οποία όμως δεν έφερε τη δεύτερη έδρα. Τότε είχε απαιτήσει από το κόμμα να τον κάνει βουλευτή με παραίτηση του εκλεγέντος, εκείνοι δεν δέχτηκαν και εκείνος τους έκλεισε την πόρτα και έφυγε.

Η δεύτερη απόπειρα ήταν δύο χρόνια αργότερα, όταν διεκδίκησε τη Νομαρχία Λασιθίου, με τη διακριτική υποστήριξη της ΝΔ, και πήρε 35,7%, χάνοντας από τον πρώτο γύρο από τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, αλλά παίρνοντας περίπου 1.000 επιπλέον ψήφους απ’ όσες είχε πάρει το κόμμα στις εθνικές εκλογές το 2000. Είχε προηγηθεί η προσπάθεια να μείνει ανεξάρτητος δήμος το Βραχάσι, η οποία δικαιώθηκε δύο χρόνια αργότερα, από την κυβέρνηση Καραμανλή.

Η τρίτη φορά ήταν στις ευρωεκλογές του 2009, όταν ήταν υποψήφιος στο Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο που είχε ιδρύσει ο Στέλιος Παπαθεμελής.

Η τέταρτη περιπέτεια ξεκίνησε στις ευρωεκλογές του 2014, όταν ήταν τρίτος στο ψηφοδέλτιο των ΑΝΕΛ. Έτσι, φάνηκε φυσικό το 2015 να είναι υποψήφιος με το κόμμα στην Α΄ Θεσσαλονίκης, όπου εξελέγη παίρνοντας 6.500 σταυρούς από τις συνολικά 19.000 ψήφους που με ποσοστό 5,58% πήρε το κόμμα στην Α΄ Θεσσαλονίκης (8,92% στις εκλογές του Ιουνίου 2012). Τον Σεπτέμβριο επανέλαβε την εκλογή, αλλά το κόμμα έπεσε στο 3,86% και πήρε μόλις 11.000 ψήφους.

Με μια δεύτερη και πολύ ευρεία ανάγνωση των συνεντεύξεων του κ. Ζουράρι θα μπορούσε κάποιος να υπονοήσει ότι η επιλογή των ΑΝΕΛ ήταν επιλογή εκλογής και όχι ιδεολογικής συμπόρευσης. «Εγώ θα ψηφίζω τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, επ’ αόριστον» είχε πει τον Ιούνιο του 2015.

Στον έναν μήνα που είναι στη θέση του υφυπουργού Παιδείας, ο κ. Ζουράρις έκανε διάφορα πράγματα, που του εξασφάλισαν διαρκή προβολή στα μέσα ενημέρωσης, κανένα από τα οποία δεν συνδεόταν απευθείας με την εκτέλεση των καθηκόντων του.

Άλλωστε, μόνο μία δραστηριότητα είχε ως υπουργός επί της εκπαίδευσης, όταν επισκέφθηκε τον Νομό Λασιθίου στο πλαίσιο περιοδείας του στην Κρήτη. «Ο υφυπουργός, εκτός πρωτοκόλλου, επισκέφθηκε το 2ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Νικολάου και το Δημοτικό Σχολείο Σισίου Βραχασίου, για να ακούσει τις απόψεις των διδασκόντων σχετικά με θέματα όπως η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων και προτάσεις για αλλαγές τους. Επίσης, συζήτησε με τη διδασκαλική κοινότητα τη σπουδαιότητα, καθώς και τις δυνατότητες άμεσης εξεύρεσης αίθουσας πολλαπλών χρήσεων» ανέφερε σε δελτίο Τύπου το υπουργείο, το οποίο διευκρίνιζε ότι δεν ξέχασε να τονίσει, ως δάσκαλος και υφυπουργός, τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τους μαθητές από την αλόγιστη χρήση και εξάρτηση από το διαδίκτυο.

Όμως η επικαιρότητα μπορεί να υπάρξει και χωρίς υπουργική δραστηριότητα.

«Η Ελλάδα είναι υπό κατοχή, είχαμε κυβέρνηση υπό κατοχή. Αισθάνομαι υπουργός σε κυβέρνηση σε μια χώρα υπό κατοχή, όπως ακριβώς ήταν ο Άρης Βελουχιώτης αρχηγός του μεγαλύτερου στρατού που απελευθέρωσε την Ελλάδα υπό κατοχή, όπως ήταν ο Σβώλος υπό κατοχή» είχε δηλώσει μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης.

