Μέτρα, αυταπάτες και τσιρίδες

Δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται να απεργούν οι εφοριακοί για την ανεξαρτητοποίηση της Γενικής Γραμματείας Εσόδων, θέτοντας κυρίως θέμα εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας (που πάει με όλα…), ούτε πώς μας συμβαίνει το λαϊκό προσκύνημα της εικόνας της Παναγίας Σουμελά στο Πεντάγωνο.

Είναι κάποιες από τις πιο νωπές πινελιές στο κάδρο της ελληνικής υστέρησης, που καθρεφτίζεται με τον πλέον παραστατικό τρόπο στο Κοινοβούλιο κατά τη συζήτηση πριν από την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου των 7.500 σελίδων με τα προαπαιτούμενα για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ένα παράδειγμα:

Άδωνις Γεωργιάδης: Μην έχεις ύφος. Τα ξεπουλάς όλα.

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Εσύ τι είσαι; Ο Τζον Γουέιν και πετάγεσαι;

Άδωνις Γεωργιάδης: Δεν έχει τέτοια σήμερα. Θα πιείτε όλο το πικρό ποτήρι. Τόσα χρόνια ήσασταν εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων και τώρα ιδιωτικοποιείτε τα πάντα για να μείνετε βουλευτές.

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Είσαι γραφικός.

Άδωνις Γεωργιάδης: Άντε, ρε ξεφτίλα, που έλεγες ότι θα παραιτηθείς κιόλας και που τα ξεπουλάς όλα για να μείνεις υπουργός.

Άδωνις Γεωργιάδης: (προς βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ) Εσείς βουλώστε το και σκύψτε το κεφάλι.

Χαρά Καφαντάρη: Ησυχία.

Άδωνις Γεωργιάδης: Να βγάλει τον σκασμό. Δίνει τη δημόσια περιουσία και μιλάει;

Είναι προφανές ότι με τέτοιο επίπεδο πολιτικής (δήθεν) συζήτησης δεν πρόκειται να έχουμε καλή τύχη. Μέχρι, όμως, να υπάρξει οριστική κατάληξη της ελληνικής περιπέτειας της χρεοκοπίας θα υπάρξουν διάφορα επεισόδια με άγνωστο αριθμό και διάρκεια. Στο κάδρο υπάρχει πάντα ο συνδικαλιστής των φαρμακοποιών κ. Λουράντος, που διαμαρτύρεται γιατί θα πωλούνται από Δευτέρα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα στα σούπερ μάρκετ, κάτι που επιδιώκουν από την αρχή της εποχής των μνημονίων οι πιστωτές αλλά δεν το είχαν καταφέρει. Αυτή, άλλωστε, είναι και η βάση της κριτικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι υφίσταται νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη και περνά μέτρα τα οποία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δίσταζαν να προωθήσουν, για να μην αντιμετωπίσουν την εξαλλοσύνη της τότε αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης και την κοινωνική διαμαρτυρία.

Η κυβέρνηση Τσίπρα προχωρά σε αποφάσεις υπερφορολόγησης και σαρωτικών αποκρατικοποιήσεων, ξαφνιάζοντας με την αποφασιστικότητά της ακόμη και συντηρητικές ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις.

Μια επιμέρους εξήγηση που έδωσε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Α. Θεοπεφτάτου: «Προσπαθήσαμε το ποσό του 23% στον ΦΠΑ να μοιραστεί σε διάφορα είδη. Επειδή δύσκολα συμβαίνει και να πίνεις πολύ και να καπνίζεις πολύ και να πηγαίνεις να πίνεις πολλούς καφέδες, δηλαδή πρέπει να συμπίπτουν πάρα πολλά πράγματα για να επιβαρυνθεί σοβαρά ένα νοικοκυριό, και γι’ αυτό μοιράστηκε».

Δεν είναι και εύκολο να εξηγηθεί πώς η κυβέρνηση που θα χτυπούσε την ολιγαρχία ζητά πίσω αναδρομικά το ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων, χωρίς να έχει κατοχυρωθεί το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, όπως επίσης ζητά από καιρό –μάταια– η τρόικα-θεσμοί.

Και ως προς αυτό η σύγχυση ή αμηχανία των βουλευτών της συμπολίτευσης είναι μεγάλη. «Δεν κόβουμε το ΕΚΑΣ γενικά, το κόβουμε σε αυτούς που δεν το δικαιούνται» υποστήριξε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Εύη Καρακώστα, προσθέτοντας ότι αναφέρεται σε «πάρα πολύ κόσμο που δεν δηλώνει τα πραγματικά του εισοδήματα», δηλαδή σε φοροφυγάδες.

