6 βιβλία για τον Ιούνιο

Τζακ Λόντον, Μάρτιν Ίντεν, μετάφραση: Γεωργία Αλεξίου, εκδόσεις Καστανιώτη

Ο Μάρτιν Ίντεν είναι ένας φτωχός, αυτοδίδακτος νέος, που αγωνίζεται να ξεπεράσει τη φτώχεια και την έλλειψη ευκαιριών και να γίνει επιτυχημένος συγγραφέας. Ελπίζει να βρει αποδοχή στον κόσμο των εκλεπτυσμένων αριστοκρατών, αλλά δυσκολεύεται να ξεφύγει από το τραχύ υπόβαθρο της εργατικής τάξης. Όταν ο Μάρτιν ερωτεύεται τη Ρουθ Μορς, φαίνεται πως δεν είναι άξιος για να την παντρευτεί, καθώς εκείνη προέρχεται από μια πλούσια αστική οικογένεια. Προσπαθεί να εδραιωθεί ως επιτυχημένος συγγραφέας και να βελτιώσει την κοινωνική του κατάσταση, ώστε να μπορέσει κάποια μέρα να γίνει αντάξιος της αληθινής του αγάπης. Όμως, στην πορεία προς την καταξίωση, όλος του ο κόσμος θα ανατραπεί, οδηγώντας τον σε μονοπάτια που δεν είχε φανταστεί ότι θα βρεθεί, και η επιτυχία θα έχει πολύ πικρή γεύση.

Ένα μυθιστόρημα που μέσα στην τραγικότητά του είναι ταυτόχρονα ελπιδοφόρο, στηρίζοντας την πίστη ότι η τέχνη μπορεί να μεταμορφώσει ζωές.
Ένα βιβλίο που έχει εμπνεύσει αμέτρητους νέους συγγραφείς και καλλιτέχνες να ακολουθήσουν τα όνειρά τους.

Τσαρλς Κινγκ, Mεσάνυχτα στο Πέρα Παλάς - Η γένεση της σύγχρονης Ιστανμπούλ, Μετάφραση: Βίβιαν Ματσούκα, εκδόσεις Διάμετρος

Ένα μαγικό ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα με επίκεντρο το ξενοδοχείο «Πέρα Παλάς» το οποίο ιδρύθηκε το 1892 για να εξυπηρετήσει τους επιβάτες του «Orient Express», που έφταναν στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο σιδερένιος ανελκυστήρας του, ο δεύτερος που εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη μετά από αυτόν του Πύργου του Άιφελ, μετέφερε διάσημους πελάτες που ζωντανεύουν στις σελίδες του βιβλίου: Έρνεστ Χεμινγουέι, Αγκάθα Κρίστι, Κεμάλ Ατατούρκ, Λέον Τρότσκι, Γιόζεφ Γκαίμπελς, Ρόζα Εσκενάζυ και ο Πρόδρομος Μποδοσάκης, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου για μερικά χρόνια.

Δημήτρης Λακασάς, Άνθρωπος 4.0. Για μια σοφή διαχείριση της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τι είναι επιτέλους αυτή η 4η Βιομηχανική Επανάσταση; Αφορά τη βιομηχανία των ανεπτυγμένων χωρών ή μήπως μας αφορά όλους; Τα ερωτήματα που δημιουργεί η έλευση της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης είναι πολλά και δύσκολα, η απάντηση όμως είναι απλή. Η σοφή διαχείριση της γνώσης θα αποτελέσει το σημείο-κλειδί στην επιτυχημένη εφαρμογή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Ο άνθρωπος έχει φτάσει σε μια καμπή της εξελικτικής του πορείας και βρίσκεται για ακόμα μια φορά σε σταυροδρόμι, όπου καλείται να διαμορφώσει το μέλλον του. Το βιβλίο επιχειρεί μια διείσδυση στα άδυτα των νέων τεχνολογιών με μια απλή ματιά και με τον ίδιο τρόπο βλέπει το μέλλον της ανθρωπότητας. Τάσσεται ξεκάθαρα και με επιχειρήματα υπέρ του ανθρώπου στο νέο δίλημμα «άνθρωπος ή μηχανή». Εν τέλει, θα επικρατήσει το φως ή το σκοτάδι στη νέα εποχή που έρχεται; Ή μήπως αυτή η εποχή κιόλας ήρθε;

Ιζαμπέλ Αλιέντε, Οι γυναίκες της ψυχής μου, μετάφραση: Αγγελική Βασιλάκου, εκδόσεις Ψυχογιός

«Δεν υπερβάλλω όταν λέω πως υπήρξα φεμινίστρια από το νηπιαγωγείο».