Η δήλωσή του δεν σχολιάστηκε από την κυβέρνηση, αλλά μόνο από τον πρόεδρο του Διαλόγου για την Παιδεία Αντώνη Λιάκο, ο οποίος προειδοποίησε ότι αν δεν απομακρυνθεί ο κ. Ζουράρις, η χώρα κινδυνεύει να γίνει διεθνώς ρεζίλι.

Στο ερώτημα «πώς θα βγούμε από αυτή την κατοχή;» απάντησε: «Δεν θα βγούμε έτσι. Θα βγούμε με αντίσταση. Δηλαδή από τη στιγμή που στα όλα τα επίπεδα τα υπουργικά και στη συνομιλία με τους δανειστές και με τους τροϊκανούς θα έχουμε μια συνεχή διαπραγμάτευση και διαπραγμάτευση σημαίνει ουσιαστικά συσχετισμό ισχύος και δυνάμεως σημαίνει μαζί με μια αυξημένη ή αύξουσα αγανάκτηση του ελληνικού λαού αυτό θα βοηθήσει τον στόχο».

Η πρώτη φορά που η ικανότητα του καθηγητή Ζουράρι να παίζει πιάνο έγινε γνωστή ήταν όταν έπαιξε στον κήπο του Μαξίμου, στη συνάντηση των κυβερνητικών βουλευτών. «Τελευταία φορά που έπαιξε πιάνο κάποιος εδώ ήταν ο Βαρουφάκης και μετά τον διώξαμε» του είπε ο πρωθυπουργός σοκάροντας τον, όπως λένε οι αυτόπτες μάρτυρες.

Ως υφυπουργός, λέγεται ότι είχε εκφράσει την επιθυμία να έχει πιάνο στο γραφείο του για να χαλαρώνει μετά τη δουλειά, αλλά του δόθηκε ένας μικρός χώρος, στον οποίο δεν χωρούσε πιάνο.

«Υπάρχουν βοσκηματώδεις τύποι που υποστηρίζουν αυτή τη βροντερή ηλιθιότητα, το σκωρ, τη βρωμώδη επιστημονολογικά άποψη της ασυνέχειας των Ελλήνων. Όταν κάποιος μιλά για ελληνική ασυνέχεια –αυτό ξεκίνησε από κάποιους ηλίθιους Ευρωπαίους–, πρέπει να μας εξηγήσει το πότε».

«Με τον γέρο τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο δεν γίνεται να τα έχω καλά. Με τον παλιό χωροφύλακα, το φασισταριό. Αντί να πάει σε ένα μοναστήρι να κλειστεί και να σώσει ό,τι απέμεινε από την ψυχή του στα υπόλοιπα χρόνια που του χαρίζει ο Θεός, λέει αυτές τις αηδίες. Ο Αρχιεπίσκοπος τον στήριξε γιατί είναι γεροντάκι ο Αιγιαλείας, είναι Μητροπολίτης και μπορεί να του ξεφεύγει και να λέει και κανένα σωστό. Δεν υπήρχε τίποτα το χριστιανικό με την έννοια της πραότητας, της καταλλαγής, π.χ, όπως από τον διάλογο του Χριστού με την πόρνη στην Κανά. Σαν τζιχαντιστής μιλούσε».

«Ήταν μια μεγάλη φυσιογνωμία της ανθρωπότητας ο Φιντέλ Κάστρο, μαζί με τον Τσε Γκεβάρα. Αποδήμησε εις Κύριον και μας αφήνει πιο φτωχούς και λιγότερο επαναστάτες. Είναι μαλάκες όσοι τον αποκαλούν δικτάτορα, βαριέμαι να μιλάω γι’ αυτούς».

«Αν θέλει ο κ. Θεοδωράκης πρόταση μομφής κατά του προσώπου μου, ας το κάνει. Πού θα βρει 43 βουλευτές; Και στη συζήτηση επί τρεις ημέρες θα τον πολτοποιήσω».

«Ο ΠΑΟΚ θα πάρει πρωτάθλημα μόλις γίνει το μετρό, δηλαδή ποτέ!»