Δεν είναι η πρώτη φορά τα τελευταία έξι χρόνια των μνημονίων που γίνεται μια κρίσιμη ψηφοφορία (την Κυριακή) ενόψει ενός κρίσιμου Eurogroup (την Τρίτη). Παρά την επανάληψη, υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες που συνδέονται με τα μεγάλα, εγχώρια και ξένα, διακυβεύματα.

• Οι φόροι που θα ψηφιστούν δεν πρόκειται να αποδώσουν, γιατί ήδη τα ληξιπρόθεσμα στην εφορία έχουν φτάσει τα 85 δισ. ευρώ, ενώ ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρήσεις προσπαθούν ήδη μαζικά να μεταφέρουν την έδρα τους εκτός συνόρων. Αν όμως δεν εξασφαλιζόταν η πλειοψηφία (μάλλον απίθανο), δεν θα ολοκληρωνόταν η αξιολόγηση, κάτι εντελώς απαραίτητο για την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, αλλά επίσης για να εκταμιευτούν τα αναγκαία ποσά όχι μόνο για την κάλυψη εξωτερικών δανειακών υποχρεώσεων αλλά και για την εξόφληση οφειλών του Δημοσίου σε ιδιώτες, προκειμένου να ανακουφιστεί κάπως η πραγματική οικονομία.
• Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (περιλαμβάνει τις περισσότερες ΔΕΚΟ) και η δομή του νέου ταμείου αποκρατικοποιήσεων (ειδικά η ξένη επιτροπεία) πιθανότατα δεν θα περνούσαν αν τα έφερνε μία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της κρίσης προς έγκριση στη Βουλή, ενώ αυτό το κεφάλαιο είναι πολύ βασικό για τη συνεννόηση με τους πιστωτές, οι οποίοι από την αρχή πίεζαν ασφυκτικά προς αυτή την κατεύθυνση, της αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου ή του ξεπουλήματος των ασημικών – αναλόγως οπτικής.
• Ακόμη υπάρχουν σοβαρές ασάφειες: Ως προς τη ρύθμιση για το χρέος (αν θα συμφωνηθεί ένα καθαρό χρονοδιάγραμμα ή τα σπουδαία θα μετατεθούν για την περίοδο μετά τις γερμανικές εκλογές του 2017). Ως προς το ύψος και τη διαδικασία καταβολής της δόσης (αν θα δοθούν μαζεμένα 11 δισ. ή θα σπάσουν σε κομμάτια, ανάλογα με την εκπλήρωση συγκεκριμένων υποχρεώσεων). Ως προς την ενεργοποίηση του μηχανισμού αυτόματης διόρθωσης δημοσιονομικών αποκλίσεων (κόφτης), για το οποίο η κυβέρνηση λέει ότι η ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων θα κριθεί τον Απρίλιο του 2017, ενώ η αντιπολίτευση βλέπει τέτοιες εξελίξεις το φθινόπωρο, στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης του προγράμματος.

Στο πολιτικό επίπεδο υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικές αναγνώσεις, με στοιχεία ακρότητας. Στην αντιπολίτευση λένε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα ακολουθήσει τα βήματα του Γιώργου Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατρακυλήσει, πληρώνοντας το τίμημα της μνημονιακής στροφής και της διάψευσης της αυταπάτης. Στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι αν υπάρξει αναλογία με το παρελθόν, θα πρόκειται για την περίοδο Ανδρέα Παπανδρέου, ότι δηλαδή θα έχουν πορεία συναφή με τη δική του μετά το πέρασμα από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» στον πολιτικό ρεαλισμό. Αισιοδοξούν ότι με τη στήριξη των εταίρων η οικονομία θα πάρει τα πάνω της και σε λίγους μήνες η σημερινή εικόνα θα έχει ξεχαστεί.

Η κατάσταση είναι αρκετά μπερδεμένη, αν συνεκτιμήσει κανείς ότι η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση φωνάζει για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές και ο άλλοτε αντιμερκελικός ΣΥΡΙΖΑ τους καταγγέλλει για αντιευρωπαϊσμό.

Άλλοι αναρωτιούνται πού είναι οι αγανακτισμένοι, κάποιοι προβλέπουν δημοσκοπικό χαστούκι ως τιμωρία της κυβέρνησης, στοιχήματα για την ημερομηνία των εκλογών δεν πέφτουν πια, ενώ υπάρχουν, χωρίς να πολυακούγονται, εκείνοι που θρηνούν για το τέλος της αυταπάτης ότι η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει και να μείνει Αριστερά.