Η μεγάλη Χιλιανή συγγραφέας μάς προσκαλεί να τη συνοδεύσουμε σε ένα προσωπικό και συναισθηματικό ταξίδι στο οποίο εξετάζει τόσο τη γυναικεία συνθήκη, όπως τη βίωσε στη διάρκεια της ζωής της, όσο και τη σχέση της με το φεμινιστικό κίνημα, από τη νηπιακή της ηλικία έως σήμερα. Θυμάται πρόσωπα του περιβάλλοντός της που την καθόρισαν, όπως η μητέρα της, η Παντσίτα, η οποία μεγάλωσε μόνη της την ίδια και τα αδέλφια της, αφού τους εγκατέλειψε ο πατέρας της, η αδικοχαμένη κόρη της, η Πάουλα, ή η ατζέντισσά της Κάρμεν Μπάλσελς, που υπήρξε φίλη και μέντοράς της. Αναφέρεται τόσο σε εμβληματικές συγγραφείς, όπως η Βιρτζίνια Γουλφ και η Μάργκαρετ Άτγουντ, όσο και σε νεότερες καλλιτέχνιδες που αφυπνίζουν συνειδήσεις, καθώς και σε γυναίκες θύματα βίας οι οποίες, με αξιοπρέπεια και θάρρος, ξαναστέκονται στα πόδια τους και προχωρούν. Αυτές είναι οι γυναίκες της ψυχής της. Χαιρετίζοντας το κίνημα #MeToo και τις πρόσφατες εξεγέρσεις στη Χιλή, η Αλιέντε καταλήγει: «Δεν είμαι έτοιμη να παραδώσω ακόμη τη δάδα μου και ελπίζω να μην είμαι ποτέ. Θέλω ν’ ανάψω τους δαυλούς των εγγονών μου με τον δικό μου. Θα πρέπει να ζήσουν για εμάς, όπως εμείς ζούμε για τις μητέρες μας, και να συνεχίσουν το έργο που δεν μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε».

Σπύρος Πετρουλάκης, Το ναυάγιο, εκδόσεις Μίνωας

8/12/1966, Φαλκονέρα, ώρα 02:06.

SOS από «Ηράκλειον».

Στίγμα μας: 36° 52´ B., 24° 08´ A. Βυθιζόμαστε!

Ο ασύρματος του πλοίου σιγεί, όπως και οι φωνές των επιβατών. Η Ειρήνη με τον Απόστολο, που ξεκίνησαν για το ταξίδι της ζωής τους, τώρα παλεύουν να σωθούν. Η μάχη με τον ασύμμετρο εχθρό είναι μεγάλη και άνιση. Ποιος θα σωθεί; Ποιος θα χαθεί;

Σύγχρονη εποχή.

Η Άρτεμις, τρεις μέρες μετά τον θάνατο της γιαγιάς της, ανακαλύπτει μερικές ξεθωριασμένες εφημερίδες μιας άλλης εποχής. Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται το ναυάγιο του «Ηράκλειον». Η γυναίκα που αντικρίζει στην κυκλωμένη φωτογραφία τής θυμίζει τη γιαγιά της. Ίδιο όνομα, ίδιο πρόσωπο, μα διαφορετικό επώνυμο. Δίχως να το γνωρίζει, κρατά ένα κουβάρι με αγκαθωτά νήματα, που, καθώς ξετυλίγεται, τα αγκάθια του χώνονται βαθιά στην καρδιά της.

Κύθηρα, Αθήνα, Παρίσι. Ένα μυστηριώδες τρίγωνο, ένα ταξίδι που δεν τέλειωσε ποτέ.

Τόνι Μόρισον, Το τραγούδι του Σόλομον, μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, εκδόσεις Παπαδόπουλος

Το Τραγούδι του Σόλομον είναι ένα μυθιστόρημα τεράστιας ομορφιάς και δύναμης για έναν μαγικό κόσμο τεσσάρων γενεών Αφροαμερικανών: ο Μίλκμαν Ντεντ, γόνος της πλουσιότερης μαύρης οικογένειας κάποιας πόλης των μεσοδυτικών ΗΠΑ, γεννιέται την ώρα που ένας εκκεντρικός γείτονας, στη μάταιη προσπάθειά του να πετάξει, πέφτει από μια στέγη και σκοτώνεται. Η άτυχη αυτή πτήση θα στοιχειώσει τη ζωή του, καθώς ο Μίλκμαν μεγαλώνει σε ένα σπίτι στοιχειωμένο από τον θάνατο αλλά και την απληστία του πατέρα του, παρέα με τις σιωπηλές αδελφές του και την παράξενα παθητική μητέρα του. Καθώς ο Μίλκμαν θα ταξιδεύει αναζητώντας τις ρίζες του, η Μόρισον θα μας εισάγει ολοένα και πιο βαθιά στον πολύπλοκο και αντιφατικό κόσμο των Αφροαμερικανών της μεταπολεμικής Αμερικής, έναν κόσμο όπου συμβιώνουν άνθρωποι του μόχθου και προφήτες, επαναστάτες και συμβιβασμένοι, ψεύτες και δολοφόνοι, άγιοι και δαίμονες.

Ένα ταξίδι μύησης και ενηλικίωσης, γραμμένο με την τόλμη ενός Σολ Μπέλοου ή ενός Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, αλλά, πάνω απ’ όλα, με την καταπληκτική, λυρική πένα μιας μεγάλης νομπελίστριας.